این کمپانی در گفت‌وگویش با شبکه استرالیایی گفت که ارتفاع این آسانسور به ۹۶,۰۰۰ کیلو‌متر می‌رسد. برای اینکه بتوانید درک بهتری از این رقم داشته باشید، باید گفت که ایستگاه فضایی در ارتفاع ۳۳۰ کیلومتری، خط Kármán(واقع در لایه ترموسفر) در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری و کره ماه در ۳۸۴,۴۰۰ کیلومتری زمین قرار دارند.
این آسانسور از اطاقک‌های روبوتیک که از موتور‌های مغناطیسی خطی قدرت می گیرند(Maglev، دقیقاً همان چیزی که در خط قطار‌های فوق سریع در آسیا و اروپا به کار رفته است)، استفاده می‌کند.
به گفته این کمپانی، تمامی این موارد به لطف کربن نانوتکنولوژی قابل دستیابی است.
Yoji Ishikawa، مدیر ساخت و تحقیقات کمپانی Obayashi، در صبحت‌های خود گفت:"مقاومت کششی(Tensile Strength) تقریباً صد برابر قدرتمند‌تر از کابل فولادیست، پس این موضوع امکان پذیر است."
او همچنین اضافه کرد:"در حال حاضر ما نمی‌توانیم کابل به اندازه کافی طویل درست کنیم. ما تنها می‌توانیم نانوتیوب‌هایی به طول ۳ سانتی‌متر تولید کنیم، اما ما به مقداری بسیار بیشتر نیاز داریم… ما فکر می‌کنیم که تا سال ۲۰۳۰ قادر به این کار خواهیم بود."
تیم‌هایی در ژاپن در حال کار بر روی مشکلات منطقی و محاسباتی مرتبط به این آسانسور هستند. برای نمونه، تیمی در دانشگاه Kanagawa بر روی مشکلات مربوط به اطاقک‌های روبوتیک کار می‌کند: اینکه چطور در ارتفاعات زیاد آن را بالا ببرند و همچنین چطور اطاقک را متوقف کنند. اگر این پروژه با موفقیت اجرا شود، می‌تواند هزینه‌ها و خطرات سفر به فضا را تا میزان فراوانی کاهش دهد. حمل محموله‌های فضایی با شاتل به صرف هزینه‌ای نزدیک ۲۲,۰۰۰ دلار به ازای هر کیلوگرم منجر می‌شود؛ Obayashi می‌گوید که با استفاده از آسانسور این کمپانی، این هزینه نزدیک ۲۰۰ دلار خواهد شد.
Obayashi تنها شرکتی نیست که بر روی پروژه ساخت آسانسور فضایی کار می‌کند، که می‌تواند باعث فراهم شدن انرژی خورشیدی ارزان، ترقی سفر به فضا و توریسم فضایی شود. در سال ۲۰۱۲، پیمانکار سابق ناسا، Michael Laine، کمپینی را برای جمع‌آوری سرمایه تحقیق امکان ساخت آسانسور فضایی راه انداخت و توانست ۱۱۰,۳۵۳ دلار جمع‌آوری کند.
هر چند ساخت آسانسوری بر فراز جو زمین به کوششی جهانی نیاز دارد و کنسرسیوم جهانی آسانسور فضایی( International Space Elevator Consortium) نیز از قبل تلاش‌های خود را آغاز کرده است.
پدرام بهادری
