Motorola Adaptive Display یک گوشی تاشو است که می‌توانید آن را روی مچ دست خود ببندید، اما آیا واقعاً چنین چیزی می‌خواهید؟
در یک اتاق جلسهٔ مخفی هتل که دور از نمایشگاه اصلی کنگره جهانی موبایل (MWC) بود که هر ساله در اواخر فوریه در بارسلونا برگزار می‌شود، توانستم نوآوری‌های آیندهٔ موتورولا را تجربه کنم – و محصول برجستهٔ این رویداد، مفهوم تلفیقی گوشی تاشو و پوشیدنی به نام Motorola Adaptive Display بود. آیا این می‌تواند نگاهی اجمالی به آیندهٔ بهترین گوشی‌های همراه باشد؟
Adaptive Display که برای اولین‌بار در اکتبر سال گذشته معرفی شد، درواقع رونمایی MWC 2024 نیست، اما اولین باری است که من – و تعداد کمی از افراد دعوت‌شدهٔ دیگر – توانستیم در یک جلسهٔ خصوصی، این مفهوم را به طور کامل لمس و آزمایش کنیم که آیندهٔ گوشی‌ها و چگونگی تعامل ما با این ابزارهای تکنولوژی جدایی‌ناپذیر را در هر روز بررسی می‌کند.
در حالت صاف، Adaptive Display – و صادقانه بگویم، آرزو می‌کردم موتورولا نام جذاب‌تری برای این مفهوم انتخاب می‌کرد – تقریباً شبیه یک گوشی معمولی به نظر می‌رسد. بااین‌حال، پشت آن از یک پوشش مات ساخته شده است، بنابراین این تفاوت حسی اولین سرنخ است که نشان می‌دهد با نوع کاملاً متفاوتی از گوشی سروکار داریم. خم‌کردن آن آسان است: من توانستم آن را بدون هیچ نگرانی از شکستن دستگاه، در مراحل مختلف تا حداکثر حالت C خم کنم.
ازآنجایی‌که Adaptive Display مانند بهترین گوشی‌های تاشو، از طریق یک لولای تکی خم نمی‌شود، چه آن را تا حدی – برای حالت خود ایستاده روی میز، همان‌طور که در گالری تصاویر بالا نشان‌داده‌شده است – یا تا حداکثر خم کنید، به این معنی است که واحد باتری در آن به چندین بخش تقسیم شده است. به همین دلیل است که قسمت پشتی آن ظاهری شیاردار دارد، با تعداد زیادی نوار باتری که به هم متصل شده‌اند تا امکان تا شدن روان و قابل‌قبولی را فراهم کنند.
بااین‌حال، چرا می‌خواهید آن را به شکل C کامل تا کنید؟ اینجاست که Adaptive Display جالب‌ترین جنبهٔ خود را نشان می‌دهد: شما می‌توانید یک دستبند کوچک بپوشید و سپس گوشی را به‌صورت مغناطیسی به مچ دست خود بچسبانید، به‌صورت دورپیچ، و آن به نیم گوشی و نیم پوشیدنی تبدیل می‌شود. البته این به‌هیچ‌وجه شبیه یک ساعت هوشمند نیست و من آن را برای پوشیدن کمی حجیم دیدم – اما بااین‌حال، صفحه‌نمایش آن به اندازهٔ کافی هوشمند است که موقعیت خود را تشخیص دهد و سپس به طور خودکار فقط اجازهٔ استفاده از بخشی از صفحه‌نمایش را می‌دهد.
این «صفحه‌نمایش کوچک» شباهت زیادی به صفحه‌نمایش بیرونی‌ای دارد که در موتورولا ریزر ۴۰ الترا (Motorola Razr 40 Ultra) پیدا می‌کنید. بیشتر شبیه یک صفحه‌نمایش اجمالی است، اما صفحه‌نمایشی که در آن می‌توانید میان‌برهای برنامه‌های خاص و حتی برنامه‌هایی را که به ناحیهٔ نمایشگر داده‌شده کوچک شده‌اند، راه‌اندازی و با آن‌ها تعامل داشته باشید. این بسیار معقول‌تر از داشتن یک گوشی کامل دورپیچ روی مچ دست است. ضربه‌زدن به دستگاه برای ثبات هم مشکلی ایجاد نمی‌کند – در واقع، توانستم مچ دستم را به‌شدت تکان دهم بدون اینکه گوشی جدا شود و در سراسر اتاق پرواز کند که مطمئناً بهترین حالت نیست، زیرا هنگام تعامل با یک مفهوم گران‌قیمت از گوشی، ظاهر خوبی نخواهد داشت.
بااین‌حال، این فقط یک مفهوم است، مفهومی که ایدهٔ جالبی را ارائه می‌دهد، و به محوشدن مرزهای بین پوشیدنی‌ها و گوشی‌های همراه کمک می‌کند. این مفهوم به همین شکل به بازار عرضه نخواهد شد، اما می‌تواند درِ را به روی سایر اشکال پوشیدنی باز کند، چه گوشی‌های خاص و چه ابزارهای ارتباطی دیگری که می‌توانند در این قالب کار کنند.
دلیل اینکه من عاشق نمایشگاه‌هایی مثل MWC 2024 هستم، همین است: نگاهی اجمالی به آینده، هر چقدر هم که عجیب‌وغریب یا بعید به نظر برسد، باز حس شگفتی و خوشحالی از آن را دارم.
