کشف اکسیر حیات توسط باستان‌‏شناسان

این کشف شامل دو بطری شیشه‌‏ای ۲۰۰ ساله، حاوی «اکسیر طول عمر»  می‌‏باشد. اکنون تیم تحقیقات به‌‏دنبال کشف دستورالعمل اصلی آلمانی اکسیر فرار از مرگ هستند.

به گفته‌‏ی «آلیسا لوریا»، رئیس شرکت «چریسالیس» (شرکتی که معمولاً توسط شهرها استخدام می‌‏شود تا بر پروژه‌‏های حفاری نظارت کند): «ما تصمیم گرفته‌‏ایم تا تحت نام تجاری خود، در زمینه‌‏ی باستان‌‏شناسی تجربی وارد عمل شویم». محققانی از آلمان به استخدام این شرکت درآمده‌‏اند تا دستورالعمل راهنمای قدیمی پزشکی را کشف کنند؛ تاکنون مشخص شده است که این معجون حاوی موادی هم‌‏چون «آلوئه» (گیاه صبر زرد) که خاصیتی ضد التهاب دارد، «ریشه‌‏ی کوشاد» که برای هضم و گوارش مفید است و همچنین ریواس، زرنباد و زعفران اسپانیایی است که هنوز هم توسط گیاه‌‏پزشکان امروزی مورد استفاده قرار می‌‏گیرد.

علاوه‌‏بر اکسیر طول عمر، باستان‌‏شناسان دو بطری حاوی داروی تلخ معده‌‏ی «دکتر هاستتر» را نیز کشف کردند. این دارو، زمانی دارویی رایج در قرن نوزدهم بوده است و حاوی مخلوط پیچیده‌‏ای است از موادی هم‌‏چون «پوست درخت پِرو» که دارای خواص ضد مالاریا است و «شیره‌‏ی کینو» که نوعی شیره است که خاصیت ضد باکتریایی دارد. لوریا و گروه او، محتوای هر دو بطری را بازتولید کردند که به‌‏گفته‌‏ی آن‌‏ها بسیار تلخ بود.

افراد بسیاری در تلاش برای یافتن اکسیر حیات بوده‌‏اند. در دوران قرون وسطی، کیمیاگرانی وجود داشتند که به‌‏دنبال سنگ جادو بودند. آن‌‏ها معتقد بودند که سنگ جادو برای ساخت اکسیر حیات به‌‏کار می‌‏رود و همچنین در تبدیل سرب به طلا استفاده می‌‏شود. «برنارد تراویسان»، کیمیاگر قرن ۱۵، معتقد بود که انداختن سنگ جادو در آب جیوه آن را تبدیل به اکسیر حیات می‌‏کند؛ همچنین در موارد متعددی کیمیاگرانی هم‌‏چون «کاگلیوستروی بدنام» و «سن ژرمن» بوده‌‏اند که ادعا کردند که اکسیر حیات را کشف کرده‌‏اند.

یافتن اکسیر جاودانگی و یا افزایش طول عمر، تاریخی هزار ساله دارد؛ به‌‏عنوان مثال پادشاه سومری ۴۰۰۰ ساله که گفته شده که برای ده‌‏ها هزار سال حکم‌‏رانی کرده است. حتی در کتاب مقدس مسیحیان به افرادی اشاره شده است که در زمانی پیش‌‏از «سیل بزرگ»، صدها هزار سال عمر کرده‌‏اند.

در اسطوره‌‏ها و افسانه‌‏های باستانی در فرهنگ‌‏های مختلف، به غذاها و نوشیدنی‎هایی برای «خدایان» اشاره شده که آن‌‏ها را جاودانه می‌‏کرد. برای خدایان یونان، شهد و مائده‌‏ی بهشتی وجود داشت، در اسطوره‌‏های زرتشتی و ودایی، به ترتیب اشاره به نوشیدنی‌‏های مخصوصی به نام سوما و هوم شده است و در اسطوره‌‏های مصر آمده است که تات و هرمس، برای جاوادنگی، «قطراتی سفید» و «طلای مایع» می‌‏نوشیدند. در اسطوره‌های سومری، پادشاهان سومر، شیری به نام «نین‌هورسگ» (ایزدبانوی بزرگ سومر) می‌‏نوشیدند. در مذهب هندو، خدایان شیری به‌‏نام «آمریتا» می‌‏خورند که شهدی‌‏ است که توسط خدایان جمع‌‏آوری شده و به آن‌‏ها قدرت جاودانگی می‌‏دهد و خوردن آن توسط انسان‌‏ها ممنوع است. در اساطیر چین نیز اشاره به «هلوهایی جاودانه» شده است.

آیا همه‌‏ی این اشارات، تنها زاییده‌‏ی تخیل نیاکان باستانی ما است؟ و یا آن‌‏ها واقعاً به رمز جادوانگی رسیده بودند؟ شاید هنوز حقایقی چند در پس اکسیر حیات وجود داشته باشد…