اما آیا این مرگ بزرگ به همان اندازه که از نامش برداشت می‌شود، غیرمنتظره و ویرانگر بوده است؟ حداقل بیرون از آب و روی زمین شاید پاسخ این سوال منفی باشد. در حقیقت شواهد جدید باعث شده تا زمین شناسها بپرسند که اصلا چنین انقراض زمینی رخ داده یا خیر.
در نشست این هفته انجمن زمین شناسی آمریکا، تیمی از دانشمندان نتایج یک آزمون تعیین سن تازه روی لایه‌های سنگی در برگیرنده فسیل Dicynodon را ارائه کردند. این حیوان یک پستانداران اولیه است که مرگش به عنوان یکی از شواهد کلیدی در خصوص انقراض عظیم خشکی در پایان دوره پرمین مورد استناد قرار می‌گیرد. باعث شگفتی است که نتایج آنها نشان داد که Dicynodon تقریبا یک میلیون سال پیش از شروع انقراض پرمین ثبت شده در شواهد آبی منقرض شده است. علاوه بر این، فسیلهای کشف شده از گونه‌های گیاهی و جانوری بیشتر که پیش از این تصور می‌شد همزمان با Dicynodon از میان رفته‌اند، در لایه‌های سنگی جوانتر هم پیدا شدند.
این یافته‌ها نه تنها ایده مرگ ناگهانی را زیر سوال می‌برد، بلکه شک و شبهه در خصوص وقوع انقراض بزرگ روی خشکی را هم افزایش می‌دهد.
دیگر زمین‌شناسان نیز در بررسی دانه‌های نمک یافته‌های جدیدی داشته اند. آنگونه که جنیفر بوتا، دیرینه زمین شناس به مجله ساینس نیوز می‌گوید، در حالی که تاریخ جدید انقراض Dicynodon چالش تازه‌ای را بر سر دانسته‌های ما از پایان پرمین ایجاد می‌کند، این اکتشافات الزاما تئوری انقراض عظیم خشکی را باطل نمی‌کنند. «مردم فراموش کرده‌اند که زیست‌شناسی بسیار بی نظم است. شما هیچگاه نمی توانید یک خط رسم کنید که انقراض در چه زمانی به وقوع پیوسته است. این اتفاق شامل یک بازه زمانی همراه با تغییرات فراوان است.»
مرگ بزرگ همیشه در میان زمین شناسان یک موضوع بحث بر انگیز و پر دردسر بوده است. تئوری‌های فراوانی دلیل این امر را تشریح می‌کنند که از میکروبهای بیش‌فعال تا گسیل گدازه‌های آتشفشانی انبوه یا تغییرات آب و هوایی را در این زمینه مقصر می‌دانند. و اکنون هم برخی این سوال را مطرح می‌کنند که اصلا انقراض جهان‌شمول بوده یا خیر. اگر یک چیز قطعی باشد، این است که ما راه درازی را قبل از بستن این پرونده و تعیین تکلیف این فصل شگفت انگیز از تاریخ کره خاکی تنهای‌مان داریم.
