شبکه فواره‌های آب باستانی شهر کاتماندو پایخت نپال با حکاکی‌های پیچیده‌شان قرن‌ها در مقابل تاخت و تاز و زلزله تاب آورده‌اند و آب ساکنان شهر را تأمین کرده‌اند، اما حالا مشکل جدی‌تری آن‌ها را با خطر تخریب و خشک شدن رو به رو کرده است: گسترش سریع و بی‌نظم این پایتخت و افزایش جمعیتی که منبع آبی جز این فواره‌ها ندارند.
جمعیت شهر کاتماندو در دهه گذشته ۶۰ درصد افزایش پیدا کرده و ۲٫۵ نفر جمعیت آن روزانه ۳۵۰ میلیون لیتر آب مصرف می‌کنند. اما شهرداری شهر تقلاکنان تنها می‌تواند برای نیمی از این جمعیت آن هم با کمک شرکت‌های خصوصی و با قیمتی در حدود ۱۱ دلار برای هر ۱۰۰۰ لیتر، آب آشامیدنی تأمین کند؛ حتی در این صورت هم، بسیاری از جمعیت شهر قادر به پرداخت چنین مبلغی نیستند و فواره‌های باستانی رایگان، زیربنایی حیاتی برای این شهر محسوب می‌شوند.
تا به حال بیش از نیمی از ۳۸۹ فواره شهر خشک شده‌اند و با ساخت مجراهای آبی نامنظم و غیر کارشناسی‌شده و استخراج بی رویه آب‌های زیر زمینی، این آمار همچنان رو به افزایش است. بسیاری از مردم، شرکت‌های خصوصی و هتل‌ها دست به احداث چاه‌های آب زده‌اند و این موضوع سطح آب‌های زیر زمینی را به صورت نگران‌کننده‌ای کاهش داده و باعث خشک شدن فواره‌ها و منبع تأمین آب رایگان این شهر شده است.
قدمت این فواره‌های زیبای باستانی که در سراسر شهر کاتماندو پایتخت نپال دیده می‌شوند، به قرن ششم میلادی باز می‌گردد. زمانی که این شهر-که حالا به جنگلی بی نظم از خانه‌ها و ساختمان‌ها تبدیل شده-خانه صدها معبد بود. شاهزاده‌ای از سلسله «لیچاوی» دستور ساخت این فواره‌ها که در زبان نپالی «دونگ دارا» نامیده می‌شوند را داد تا آب آشامیدنی سالم برای شهروندان شهر را تأمین کند. این فواره‌ها که با حکاکی‌های خدایان هندو و بودایی تزیین شده‌اند، غالبا در کنار معابد ساخته می‌شدند و هنوز هم در اجرای مراسم مذهبی نقشی کلیدی دارند.
