مستند «برداشت اعضای بدن»، به کارگردانی «لئون لی» در سال ۲۰۱۴ تولید شد و از آن زمان تاکنون در سراسر جهان و در جشنوارههای مختلف بهنمایش گذاشته شده است. این مستند پیشتر در سال۲۰۱۵ توانست در فستیوال «مایکل سالیوان» در بخش روزنامهنگاری در آثار مستند،جایزهی «فرانت لاین» را از آن خود کند.
این فیلم به برداشت غیرقانونی اعضای بدن تمرینکنندگان «فالون گونگ» (یا فالون دافا، روشی معنوی چینی) توسط بیمارستانهای نظامی و غیرنظامی چین میپردازد. فالون دافا متشکل از تمرینات مراقبهای و تعالیم اخلاقی است که از سال ۱۹۹۹ در چین مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.
کمپین ضد فالون گونگ دست به بازداشتهای خودسرانه، بازآموزی ایدئولوژیکی، شکنجهی گسترده در بازداشت و مرگ هزاران نفر براثر این شکنجهها زده است.
رسانههای چینی نیز این اقدامات را با بیارزش دانستن آزار پیروان فالون دافا، تکمیل کردند. مدتی پساز آغاز این کمپین، محققان گفتند که پیروان فالون دافا هدف اول تجارت سودآور اعضای بدن در چین شده اند.
داوران پیبادی در حمایتاز این مستند نوشتند: «این مستند توانسته است با توصیفات قدرتمندِ پیچیدگیهای تجارت و قیمت انسان بههمراه مصاحبههایی با پزشکانی که مجبور به برداشت اعضای بدن زندانیان زندهی سیاسی شدهاند، تبدیل به یک افشاگری دلخراش از سیستمی شیطانی شود که انسانها را مجبور به اهدای اعضای بدنشان کرده است. »
داوران پیبادی: این مستندی دلخراش از سیستمی شیطانی است که افراد را مجبور به اهدای عضو میکند.
لباس خواب
شب پیشاز اعلام رسمی، «لی» کارگردان و تهیهکنندهی این مستند به همراه همکارش «ریموند ژانگ»، درحال کار برروی نسخهی اصلاح شدهای از آن برای پخش بودند.
این خبر در ۱۴ آوریل، ساعت ۵ صبح هنگامی که در رختخواب بود به وی رسید. او این جمله را از نامهای که به دستش رسید بهخاطر میآورد: «تبریک میگوییم؛ شما برندهی جایزهی پیبادی شدهاید.»
در ادامهی یادداشت آمده بود: «موجب مسرّت است که به شما اعلام کنیم، مستند «برداشت اعضای بدن: تجارت غیرقانونی چین» مفتخر به دریافت جایزهی ۲۰۱۴ پیبادی شده است. بهخاطر کسب این جایزه به شما تبریک میگوییم.»
لی میگوید: «مجبور شدم چندین بار آن را بخوانم تا برایم قابل هضم شود.»
اولین کاری که کرد این بود که این خبر را به همسرش بدهد. لی میگوید: «همسرم را بیدار کردم. او فکر کرد اتفاق بدی افتاده است.»
پیبادی
در وبسایت «پیبادی» آمده است که از میان حدود ۱۱۰۰ اثر در سال ۲۰۱۳، ۴۶ برنده انتخاب شده است. اپلیکیشنهای برندگان ۲۰۱۴ در ژانویه امسال بسته شدند. پیبادی بهنقل از «والتر کرونکایت» آورده است: «شما جوایز اِمی را مهم میدانید اما پیبادی را آرزو میکنید.»
«استفن کولبرت»، کمدین، جایزهی پیبادی را اینگونه توصیف میکند، «پیبادی همچون جایزهی اسکاری است که با اِمی پیچیده شده و داخل یک پولیتزر قرار گرفته باشد.»
لی در مصاحبهی تلفنی گفت: «بسیار خوشحالم که این جایزه به من تعلق گرفت. من و همکارانم بسیار امیدوار و ترغیب شدیم؛ اما مهمتر از همه این است که مقولهی برداشت اعضای بدن توانست شناخته شودو مورد توجه افراد زیادی قرار بگیرد.»
به گفتهی این وبسایت، داوران جوایز پیبادی متشکلاز روزنامهنگاران کهنهکار، اساتید و رؤسای دانشگاههای ارتباطات، دو ویراستار و تعدادی از مدیران روابط عمومی هستند.
لی، پساز دریافت اعلام جایزه، ایمیلی ازسوی «جفری چی. جونز»، رئیس جوایز «جورج فاستر پیبادی» در دانشگاه «جورجیا» دریافت کرد. وی در این ایمیل گفته بود، «ما کار دشواری را که شما دربارهی چنین مسئلهی مهمی انجام دادهاید، میستاییم. امیدوارم بتوانید در نیویورک به ما ملحق شوید تا بیشتر دربارهی چنین موضوع مهمی صحبت کنید.»
حمایت از این مستند، بخشیاز روند روبه رشد تصدیق موضوعی است که سالهاست در حاشیهی گفتمانهای عمومی دربارهی چین و نقض حقوق بشر در این کشور قرار گرفته است.
برداشت زنده
«برداشت اعضای بدن»، شناسایی و اکتشاف طولانی و دقیق اتهامات، شواهد و استنتاج کشتار جمعی زندانیان عقیدتی فالون دافا است که از حدود سال ۲۰۰۰ آغاز شد. این مستند شامل مصاحبههایی با پزشکان، محققین، بازماندگان اردوگاههای کار اجباری و دریافتکنندگان عضو و ایجاد تصویری کلی از نحوهی انجام این جنایت و حتی پیشبینی چگونگی ادامهی آن است.
بهدلیل عدم شفافیت بیمارستانهای نظامی چین و سیستم پیوند این کشور، دانستن اینکه آیا برداشت غیرقانونی همچنان ادامه دارد، سخت است. مخققان میگویند حدود ۶۰هزار نفر از تمرینکنندگان فالون دافا در سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۸ بهخاطر اعضای بدنشان کشته شدهاند. در مصاحبهای که با بازماندگان اردوگاههای کار اجباری در اواخر سال ۲۰۱۳ توسط روزنامهنگار«اتان گوتمن» انجام شد، نشان میدهد حداقل تا آن زمان برداشتهای غیرقانونی اعضای بدن ادامه داشته است.
یکیاز شواهدی که این مستند به بررسی آن پرداخته، برداشت اعضای بدن قربانیان، پیشاز مرگ آنها است که به آن برداشت زندهی اعضای بدن میگویند و منجر به مرگ اهداکنندهی عضو میشود.
استفادهاز این روش باعث میشود ارگانهای بدن تازهتر بماند؛ زیرا در هر دقیقه که قلب، کلیه و کبد خون ازدست دهند، کیفیتشان پایینتر میآید. به این معنی که درحالی که قلب قربانی درحال تپیدن است عضو بدنش، از او خارج میشود و قربانی بهخاطر ازدست دادن مداوم خون و ضربهی روحی ناشیاز آن جان خود را ازدست میدهد. داروی بیهوشی و شلکنندههای عضلانی اغلب برای آرام کردن و ناتوان ساختن قربانی استفاده میشود.
لئون لی، کارگردان فیلم: مجبور شدم چندین بار آن را بخوانم تا هضمش کنم.
تردیدها
بهگفتهی «اتان گاتمن» که کتاب وی بهنام «کشتار» به بررسی عمیقتر این موضوع پرداخته و در سال گذشته منتشر شده است، «ممکن است این جایزه باعث شود عموم مردم و نخبگان درک بهتری از واقعی بودن برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان عقیدتی پیدا کنند و تردیدهایشان نسبت به این موضوع از بین برود.»
جامعهی پیوند (TTS)، یک نهاد بینالمللی که سیاستهای بینالمللی پیوند را دنبال میکند، درنظر داردتا تابستان امسال بار دیگر سیاستهای پیوند چین را بپذیرد. از اوایل سال ۲۰۱۴، روابط بینالمللی با چین، پساز آنکه مقامات این کشور به وعدههای قبلی خود عمل نکردند، تیره شده بود.
اکنون، پساز طرح وعدههایی توسط «هوانگ جیفو»، بالاترین مقام پیوند عضو چین مبنیبر عدم استفادهاز اعضای بدن زندانیان برای پیوند، TTS قصد دارد بهطور علنی از سیستم پیوند چین حمایت کند.
TTS و دیگر گروههای بینالمللی پزشکی به خود زحمت ندادهاند تا به اعلام موضعی عمومی براساس شواهد و سئوالات مطرح شده در مستند «برداشت اعضای بدن» بپردازند؛ و همچنین بهنظر نمیرسد بخواهند مقامات چینی را بهخاطر قتلعام دهها هزار زندانی عقیدتی برای اهداف تجاری به پای میز محاکمه بکشانند.
بهگفتهی گاتمن، در اینجا این سئوال مطرح میشود «که آیا جایزهی پیبادی قادر است برای تغییر این تصمیم جامعهی پیوند، موج بزرگی ایجاد کند؟» وی پاسخ میدهد: «نمی دانم.»
