در سال ١٧٧۶، یعنی بیش از دو قرن پیش، فرقی نمی‌کرد امریکایی باشی یا بریتانیایی! لهجه‌ها تفاوتی نداشت. در آن زمان لهجه انگلیسی هنوز در تلفظ‌ها انشعاب پیدا نکرده بود.
درحالی که لهجه استاندارد بریتانیایی در حدود ٢ قرن پیش شدیداً تغییر پیدا کرد، لهجه امریکایی با تمرکزی بیشتر بر جزییات، بسیار موشکافانه تغییر یافت. زبان انگلیسی در وضعیت قدیم و سنتی خود صرف نظر از لهجه امریکایی و یا بریتانیایی، زبانی دارای “ر-آوایی” بوده است. (تلفظ حرف R یا “ر” در کلماتی مانند Hard) همزمان با انقلاب امریکا، گویش ” غیر ر-آوایی” (عدم تلفظ R در کلماتی مانند Hard) در میان اشراف و افراد متعلق به طبقات بالای اجتماعی در جنوب انگلستان، داخل و اطراف لندن رواج پیدا کرد. مثلاً ر-آوایی‌ها عبارت Hard Winter را با تلفظ کامل R بیان می‌کنند اما غیر ر-آوایی‌ها بدون تلفظ R و به صورت hahd wintuh به زبان می‌آورند.
این تغییر زبانی به این دلیل اتفاق افتاد که مردم طبقات پایین اجتماعی که در جریان انقلاب صنعتی به ثروتی دست یافته بودند، به دنبال راهی بودند تا خود را از مردم عوام متمایز نشان دهند. آنها با به کار بردن این لهجه جدید متمدن و مشهور، شأن و مقام اجتماعی خود را بالا می‌بردند. این نوع گفتار اشرافی و مغرورانه به تدریج میان مردم عادی نیز رواج پیدا کرد و به زبان متعارف و روزمره مردم تبدیل شد. این نوع گویش رسماً “تلفظ اکتسابی” نام گرفت و در سراسر بریتانیا گسترش یافت. با این حال، مردم انگلستان، اسکاتلند و ایرلند همچنان از لهجه سنتی خود که با “ر-آوایی” همراه است پشتیبانی می‌کنند.
بیشتر لهجه‌های امریکایی نیز همچنان به شکل قدیم خود باقی مانده‌اند؛ به استثنای چند مورد مانند نیویورک و بوستون که لهجه مردمانش تحت تأثیر شدید اشراف بریتانیایی، به شکل جدید آن یعنی گویش فاقد “ر-آوایی” تغییر پیدا کرد.
