دکتر بروچکو، رئیس گروه دپارتمان یخ‌شناسی در دانشگاه دولتی مسکو، در حالی که مشغول کار در اطراف کوهستان ماموت در منطقه یاکوتیای سیبری در سال ۲۰۰۹ بود، به طور تصادفی با باکتری‌هایی مواجه شد که عمیقاً در تکه‌هایی از زمین یخ‌زده قرار داشتند. بروچکو و تیمش باکتری‌های موجود را مورد بررسی قرار دادند. پس از کشف دی‌ان‌ای باکتری، به آن‌ها اجازه داده شد تا علت زنده ماندن طولانی این باکتری را دقیق‌تر تجزیه‌وتحلیل کنند. آن‌ها امیدوارند این تجزیه‌وتحلیل به آن‌ها کمک کند تا مکانیسم دقیقی که ژنوم باکتری را نه تنها به مدت ۳٫۵ میلیون سال، بلکه در یک حالت دائمی و عمیق یخ‌زده نگه‌داشته، کشف کنند.
بروچکو علاوه بر تست این باکتری بر روی خود، آن را به یک موش زنده، مگس‌های میوه و یک سری محصولات کشاورزی تزریق کرد که هرکدام از آن‌ها پس از تزریق، اثرات مثبت و قابل‌توجهی نشان دادند. در مورد موش، ماده‌های مسن‌تری که باکتری باسیل اِف (Bacillus F) به آن‌ها تزریق شده بود، توانستند مجدداً زاد‌وولد کنند. این در حالی است که قبلاً بدنشان این توانایی را از دست داده بود.
بروچکو به نشریه سایبرین تایمز گفت: «ما آزمایش‌های زیادی بر روی موش و مگس‌های میوه انجام دادیم و تأثیر پایدار باکتری‌ها بر طول عمر و باروری آن‌ها را مشاهده کردیم؛ اما هنوز نمی‌دانیم این باکتری دقیقاً چگونه عمل می‌کند. در واقع، به عنوان مثال ما نمی‌دانیم که آسپرین چگونه عمل می‌کند، ولی میدانیم که عمل می‌کند».
بروچکو افزود: «این یخبندان دائمی در حال ذوب شدن است و من حدس می‌زنم که این باکتری‌ها وارد محیط‌زیست و آب شده باشند، در واقع مدتی است که این باکتری‌ها از طریق آب وارد بدن مردم یاکوتی شده است. به نظر می‌رسد این افراد بیشتر از ساکنین کشورهای دیگر عمر می‌کنند؛ بنابراین هیچ خطری برای من وجود دارد».
علی‌رغم این بیانیه تا حدودی گمراه‌کننده، بروچکو معتقد است که دوز درست باسیل اِف ممکن است به مردم اجازه دهد که زندگی طولانی‌تر و سالم‌تری داشته باشند. با کمک چنین کشف مهمی، بروچکو و همکارانش توانستند حمایت لازم برای ادامه تجزیه‌وتحلیل و آزمایش‌های این باکتری و ترکیبات آن را به دست آورند. اگرچه پزشکان و دانشمندان همکار بروچکو این نتایج را یک هیجان علمی و اکسیر جوانی می‌نامند؛ اما ظاهراً وی برای دریافت کمک و حمایت گسترده برای ادامه تحقیقاتش، به مشکلی برنخواهد خورد.
