نویسنده این مقاله بیان می‌کند که عبارت “بهترین روش‌ها” حاکی از وجود تنها یک راه‌حل یا مجموعه‌ای از راه‌حل‌ها برای یک مشکل است و این راه‌حل‌ها نیز نباید به چالش کشیده شوند.
او سپس به فراگیری این اصطلاح در محیط‌های مختلف از جمله دفاتر اداری، برنامه‌های درسی مدارس و حتی جلسات مشاوره اشاره می‌کند. باوجوداینکه به‌ظاهر استفاده از چنین عباراتی بی‌ضرر به نظر می‌رسد، اما نویسنده معتقد است که این عبارت ماهیت متغیر و ترکیبی دنیای کار امروزی را منعکس نمی‌کند و زمان کنارگذاشتن آن فرارسیده است.
چرا عبارتی مانند “بهترین روش‌ها” مشکل‌ساز است؟
- عدم انعطاف‌پذیری: “بهترین” فضایی برای انعطاف‌پذیری و گفتگو باقی نمی‌گذارد. این عبارت القا می‌کند که تنها یک راه‌حل یا مجموعه‌ای از راه‌حل‌ها برای یک مشکل وجود دارد و نباید مورد تردید قرار گیرند.
- ایجاد مانع پیشرفت: هنگامی که آمادگی به چالش کشیدن وضع موجود را نداشته باشیم، نمی‌توانیم پیشرفتی داشته باشیم.
نویسنده به‌جای عبارت “بهترین روش‌ها” استفاده از “روش‌های امیدوارکننده” را پیشنهاد می‌کند.
- دلایل این پیشنهاد:
- “امیدوارکننده” دعوت به مشارکت است. این عبارت به‌جای این که بگوید “ما به سراغ آنچه به نظرم راه‌حل درست است می‌رویم و هرگز آن را تغییر نمی‌دهیم”، می‌گوید “بیایید با هم برای یافتن امیدوارکننده‌ترین راه‌حل برای حال حاضر همکاری کنیم.”
- این نشان‌دهنده تعهد به تلاش مشترک و رویکرد مبتنی بر گفتگو است.
- بر خلاف “بهترین” که برتری و انحصار را نشان می‌دهد، “امیدوارکننده” باز بودن به تغییرات و پیشرفت را تداعی می‌کند.
استفاده از داده‌های افراد به‌عنوان قطب‌نمای استراتژیک:
- کارمندان از طریق تعاملات روزانه داده‌های ارزشمندی تولید می‌کنند.
- نحوه ارتباط آنها با یکدیگر، استفاده از فناوری و فضای اداری و بازخوردهایی که ارائه می‌دهند می‌توانند منجر به کشفیاتی در مورد فرهنگ و سیاست سازمان شوند.
- داده‌های افراد می‌توانند به رهبران نشان دهند که کدام جنبه‌های فرهنگ‌سازمانی نیاز به بهبود دارند و کدام روش‌ها به‌خوبی کار می‌کنند.
- این بینش‌ها می‌توانند به سازمان‌ها کمک کنند تا تکرار کنند و روش‌های امیدوارکننده خود را پیدا کنند، حتی اگر از سایر شرکت‌های صنعت یا حتی از تیمی به تیم دیگر متفاوت باشند.
تثبیت روش‌های امیدوارکننده:
- راهکار اصلی، جشن‌گرفتن این روش‌هاست.
- زمانی که کارمندان ارزش‌های مثبت را در محل کار حفظ می‌کنند، شایسته تقدیر هستند. ستایش عمومی این لحظات اهمیت آنها را تقویت کرده و دیگران را به مشارکت تشویق می‌کند.
- بیش از آن، زمانی که افراد مورد شناسایی قرار می‌گیرند، بیشتر احساس تعلق و مشارکت می‌کنند.
- همان‌طور که نویسنده در یک مطالعه مشترک با گالوپ دریافت، کارمندانی که به‌شدت موافق هستند که برای کاری که انجام می‌دهند به‌اندازه کافی مورد قدردانی قرار می‌گیرند، چهار برابر بیشتر احتمال دارد محل کار خود را فراگیر بدانند.
نتیجه‌گیری:
نویسنده مقاله با تشویق به کنارگذاشتن عبارت “بهترین روش‌ها” و پذیرش رویکرد “روش‌های امیدوارکننده” که مبتنی بر مشارکت، انعطاف‌پذیری و یادگیری مستمر است، استدلال می‌کند که سازمان‌ها می‌توانند فرهنگ‌های فراگیرتری ایجاد کنند که از حداکثر پتانسیل کارمندان خود بهره‌مند شوند.
