1
و البته همین داستان در خصوص ساعتهای هوشمند در حال تکرار است: بیدار می‌شوید. آن را از برق می‌کشید. و به دور مچ دستتان می‌بندید. و چه روز خوبی خواهد بود که این دایره تکرار پاره گردد.
البته درباره تلفن می‌توان اندکی فاصله در این چرخه ایجاد کرد. شما می‌توانید از باتری‌های یدکی و قابهای مجهز به باتری بهره ببرید. و حتی می‌توانید آن را به برق زده و مشغول کار شوید. اما برای حفظ قابلیت حمل دائمی لازم است که این ابزارهای تامین نیروی کوچک را همیشه به همراه داشته باشید تا موبایلتان واقعا یک تلفن همراه باشد. اما در خصوص ساعتهای هوشمند هنوز دلیل اصلی خرید آنها و احساس نیاز به آنها مورد بحث است.
مشکل اینجا است که برخلاف اسمارت‌فونها، هنگامی که یک اسمارت‌واچ در حال شارژ است، تقریبا غیرقابل استفاده می‌شود. زیرا دیگر پشت دست شما نیست تا وظایفش را انجام دهد. در مدت زمان شارژ شدن، ساعت‌تان باید گوشه‌ای متصل به برق در انتظار بنشیند یا اینکه در حال تغذیه از باتری‌های اکسترنال و پاوربانک درون کیف‌تان چرت بزند. در این حالات، دیگر نمی‌توان آن را یک ساعت دانست. بلکه یک ابزار کمکی کوچک موبایل است که فقط جای بیشتری اشغال کرده است.
در بهترین حالت و در صورت پشتیبانی ساعت هوشمند شما از شارژ همراه با کار، تنها می‌توانید از کوله پشتی‌تان تا مچ دست را سیم کشی کرده و تبدیل به یک ربات تامین کننده شارژ ساعت‌تان شوید. آنگاه است که آرزو می‌کنید که کاش شما هم یک سایبورگ بودید و این کارها با دردسر کمتری به انجام می‌رسید.
شایعات فعلی درباره ساعت هوشمند اپل می گویند که این محصول تنها ۲.۵ تا ۴ ساعت فعالانه مشغول کار خواهد بود و سپس نیاز به شارژ مجدد دارد. اگر این موضوع درست باشد (که اکنون واقعا چیزی در این خصوص نمی‌دانیم.) اصلا قابل قبول نیست. زیرا هم اکنون ابزارهای پوشیدنی مجهز به سیستم‌عامل Android Wear می‌توانند با استفاده‌ای معقولانه یک روز تمام شما را همراهی کنند.
اما اگر ساعتهای هوشمند باتری‌های قدرتمندتر و بهتری داشته باشند، مطمئنا با استقبال بهتری هم روبرو می‌شوند. و اگر عمر باتری آنها به بیش از یک روز تداوم یابد دیگر نور علی نور خواهد بود. اما تکنولوژی هنوز برای چنین جهشی آماده نیست. اگر عمر باتری بیشتری می خواهید، باید اندازه باتری بزرگتری را هم تحمل کنید.
در حالی که دیگر تکنولوژی‌های موبایل همچون پردازنده و نمایشگرها روز به روز بهتر و بهتر می‌شوند، تکنولوژی باتری درجا می‌زند و رشد چندانی را شاهد نیستیم. مطمئنا دیگر نمی‌توانیم از تکنولوژی لیتیوم-یون فعلی انتظار نگهداری شارژی بیش از این را داشته باشیم. هرچند که محققان بسیاری در حال آزمون خطای این امکان هستند. آنها سالها است که به دنبال راه‌حل جدیدی هستند و چیزی نیافته‌اند.
اولین فردی که بتواند مشکل باتری‌ها را حل کرده و از سد آن بگذرد، مطمئنا آنقدر پولدار می‌شود که حتی یک کشور برای خودش بخرد.
اما تا آن زمان شرکتها همچنان تلاش می‌کنند تا با جای دادن امکانات بیشتر و شگفت‌انگیزتر درون ابزارهای موبایلشان با هم رقابت کرده و مشتری را تحت تاثیر قرار دهند. اما نباید از این موضوع غافل شد که این کارها همگی مصرف باتری بیشتری را به دنبال داشته و به مشکل شارژ دامن می‌زند.
البته در این میان برخی شرکتها تلاشهای نسبتا موفقی هم داشته اند. پبل و بیسیس پیک دو ساعت هوشمندی هستند که می‌توانند با یک بار شارژ بیش از یک روز شما را همراهی کنند. اما هر دو از نمایشگرهای جوهر الکترونیک استفاده می‌کنند. و البته بیسیس پیک بیش از آنکه برای پاسخ به تماسها از مچ دست یا پیگیری تویتر مناسب باشد؛ به درد کنترل سلامت و فعالیتهای بدنی شما می‌خورد.
بنا بر دلایلی اغلب مردم ترجیح می‌دهند با فدا کردن شارژ باتری فراوان، پیغامهای موبایلشان را با شفافیت و رنگهای درخشان روی مچ دست‌شان مشاهده کنند. یا حداقل شرکتها فکر می‌کنند که مردم چنین چیزی می‌خواهند.
اما در حقیقت هنگامی که روز به پایان می‌رسد، اگر شما یک قطعه الکترونیک مجهز به برترین پیشرفتهای تکنولوژی را روی دستتان داشته باشید که خاموش شده است، تمامی این قابلیتهای اعجاب انگیز بلااستفاده خواهند بود. و دیگر نمی‌توانید لایکهای فیسبوک و فیو های تویترتان را روی مچ دستتان دنبال کنید.
این در حالی است که موبایل هوشمند شما به خوبی حاوی تمامی این موضوعات سرسام آور مزاحمتهای دلچسب دیجیتال هست و هرگاه که بخواهید با یک باتری غول آسا، سرحال و روشن در جیب شما منتظر توجه‌تان است.
البته درباره تلفن می‌توان اندکی فاصله در این چرخه ایجاد کرد. شما می‌توانید از باتری‌های یدکی و قابهای مجهز به باتری بهره ببرید. و حتی می‌توانید آن را به برق زده و مشغول کار شوید. اما برای حفظ قابلیت حمل دائمی لازم است که این ابزارهای تامین نیروی کوچک را همیشه به همراه داشته باشید تا موبایلتان واقعا یک تلفن همراه باشد. اما در خصوص ساعتهای هوشمند هنوز دلیل اصلی خرید آنها و احساس نیاز به آنها مورد بحث است.
مشکل اینجا است که برخلاف اسمارت‌فونها، هنگامی که یک اسمارت‌واچ در حال شارژ است، تقریبا غیرقابل استفاده می‌شود. زیرا دیگر پشت دست شما نیست تا وظایفش را انجام دهد. در مدت زمان شارژ شدن، ساعت‌تان باید گوشه‌ای متصل به برق در انتظار بنشیند یا اینکه در حال تغذیه از باتری‌های اکسترنال و پاوربانک درون کیف‌تان چرت بزند. در این حالات، دیگر نمی‌توان آن را یک ساعت دانست. بلکه یک ابزار کمکی کوچک موبایل است که فقط جای بیشتری اشغال کرده است.
در بهترین حالت و در صورت پشتیبانی ساعت هوشمند شما از شارژ همراه با کار، تنها می‌توانید از کوله پشتی‌تان تا مچ دست را سیم کشی کرده و تبدیل به یک ربات تامین کننده شارژ ساعت‌تان شوید. آنگاه است که آرزو می‌کنید که کاش شما هم یک سایبورگ بودید و این کارها با دردسر کمتری به انجام می‌رسید.
شایعات فعلی درباره ساعت هوشمند اپل می گویند که این محصول تنها ۲.۵ تا ۴ ساعت فعالانه مشغول کار خواهد بود و سپس نیاز به شارژ مجدد دارد. اگر این موضوع درست باشد (که اکنون واقعا چیزی در این خصوص نمی‌دانیم.) اصلا قابل قبول نیست. زیرا هم اکنون ابزارهای پوشیدنی مجهز به سیستم‌عامل Android Wear می‌توانند با استفاده‌ای معقولانه یک روز تمام شما را همراهی کنند.
اما اگر ساعتهای هوشمند باتری‌های قدرتمندتر و بهتری داشته باشند، مطمئنا با استقبال بهتری هم روبرو می‌شوند. و اگر عمر باتری آنها به بیش از یک روز تداوم یابد دیگر نور علی نور خواهد بود. اما تکنولوژی هنوز برای چنین جهشی آماده نیست. اگر عمر باتری بیشتری می خواهید، باید اندازه باتری بزرگتری را هم تحمل کنید.
در حالی که دیگر تکنولوژی‌های موبایل همچون پردازنده و نمایشگرها روز به روز بهتر و بهتر می‌شوند، تکنولوژی باتری درجا می‌زند و رشد چندانی را شاهد نیستیم. مطمئنا دیگر نمی‌توانیم از تکنولوژی لیتیوم-یون فعلی انتظار نگهداری شارژی بیش از این را داشته باشیم. هرچند که محققان بسیاری در حال آزمون خطای این امکان هستند. آنها سالها است که به دنبال راه‌حل جدیدی هستند و چیزی نیافته‌اند.
اولین فردی که بتواند مشکل باتری‌ها را حل کرده و از سد آن بگذرد، مطمئنا آنقدر پولدار می‌شود که حتی یک کشور برای خودش بخرد.
اما تا آن زمان شرکتها همچنان تلاش می‌کنند تا با جای دادن امکانات بیشتر و شگفت‌انگیزتر درون ابزارهای موبایلشان با هم رقابت کرده و مشتری را تحت تاثیر قرار دهند. اما نباید از این موضوع غافل شد که این کارها همگی مصرف باتری بیشتری را به دنبال داشته و به مشکل شارژ دامن می‌زند.
البته در این میان برخی شرکتها تلاشهای نسبتا موفقی هم داشته اند. پبل و بیسیس پیک دو ساعت هوشمندی هستند که می‌توانند با یک بار شارژ بیش از یک روز شما را همراهی کنند. اما هر دو از نمایشگرهای جوهر الکترونیک استفاده می‌کنند. و البته بیسیس پیک بیش از آنکه برای پاسخ به تماسها از مچ دست یا پیگیری تویتر مناسب باشد؛ به درد کنترل سلامت و فعالیتهای بدنی شما می‌خورد.
بنا بر دلایلی اغلب مردم ترجیح می‌دهند با فدا کردن شارژ باتری فراوان، پیغامهای موبایلشان را با شفافیت و رنگهای درخشان روی مچ دست‌شان مشاهده کنند. یا حداقل شرکتها فکر می‌کنند که مردم چنین چیزی می‌خواهند.
اما در حقیقت هنگامی که روز به پایان می‌رسد، اگر شما یک قطعه الکترونیک مجهز به برترین پیشرفتهای تکنولوژی را روی دستتان داشته باشید که خاموش شده است، تمامی این قابلیتهای اعجاب انگیز بلااستفاده خواهند بود. و دیگر نمی‌توانید لایکهای فیسبوک و فیو های تویترتان را روی مچ دستتان دنبال کنید.
این در حالی است که موبایل هوشمند شما به خوبی حاوی تمامی این موضوعات سرسام آور مزاحمتهای دلچسب دیجیتال هست و هرگاه که بخواهید با یک باتری غول آسا، سرحال و روشن در جیب شما منتظر توجه‌تان است.
