پنیسیلین دارویی است که برای مبارزه با عفونت باکتریایی استفاده می‌شود.
اکتشاف اتفاقی این دارو عصر جدیدی در صنعت داروسازی ایجاد کرد. در آن زمان، از پنیسیلین به عنوان “داروی جادویی” نام برده می‌شد زیرا با بیماری‌های عفونی مبارزه می‌کرد و آنها را از بین می‌برد. این روزها، انواع مختلفی از پنی‌سیلین‌های طبیعی و مصنوعی وجود دارد که برای درمان بیماری‌های گوناگون به کار می‌رود. با این حال، با گذشت زمان، برخی از باکتری‌ها به پنیسیلین مقاومت نشان دادند و در نتیجه این مقاومت، درمان برخی عفونت‌ها با سختی امکان‌پذیر شد.
مزایای استفاده از پنیسیلین
پنیسیلین برای بیمارانی تجویز می‌شود که عفونت باکتریایی داشته باشند. پنیسیلین آنتی‌بیوتیکی است که رشد باکتری را متوقف می‌کند یا آن را می‌کشد. این دارو از رشد آنزیم‌های باکتری روی دیواره سلول پیشگیری می‌کند. علاوه بر این، پنیسیلین آنزیم‌های دیگری را فعال می‌کند که دیواره سلول میکروارگانیسم‌ها را می‌شکافند و باز می‌کند.
گاهی اوقات پنیسیلین برای کمک به درمان مشکلات پزشکی که به عفونت باکتریایی مربوط نیست، مانند لپتوسپیروز، کلامیدیا در زنان باردار، التهاب معده هلیکوباکتر مربوط به پیلور یا باب‌المعده، بیماری زخم گوارشی، قانقاریای معده، تب تیفوئید و بیماری لایم تجویز می‌شود.
انواع مختلفی از پنیسیلین برای درمان عفونت‌های مختلف به کار می‌رود. برخی از انواع پنیسیلین آموکسی سیلین، آمپی سیلین، پنیسیلین جی و پنیسیلین وی هستند.
هشدار
اگر چه پنیسیلین جان بسیاری از انسان‌ها را نجات داده است اما همیشه هم کمک نمی‌کند. برخی از افراد به پنیسیلین حساسیت دارند؛ کهیر می‌زنند، بثورات پوستی، خارش، حساسیت غیرطبیعی و علائم دیگری را از خود بروز می‌دهند.
از حساسیت که بگذریم، پنیسیلین به مرور زمان کمتر قابلیت درمان دارد. هر سال دست کم، ۲ میلیون نفر در امریکا مبتلا به عفونت‌های باکتریایی شده‌اند که در برابر آنتی‌بیوتیک مقاوم هستند و ۲۳ هزار نفر در امریکا در نتیجه این بیماری‌ها جان خود را از دست می‌دهند.
استفاده همیشگی از پنیسیلین مقاومت ایجاد می‌کند. با اینکه آنتی‌بیوتیک باکتری‌هایی که منجر به بیماری می‌شوند را می‌کشد اما باکتری‌های خوب را که از بدن در برابر عفونت محافظت می‌کند نیز می‌کشد. باکتری مقاوم در برابر دارو رشد می‌کند و در بدن لانه می‌گزیند. برخی باکتری‌ها نیز مقاومت خود در برابر باکتری را به باکتری‌های دیگر نیز سرایت می‌دهند. میکروب‌های مقاوم به بیماران دیگر از طریق دست‌ها یا سطوح آلوده سرایت می‌کنند.
به همین دلیل، آنتی‌بیوتیک تنها باید در درمان عفونت استفاده شود و نباید برای ویروس تجویز شود.
با این حال، بسیاری از گلودردها و عفونت‌های دستگاه تنفسی که به دلیل ویروس ایجاد می‌شوند نیز با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شوند زیرا به سرعت حال بیمار را خوب می‌کند.
در مجموع، مشکل بزرگی در مورد تجویز نادرست و نامناسب آنتی‌بیوتیک در امریکا وجود دارد: در سال ۲۰۱۶، حدود ۳۰ تا ۵۰ درصد از بیماران سرپایی که نیاز به بستری نداشتند نیز برای بیماری‌های معمولی‌شان مانند عفونت گوش، گلودرد و دیگر عفونت‌های فوقانی دستگاه تنفسی به طور ناصحیح آنتی‌بیوتیک برایشان تجویز شده است.
