اوتیسم یا درخودماندگی یکی از اختلالات عصبی است که به عنوان اختلالات فراگیر رشد شناخته می‌شود. این اختلالات مربوط به مشکلات ارتباطی و تعاملات اجتماعی است که در آن اغلب بیماران الگو‌های رفتاری منحصربه‌فرد، محدود و تکراری از خود نشان می‌دهند.
علائم و نشانه‌ها
طبق گفته انجمن اوتیسم، علائم اختلالات فراگیر رشد (PDD) در اوایل کودکی بین ۲۴ ماهگی تا ۶ سالگی به وضوح آشکار می‌شود. معمولاً این علائم شامل تأخیر قابل‌توجهی در رشد زبانی و ذهنی است. ممکن است در برخی کودکان نشانه‌هایی از رفتار‌های وسواسی یا ضداجتماعی نیز مشاهده شود.
سندروم آسپرگر، یکی دیگر از PDDهاست که به عنوان «اوتیسم با عملکرد بالا» شناخته می‌شود و معمولاً مشکلات اصلی مربوط به ارتباطات و ذهن را ندارد.
اوتیسم می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. برخی افراد مبتلا به اوتیسم بدون هیچ مشکلی در جامعه زندگی می‌کنند و به راحتی با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند؛ اما ممکن است اوتیسم در زندگی یک سری از مبتلایان به اوتیسم تأثیر زیادی داشته باشد.
دلایل اوتیسم
علت دقیق بروز اوتیسم و دیگر اختلالات طیف اوتیسم (ASD) ناشناخته است. هنوز دانشمندان علت اصلی بیماری اوتیسم را پیدا نکرده‌اند. طبق گفته موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی آمریکا، احتمالاً اوتیسم هم علت ژنتیکی و هم علت محیطی دارد.
میزان شیوع اوتیسم
اختلالات طیف اوتیسم در افراد سراسر جهان، صرف‌نظر از نژاد، فرهنگ یا پس‌زمینه‌های اقتصادی مشاهده شده است. طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا (CDC)، اوتیسم در پسران بیشتر از دختران (به نسبت ۵ به ۱) رخ می‌دهد.
بر اساس تخمین CDC، از هر ۶۸ کودک، ۱ کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم است که برخی از آن‌ها به دلیل عوامل محیطی است.
انواع اختلالات طیف اوتیسم
اوتیسم کلاسیک معمولاً شامل مشکلات بزرگی در تمام مناطق تحت تأثیر ASD است. شخص مبتلا به سندروم آسپرگر، از نظر تعامل‌های رفتاری و اجتماعی مشکل دارد. علائم تجربه شده توسط افراد مبتلا به سندرم آسپرگر معمولاً خفیف‌تر از علائم تجربه شده توسط بیماران مبتلا به اوتیسم کلاسیک است.
هنوز بحث‌هایی در این مورد وجود دارد که آیا سندروم آسپرگر نوعی از اوتیسم کلاسیک است یا خیر. برخی استدلال می‌کنند که این دو باید به عنوان دو اختلال جداگانه طبقه‌بندی شوند.
درمان و چشم‌انداز
هیچ درمان خاصی برای ASDها وجود ندارد. مؤثرترین درمان مداخلات رفتاری در مراحل اولیه و به شکل فشرده است. پزشکان به این نتیجه رسیدند که هرچه زودتر برای درمان یک کودک مبتلا به اوتیسم اقدام شود، چشم‌انداز بسیار بهتری برای درمان وی به وجود خواهد آمد.
از آنجا که طب مرسوم، درمانی برای ASD ها پیدا نکرده است، بیماران به دنبال راه‌حل‌های جایگزینی مانند ویتامین با دوز بالا، درمان با شلاتور و اکسیژن پرفشار هستند.
در حال حاضر هیچ مدرکی برای مؤثر بودن این درمان‌ها وجود ندارد؛ بنابراین والدین قبل از به‌کارگیری این درمان‌ها برای فرزندان خود باید تحقیقات لازم را به عمل آورند.
