این در تئوری ست. در عمل آب دریا بسیار کم رسناتر از اکثر فلزها می باشد. در نتیجه زمانیکه میتسوبیشی خواست آنتنی از آب دریا، یا به گفته‌ی خودش آنتن‌آبی (SeaArial)، را امتحان کند، ابتدا یک سری محاسبات تئوریک را انجام داد بعد از بدست آوردن قطر مطلوب فواره آب مورد نظر آن را امتحان کرد.
در عمل، این دستگاه از یک پمپ و یک لوله برای ساختن فواره‌ای بسیار دقیق تنظیم شده از آب دریا به سمت آسمان استفاده کرده. نتیجه آنتنی با کارآمدی حدود ۷۰ درصد می‌باشد که میتسوبیشی ادعا دارد برای ارسال و دریافت سیگنال های کافی است. در یک مدل مقیاس کوچکتر این شرکت نشان داد که آنتن‌آبی می تواند سیگنال تلویزیون را بطور قابل اطمینانی دریافت کند. اما میتسوبیشی امیدهای بزرگتری برای این تکنولوژی دارد او به این اشاره می‌کند که سیگنال هایی با فرکانس پایین از قبیل آنهایی که در زیردریایی‌ها و کشتی ها برای ارتباط در فاصله های دور در دریا استفاده می‌شود محتاج آنتن‌هایی به نسبت بزرگ دارد که باید دهه‌ها متر بلند باشند. در مکان‌هایی که کارگذاری چنین وسیله‌ای سخت یا غیره عملی ست، میتسوبیشی پیشنهاد می‌کند که یک فواره آبی می تواند استفاده شود. باید بشینیم ببینیم که آیا این امیدهای واهی ست یا نه.
