به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، فونتین یکشنبه به دلایل طبیعی در منزل خود در کارمل در کالیفرنیا درگذشت. او ۹۶ ساله بود.
فونتین در اوایل دهه ۱۹۴۰ با نقش‌آفرینی‌های به‌یاد‌ماندنی در دو فیلم آلفرد هیچکاک، «سوءظن» (1941) که به خاطر آن برنده اسکار شد و «ربکا» (1940) که اولین نامزدی اسکار را برایش به همراه داشت، جایگاه یک ستاره را پیدا کرد.
او برای بازی در فیلم «دختر وفادار» (1943) برای سومین بار نامزد اسکار شد.
حضور در نقش قهرمان فیلم «جین ایر» (1944) در مقابل اورسن ولز، بازی در تریلر رمانتیک «ماجرای سپتامبر» (1950) روبروی جوزف کاتن، بازی در فیلم تاریخی «آیوانهو» (1952) با رابرت تیلور و حضور در نقش زنی اشرافی در فیلم «جزیره‌ای در خورشید» (1957) مقابل هری بلافونته، از دیگر فعالیت‌های سینمایی درخور توجه فونتین است.
جون فونتین و کری گرانت در صحنه‌ای از فیلم «سوءظن»
هیچکاک در «ربکا» که اولین فیلم آمریکایی او بود، نقش همسر دوم ماکسیم دی وینتر (با بازی لارنس اولیویر) را به فونتین سپرد. حضور او در نقش همسر جدید مردی که یاد و خاطره همسر اولش بر زندگی او سایه انداخته، مورد توجه قرار گرفت.
یک سال بعد، هیچکاک در فیلم «سوءظن» فونتین را مقابل کری گرانت قرار گرفت. فونتین برای بازی در نقش یک زن انگلیسی خجالتی که به همسر جدیدش مشکوک می‌شود و حس می‌کند او قصد کشتنش را دارد، برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد. فونتین تنها بازیگری است که برای یک فیلم از هیچکاک اسکار گرفته است.
یکی از کسانی که در جوایز اسکار ۱۹۴۲ در بخش بهترین بازیگر زن با فونتین رقابت کرد، خواهر بزرگش اولیویا دو هاویلند بود که برای فیلم «سحر را عقب بینداز» نامزد شده بود. چارلز هایمن نویسنده زندگی‌نامه فونتین نوشت وقتی او به طرف سن حرکت می‌کرد تا جایزه‌اش را دریافت کند، خواهرش سعی کرد او را در آغوش بکشد، اما فونتین خود را کنار کشید که این کار باعث دلخوری دوهاویلند شد.
سال ۱۹۴۷ وقتی دوهاویلند برای فیلم «هر کس مال خودش» اولین جایزه اسکار خود را برد، اتفاقی مشابه افتاد. این دو خواهر از دوران کودکی هیچ‌وقت واقعا با هم خوب نبودند و بالاخره از اواسط دهه ۱۹۷۰ دیگر با هم حرف نزدند. دوهاویلند که بیش از همه برای بازی در نقش ملانی در فیلم «بربادرفته» شهرت دارد، اکنون ۹۷ سال دارد و در پاریس زندگی می‌کند.
جون فونتین با نام اصلی جون دوبووآر دوهاویلند ۲۲ اکتبر ۱۹۱۷ از والدین بریتانیایی در توکیو به دنیا آمد. پدر فونتین که یک وکیل بود برای کار به ژاپن رفته بود. از آنکه که جون و خواهرش اولیویا بچه‌های ضعیفی بودند و دائم مریض می شدند، مادرشان لیلیان با آن‌ها به کالیفرنیا نقل مکان کرد و وادارشان کرد وارد دنیای بازیگری شوند.
در حالی که دوهاویلند بازیگری را دنبال می‌کرد، فونتین به توکیو برگشت و در یک مدرسه آمریکایی شرکت کرد. در نهایت، پدر و مادر آن‌ها از هم جدا شدند و فونتین در ۱۷ سالگی به آمریکا بازگشت و در سن خوزه در کالیفرنیا مستقر شد. در آن زمان دوهاویلند به عنوان بازیگر در چند کار موفق ظاهر شده بود. فونتین به یک گروه تئاتری محلی پیوست و به لس آنجلس رفت.
او اواسط دهه ۱۹۳۰ برای شرکت مترو گلدوین مه‌یر تست بازیگری داد و با نام جون برفیلد نقش کوچکی در فیلم «خانم‌های دیگری نیستند» (1935) به دست آورد. فونتین بعد از این فیلم نام فامیلی خود را به فونتین – که نام فامیل ناپدری‌اش جرج فونتین بود – تغییر داد تا کسی او را با خواهرش اشتباه نگیرد.
او سپس با شرکت آر‌کی‌او قرارداد بست و در چند فیلم مانند «زنان» و «گونگا دین» که هر دو سال ۱۹۳۹ اکران شدند، نقش‌های کوتاه ایفاء کرد.
جون فونتین و اورسن ولز در صحنه‌ای از فیلم «جین ایر»
فونتین متاثر از نقش‌های احساسی خود در دو فیلم در «ربکا» و «سوءظن» در چند فیلم رمانتیک دیگر دهه ۱۹۴۰ مانند «دختر وفادار»، «رودخانه مرد فرانسوی» (1944)، «ماجراهای سوزان» (1945)، «از این روز به بعد» (1945) و «آیوی» (1947) بازی کرد. او آخرین بار سال ۱۹۶۶ در فیلم «جادوگران» مقابل دوربین رفت.
او در تلویزیون هم حضوری فعال داشت و در ۱۹۸۰ برای بازی در سریال «امید رایان» نامزد جایزه امی شد. فونتین در ۱۹۸۲ رئیس داوران جشنواره فیلم برلین بود.
فونتین در ۱۹۷۸ کتاب زندگی‌نامه خود را با عنوان «No Bed of Roses» منتشر کرد که در آن به تفصیل درباره اختلافاتش با دوهاویلند توضیح داده است. او در زندگی شخصی یک خلبان دارای مجوز، یک طراح دکور ماهر و آشپزی توانا بود. او چهار بار ازدواج کرد و طلاق گرفت.
