

این فناوری بر مبنای فرآیند Fischer-Tropsch که در سال ۱۹۲۵ ابداع شده و سلولهای الکترولیز کننده اکسید جامد (SOECs) استوار است. SOECها برای تبدیل الکتریسیته ناشی از منابع تجدیدپذیر مانند آب و باد به بخار استفاده میشود. اکسیژن موجود در بخار حذف میشود تا هیدروژن به دست آید.
در مرحله بعدی این فرآیند، این هیدروژن برای تبدیل دیاکسید کربن به مونوکسید کربن مورد استفاده قرار میگیرد و هیدروژن و مونکسید کربن حاصل با استفاده از فرآیند Fischer-Tropsch به سوخت خالص تبدیل میشوند. حرارت ناشی از این فرآیند برای تولید بخار بیشتر استفاده میشود.
دکل حفاری در این مرحله برای اثبات امکان پذیری اهداف به کار میرود. ظرفیت دکل برای بازیافت دیاکسید کربن در حال حاضر روزانه ۳٫۲ تن است و میتواند روزانه یک بشکه سوخت تولید کند. هزینه طراحی و ساخت این دکل یک عدد ۷ رقمی است که نیمی از آن توسط سرمایهگذاری جمعی و نیمی دیگر توسط Federal Ministry of Education and Research تأمین شده است.
مدیر فنی این شرکت، Christian von Olashausen در این رابطه میگوید: «این دکل کمک میکند تا ثابت کنیم میتوان این فرآیند را از لحاظ فنی در مقیاس صنعتی اجرا کرد. در حال حاضر مسئله ایجاد فاکتورهای قانونی است که باعث میشود سرمایهگذاران با اطمینان برنامهریزی کنند. زمانی که این اتفاق بیفتد، میتوانیم به مرور سوختهای فسیلی را جایگزین کنیم. اگر میخواهیم در آینده به خودمختاری در زمینه سوخت دست یابیم، باید امروز شروع کنیم».

پریا اقدامی
0 نظر
خیلی علی بود امیداست که درآینده نزدیک بشربتوانددرشهرهاراحترزندگی کند