محقق ارشد این تحقیق در این باره گفت: «من همواره کنجکاو بودم بدانم آیا دختر کوچکم در دوران نوزادی، به هنگام لبخند زدن سعی داشت با من ارتباط برقرار کند یا خیر. ظاهراً نوزادان بر روی هدف خود تمرکز زیادی دارند».
طبق این تحقیق، «تا ۴ ماهگی، هم نوزادان و هم مادرانشان به صورت هدفمند و به منظور دستیابی به هدف خود لبخند می‌زنند. در این تحقیق، مادران همواره سعی دارند زمان لبخند دوجانبه را افزایش دهند؛ اما نوزادان سعی می‌کنند تنها مدت‌زمانی که مادر لبخند می‌زند را افزایش دهند». محققان در این تحقیق دریافتند نوزادان از زمان‌بندی پیچیده‌ای برای دستیابی به هدف خود استفاده می‌کنند.
محققان ابتدا یک تحقیق مرتبط را که در گذشته انجام شده بود، بررسی کردند. در این تحقیق تعاملات رو در روی ۱۳ مادر و نوزاد در ۴ الی ۱۷ هفتگی نوزادان مورد بررسی قرار گرفته بود. محققان با استفاده از یک الگوریتم برای مهندسی معکوس، توانستند اهداف نوزادان را بر اساس رفتارهایشان تشخیص دهند. با این حال، اگر نوزادان بخواهند مادرشان تا حد امکان لبخند بزند و خودشان تا حد امکان کمتر لبخند بزنند، آیا این‌طور نیست که نوزادان با مشاهده لبخند مادرشان، دیگر نباید لبخند بزنند؟ در این مرحله زمان‌بندی پیچیده مطرح می‌شود؛ نوزادان از زمان‌های انتظار فوق‌العاده مؤثری در بین لبخندها بهره می‌برند؛ زیرا اگر کلاً لبخند را متوقف کنند، احتمالاً مادرشان نیز در همان زمان لبخند را متوقف خواهد کرد.
سپس محققان یک روبات را با صورتی شبیه یک کودک نوپا و واقعی برنامه‌نویسی کردند تا به روش نوزادان شرکت‌کننده در تحقیق رفتار کند. بعد این روبات را مجبور کردند با دانش‌آموزان به تعامل بپردازد. دوباره همین اتفاق افتاد؛ روبات لبخندهای خود را به حداقل ممکن رساند. این در حالی بود که سعی داشت مدت‌زمان لبخندی که در پاسخ به لبخند خود از دانش‌آموزان می‌گیرد، افزایش دهد.
