انسان‌ها برای چند دهه است که چیزهای مختلف را به فضا پرت می‌کنند. اما کاری که نکرده‌ایم این است که آنها را به زمین بازگردانیم. دانشمندان سالهاست که درباره پر شدن فضا از زباله‌ها هشدار داده‌اند، مطلبی که در کنفرانس اخیر اروپایی Space Debris مورد توجه واقع شد. پیام کاملا واضح بود: دیگر صحبت کردن درباره اینکه باید کاری کنیم کافی ست، واقعا باید کاری کنیم قبل از این که فضا بیشتر از این شلوغ شود.
به عنوان نمونه ما حدود ۷۰۰۰ سفینه فضایی را از سال ۱۹۵۷ تا کنون به فضا فرستاده‌ایم. بر این اساس بیش از ۷۰۰۰ شی وجود دارند که باید نگرانشان باشیم. ایستگاه‌های راداری زمین بیش از ۱۸۰۰۰ شی را در مدار شناسایی کرده‌اند و تنها ۷ درصد از آنها ماهواره‌های فعال هستند و بقیه آنها بی‌فایده‌اند و تنها باقی‌مانده‌های پرتاب‌های قبلی هستند.
آژانس فضایی اروپا ESA پس از برخورد یکی از ماهواره هایش، شروع به صحبت درباره تهدید ایجاد شده توسط باقی‌مانده‌های موجود در فضا کرده است. رادار تصویر برداری Sentinel-1A در ماه آگوست گذشته از ناحیه‌ای از پنل خورشیدی خود مورد اصابت واقع شد.خوشبختانه ماهواره سالم ماند، اما شرایط می‌توانست خیلی بدتر شود، اگر ماهواره از ناحیه دیگری مورد اصابت واقع می‌شد. اما در نهایت تاثیر آن خیلی زیاد نبود. برای باقی‌ماندن اشیا در هوا لازم است که آنها با سرعت بسیار زیادی دور زمین بچرخند و این به آن معنی است که تاثیر آنها می‌تواند بسیار فاجعه برانگیز باشد، حتی اگر اشیا کوچک باشند.
بر اساس گفته Holger Krag مدیر ESA Space Debris نزدیک به ۵۰۰۰ شی بزرگتر از یک متر، ۲۰۰۰۰ شی بزرگتر از۱۰ سانتی‌متر و۷۵۰۰۰۰ شی بزرگتر از ۱سانتی‌متر وجود دارند. هر کدام از آنها می‌توانند به سفینه فضایی آسیب جدی وارد و یا آن را نابود کنند. همچنین نزدیک به ۱۵۰ میلیون شی۱ میلی‌متری تا ۱ سانتی‌متری وجود دارند که یکی از آنها یک سوراخ ۴۰ سانتی متری در پنل خورشیدی Sentinel-1A ایجاد کرد. این موضوع تنها خطری برای سفینه‌های گران قیمت نیست، بلکه خطری برای اعضای ایستگاه فضایی بین المللی نیز هست. تاکنون۴ بار، اعضای این ایستگاه به دلیل احتمال خطر به قایق نجات Soyuz رفته‌اند.
مشکل نخاله‌های فضایی در حال تبدیل به مشکل بزرگتری است ، چرا که شرکت‌های خصوصی فضایی در حال آماده شدن برای ماموریت‌هایی مثل حضور انسان هستند. در کنفرانس اطلاعاتی نشان داده شد که در اساس ما در حال نزدیک شدن به سندرم Kessler هستیم، که معنی آن رشد تصاعدی نخاله‌های فضایی است. این رویداد مانند یک زنجیره است که یک شی، نخاله‌های بیشتری را ایجاد می‌کند، که خود آنها به سایر اشیا می‌خورند و باز هم نخاله‌های بیشتر و بیشتری تولید می‌کنند.
ESA متعهد به افزایش ردگیری نخاله‌های درون مدارها و همچنین توسعه سیستم‌های جلوگیری خودکار از برخورد شده است. همچنین احتمالا طراحی سفینه‌های فضایی به نحوی تغییر کند که دیگر مزید بر علت نشوند. حذف نخال‌ها از مدار کار دشوارتری است. ماموریت اخیرESA به نام e.deorbit به دلیل عدم پشتیبانی کافی اتحادیه اروپا متوقف شد. ژاپن در حال کار کردن بر روی تکنولوژی است که می‌تواند اشیا را توسط میدان‌های الکترودینامیکی از مدارها خارج کند، اما این کار همچنان در مرحله تحقیقاتی است.
پاسخ بدهید