طی ۱۷ سالی که دنیای سینمایی مارول (MCU) پا به عرصه گذاشته، کمتر فیلمی از این مجموعه توانسته با دقت و ظرافتی که در Thunderbolts می‌بینیم، به موضوع سلامت روان بپردازد. البته در Iron Man 3 شاهد کشمکش تونی استارک با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) ناشی از رویدادهای The Avengers بودیم، فیلم Avengers: Endgame تأثیر عمیق غم و افسردگی بر ثور را به تصویر کشید و سریال Moon Knight داستان شخصیتی با اختلال هویت تجزیه‌ای را روایت کرد. اما به‌جز سریال Moon Knight، در باقی آثار این مضامین بیشتر در حاشیه داستان بودند. در حالی که در فیلم Thunderbolts، سلامت روان، مرکز اصلی روایت فیلم است.
گرچه این فیلم یک اثر گروهی است، اما یلنا بلووا (با بازی فلورنس پیو) نقطه ورود ما به داستان است؛ فیلم با مأموریتی آغاز می‌شود که او با لباسی راحتی (اصطلاحاً «لباس افسردگی») به آن رفته و درباره بی‌هدفی و بی‌حوصلگی‌اش صحبت می‌کند. از اینجا به بعد، فیلم Thunderbolts مجموعه‌ای از شخصیت‌هایی را معرفی می‌کند که هرکدام از تلخ‌ترین و سنگین‌ترین گذشته‌ها در دنیای مارول برخوردارند، و داستانی را رقم می‌زند که نشان می‌دهد چگونه جامعه و ارتباط انسانی، ابزارهایی مؤثر برای مقابله با افسردگی و دیگر مشکلات روانی‌اند.
نمی‌خواهم شعار بدهم که فیلم Thunderbolts بهترین تصویر از سلامت روان را در MCU یا حتی سینما ارائه می‌دهد، اما یک نکته را به‌خوبی به تصویر می‌کشد: سلامت روان امری درهم، پیچیده و غیر قابل پیش‌بینی است. گاهی تنها چیزی که نیاز داریم یادآوری این نکته است که تنها نیستیم، کسانی هستند که برایمان اهمیت قائل‌اند و اینکه جهان بدون ما لزوماً جای بهتری نخواهد بود. این پیام اصلی فیلم است؛ پیامی که با من عمیقاً ارتباط برقرار کرد و احتمالاً با بسیاری دیگر نیز چنین خواهد بود.
با این حال، تمرکز فیلم بر سلامت روان تنها عاملی نیست که باعث موفقیت آن شده است. پویایی میان شخصیت‌ها بسیار خوب نوشته شده و ترکیبی از تنش‌های دراماتیک و کمدی ارائه می‌دهد. صحنه‌های اکشن هم هیجان‌انگیز و هم احساسی‌اند و بازی‌ها از بهترین عملکردهایی هستند که تاکنون در MCU دیده‌ایم. در مجموع، فیلم Thunderbolts فیلمی قوی، هرچند تا حدی ناهماهنگ و نامنظم، از دنیای مارول است.
فلورنس پیو و لوئیس پولمن ستارگان درخشان Thunderbolts
اگرچه این فیلم از نظر فنی یک اثر تیمی است، اما داستان اصلی حول محور یلنا و شخصیت مرموز باب (با بازی لوئیس پولمن) می‌چرخد و دیگران نقش مکمل در داستان دارند. راستش را بخواهید، از اینکه بار دیگر باکی بارنز (با بازی سباستین استن) به حاشیه رانده شده، ناامید شدم؛ شخصیتی که تقریباً از آغاز MCU حضور داشته است. اما نمی‌توانم انکار کنم که پیو و پولمن زوجی بسیار قدرتمند در نقش‌های اصلی هستند.
فلورنس پیو که سابقه نامزدی اسکار دارد، به‌راحتی یکی از بهترین بازیگران جدید مارول از زمان Avengers: Endgame به این‌سو است. نقش‌آفرینی او در قالب یلنا بی‌نقص است، و به‌وضوح می‌توان دید که او به همان اندازه که استن با باکی و تام هیدلستون با لوکی ارتباط برقرار کرده‌اند، به شخصیت یلنا مسلط است که دستاوردی درخور تحسین است. اما آنچه او با یلنا در Thunderbolts انجام می‌دهد و این شخصیت را تا این حد قابل لمس می‌کند، شگفت‌انگیز است.
با این حال، فیلم Thunderbolts یک روایت دو نفره است؛ در سوی دیگر ماجرا، لوئیس پولمن در نقش باب قرار دارد. او به همان اندازه دوست‌داشتنی و تماشایی است. گذشته تراژیک شخصیتش به‌تدریج در طول فیلم آشکار می‌شود و رابطه‌اش با یلنا، یکی از نقاط قوت فیلم است. ضمن اینکه تعامل او با سایر شخصیت‌ها نیز تماشایی است.
تیم بازیگران توانمند Thunderbolts
نمی‌توان درباره تیم بازیگری فیلم صحبت کرد و از بقیه نام نبرد. بازی وایات راسل در نقش جان واکر برایم غافلگیرکننده بود، به این معنا که بیشتر از حد انتظارم از او لذت بردم. دیوید هاربر در نقش آلکسی شاستاکوف (رد گاردین) عالی است؛ او هم لحظات طنز فیلم را تأمین می‌کند و هم در برخی صحنه‌های احساسی نقش مکملی برای یلنا دارد. هانا جان-کامن و سباستین استن هر دو فرصت زیادی برای درخشش ندارند، اما همچنان در نقش‌هایشان خوب ظاهر می‌شوند. جولیا لوئی-دریفوس در نقش والنتینا آلگرا دی فونتین نیز عالی است و شوخ‌طبعی زیادی به فیلم می‌آورد، هرچند کمی تک‌بعدی به نظر می‌رسد.
فیلم Thunderbolts فیلمی سرگرم‌کننده و لذت‌بخش از MCU
بحث‌های زیادی درباره استفاده MCU از طنز برای متعادل‌سازی مضامین جدی مرگ و زندگی وجود داشته، اما به نظر من فیلم Thunderbolts بهترین نمونه از اهمیت شوخ‌طبعی در فیلمی با تم‌های سنگین است. طنز در این فیلم تقریباً هیچ‌گاه جدیت احساسات شخصیت‌هایی مانند یلنا و باب و دیگر اعضای تیم را تضعیف نمی‌کند. بلکه مانند نفس راحتی است که در میانه اشک ریختن سراغمان می‌آید.
در مجموع، فیلم Thunderbolts هم یک فیلم کلاسیک مارول و هم چیزی فراتر است. گاهی حس می‌کنید که فیلم می‌تواند صرفاً درباره گروهی از جاسوس‌های سرکش باشد، اما اینکه در دل آن شخصیت‌هایی حضور دارند که با آن‌ها خو گرفته‌ایم، تأثیر فیلم را بیشتر می‌کند. این فیلم از معدود آثار مارول است که هم بینندگان عام و هم طرفداران سرسخت را راضی می‌کند. شاید در حد فیلمی مانند Avengers نباشد، چرا که تیره‌تر و تلخ‌تر است، اما قطعاً یک اثر تیمی قابل احترام و دوست‌داشتنی است.
در دوران پس از Endgame که MCU مسیری آشفته را طی کرده، شخصیت‌هایی معرفی شده و هرگز بازنگشته‌اند و کل طرح «حماسه چندجهانی» در میانه راه کنار گذاشته شده، فیلم Thunderbolts همان فیلمی است که این جهان سینمایی به آن نیاز دارد. فیلمی که با وجود کاستی‌ها و زبری‌هایش، قلبی مهربان دارد و گروهی از شخصیت‌های کم‌ارزش را به تصویر می‌کشد که احتمالاً (اگر تاکنون نشده باشند) تبدیل به محبوب‌ترین‌ها خواهند شد. پس از تماشای فیلم Thunderbolts، نسبت به آینده MCU بیشتر از هر زمان دیگری هیجان‌زده‌ام.
