کاهش حدود ۴٠ درصدی قیمت نفت، تا حدودی به دلیل رشد کند اقتصاد جهانی است که نفت کمتری از میزان پیش‌بینی‌شده، مصرف می‌کند. اما بخشی از مسئولیت افول بهای نفت نیز بر عهده خود اوپک است که بیش از انتظار بازار، نفت تولید کرد. با این حال مقصران اصلی، سلطان‌های نفتی در داکوتای شمالی و تگزاس هستند.
در این مقاله با اشاره به سرعت بالای رشد حفاری‌های شیل در آمریکا که ١٠ برابر بیشتر از عربستان است آمده است: «این حفاری‌ها تولید نفت آمریکا را به میزان یک‌سوم افزایش داد و به حدود روزانه نُه میلیون بشکه رساند. این میزان فقط یک میلیون بشکه در روز از تولید عربستان سعودی کمتر است.
این‌گونه بود که نزاع میان صاحبان شیل و شیخ‌ها، جهان را از کمبود نفت به مازاد نفت رساند.» این گزارش سپس به پیامدهای مثبت کاهش شدید قیمت نفت برای مصرف‌کنندگان پرداخته است: «کاهش قیمت نفت به ۴٠ دلار، یعنی حدود ۱٫۳ تریلیون دلار از جیب تولیدکنندگان به جیب مصرف‌کنندگان منتقل شده است. واردکنندگان بزرگی مثل منطقه یورو، هند، ژاپن و ترکیه هم در حال بهره‌گیری از پول‌های بادآورده کلان هستند.» از آنجایی که این پول‌ها هم به جای ذخیره در صندوق‌های ملی، به مصرف می‌رسند، تولید ناخالص ملی جهانی هم باید افزایش یابد.
قیمت روبه‌افول نفت، تورم را که درحال حاضر نیز پایین است، بیشتر کاهش می‌دهد و بنابراین ممکن است بانک‌های مرکزی به سمت استفاده از سیاست‌های پولی منعطف‌تر تحریک شوند. بانک مرکزی آمریکا، افزایش نرخ‌های بهره را باز هم به تعویق می‌اندازد. بانک مرکزی اروپا هم مُصرتر از قبل شروع به خرید اوراق قرضه با هدف مقابله با تورم منفی می‌کند. با این حال، بر اساس گزارش اکونومیست، تولیدکنندگان نفت که بودجه‌های خود را بر اساس قیمت‌های بالاتر تنظیم کرده‌اند، بازندگان اصلی این کاهش قیمت هستند.
این گزارش در ادامه با اشاره به مشکلات اقتصادی‌ای که تولیدکنندگانی مثل روسیه، نیجریه و ونزوئلا به دلیل کاهش قیمت نفت با آن درگیر هستند، مخالفت عربستان را با خواست برخی اعضای اوپک برای کاهش تولید راهکار سعودی‌ها برای از دور خارج کردن تولیدکنندگان شیل دانسته و می‌نویسد: «نشانه‌هایی دیده می‌شوند مبنی بر این‌که چنین تسویه‌ای درحال حاضر نیز در حال انجام است. بهای سهام شرکت‌های فعال در حوزه نفت شیل، تضعیف شده است. بسیاری از آن‌ها غرق در بدهی هستند و احتمال بروز ورشکستگی‌های ناگهانی هم وجود دارد. از آنجا که چاه‌های نفت شیل عمر بسیار کمی دارند (برای مثال، تولید آن‌ها در سال اول می‌تواند ۶٠ تا ٧٠ درصد کاهش یابد)، هرگونه کاهش در سرمایه‌گذاری می‌تواند به سرعت تبدیل به کاهش تولید شود.
مقاله «شیخ در برابر شیل» آینده صنعت شیل را روشن توصیف کرده است: «در بلندمدت، آینده صنعت شیل، مطمئن و تضمین‌شده به نظر می‌رسد. شکست هیدرولیک، فناوری نوین و تازه‌راهی است و همچنان پیشرفت‌های خوبی در افزایش بهره‌وری و بهینگی دارد و بر اساس محاسبات موسسه تحقیقاتی IHS، هزینه این نوع پروژه‌ها در سال ۲۰۱۳ از ٧٠ دلار به ازای تولید هر بشکه نفت به ۵٧ دلار کاهش یافته است.
نکته مهم‌تر این است که افزایش سرمایه‌گذاری‌ها در نفت شیل راحت و با سرمایه‌های کوچک انجام می‌گیرد. این در حالی است که میادین نفتی متعارف بزرگی که هنوز مورد بهره‌برداری قرار نگرفته‌اند در نقاط دسترسی‌ناپذیر مثل اعماق اقیانوس‌ها، شمالگان و یا هر دو قرار دارند و بهره‌برداری از آن‌ها به مدت‌ها زمان و میلیاردها دلار هزینه نیاز دارد. اما در مقابل، یک چاه نفت شیل می‌تواند تنها ظرف یک هفته و با هزینه ۱٫۵ میلیون دلار حفر شود. از این بحث می‌توان نتیجه گرفت که اقتصاد نفت تغییر کرده است. بازار همچنان در معرض شوک‌های سیاسی خواهد ماند. اما در غیاب چنین وقایعی، قیمت نفت آسیب‌پذیری کمتری نسبت به شوک‌ها یا اعمال نفوذها دارد.
