انیمیشن سریالی Gabby’s Dollhouse که در سال 2021 در نتفلیکس پخش شد، خیلی زود محبوبیت فراوانی پیدا کرد، بنابراین منطقی بود که گام بعدی ساخت یک فیلم سینمایی باشد. فیلم Gabby’s Dollhouse: The Movie با تغییراتی در قالب روایت، داستان را در ابعادی بزرگ‌تر به نمایش می‌گذارد، اما همچنان برای کودکان جذاب و سرگرم‌کننده باقی مانده است. این فیلم ترکیبی از لایو-اکشن و انیمیشن است و ماجراجویی‌های گبی (لایلا لاکهارت کرانر) و گبی کت‌ها از جمله کیتی فیری (تارا استرانگ)، کارلیتا (کارلا تاسارا) و کت‌رت (دونوون پاتن) را درون و بیرون خانه عروسکی جادویی گبی دنبال می‌کند.
همانند سریال، فیلم نیز ساختاری تعاملی دارد. برای مثال، در بخشی از فیلم گبی همراه مرکت (سکوندا وود) آهنگی می‌خواند و از مخاطبان می‌خواهد با او همخوانی کرده و دست بزنند. کودکان حاضر در سالن نمایش با اشتیاق این کار را انجام دادند. این روش نه‌تنها توجه بچه‌ها را حفظ می‌کند، بلکه آن‌ها را بخشی از تجربه می‌سازد و دیگر تنها تماشاگر منفعل نیستند. فیلم فضایی سالم و دوست‌داشتنی دارد، بی‌آنکه زیاده‌روی کند.
تماشاگران بزرگسال‌تر متوجه خواهند شد که برخی مضامین فیلم یادآور آثاری چون انیمیشن Toy Story 2 هستند؛ به‌ویژه زمانی که چامسلی (جیسون مانتزاکاس) گذشته‌اش را فاش می‌کند: او توسط ورا (با بازی خنده‌دار و متفاوت کریستن ویگ)، یک زن گربه‌دوست عجیب و خالق Kitty Glitter Litter، رها شده است. ورا خانه عروسکی گبی را برای مجموعه خود دزدیده بود. گبی با کمک مادربزرگش جیجی (گلوریا استفان) تلاش می‌کند تا گبی کت‌ها را نجات داده و به خانه بازگرداند.
اما درست زمانی که به نظر می‌رسد ورا با لباس‌هایی تماشایی که کاملاً با شخصیت عجیب و رفتار اجتماعی دست‌وپا‌گیرش هماهنگ است، نقش منفی داستان است، چامسلی شروع به تصرف خانه عروسکی می‌کند تا هرگز به کشو بازگردانده نشود. گبی که همچنان سرشار از تخیل است و می‌تواند با لمس گوش‌های گربه‌ای جادویی خود کوچک شود، باید با تردیدهایی که درباره بازی‌کردن با گبی کت‌ها برای همیشه پیدا کرده روبه‌رو شود. چرا که در نهایت کودکان بزرگ می‌شوند و دیگر با اسباب‌بازی‌ها بازی نمی‌کنند و گبی نیز به‌سرعت در حال بزرگ‌شدن است.
فیلم به زیبایی مضامین مربوط به بزرگ‌شدن را به تصویر می‌کشد؛ اینکه آیا بزرگسالان برای بازی با اسباب‌بازی‌ها (و حتی برای بازی به طور کلی) بیش از حد بزرگ شده‌اند یا خیر. تعریف «بازی» در فیلم محدود به اسباب‌بازی‌ها نیست، بلکه شامل خلاقیت، نوآوری و آزادکردن ذهن از تصور تک‌بعدی درباره معنای بزرگسالی می‌شود.
ورا هنوز اسباب‌بازی دارد، اما آن‌ها تنها روی قفسه‌ها و در باغچه قرار گرفته‌اند؛ بدون استفاده، صرفاً برای نمایش. فیلم بزرگ‌شدن را مترادف با از دست‌دادن تخیل و خلاقیت می‌داند؛ ورا دیگر نمی‌داند چطور لذت ببرد و حس کنجکاوی‌اش را از دست داده است.
گبی باید نه‌تنها خانه عروسکی و ساکنانش را نجات دهد، بلکه خودش و ورا را نیز قانع کند که بزرگسالی نباید بخش‌هایی را که کودکی را هیجان‌انگیز و ارزشمند کرده، از بین ببرد. این مضمون به نوعی تضمین می‌کند که لاکهارت کرانر بتواند همچنان نقش گبی را بازی کند، حتی با وجود بزرگ‌شدن، و هم‌زمان پایانی در فیلم قرار داده شده که حال‌وهوای آغاز فصل جدیدی را القا می‌کند.
کارگردانی رایان کریگو ساده و مستقیم است، اما برخلاف برخی پروژه‌های کودکانه، فیلم Gabby’s Dollhouse: The Movie فاقد لحظات کلیشه‌ای و ناخوشایند است. فیلم شیرین، پرانرژی و سرشار از رنگ‌های زنده است؛ به‌ویژه در پرده پایانی که گبی وارد ماجرایی انیمیشنی درون خانه عروسکی می‌شود. فیلمنامه را تریسی پیج جانسون و جنیفر توومی، خالقان نسخه اصلی Gabby’s Dollhouse، نوشته‌اند؛ متنی که مملو از تخیل و سرگرمی دلپذیر است.
نتیجه کار، فیلمی بامزه و اندیشمندانه است که به نسل جدید کودکان اجازه می‌دهد درباره معنای بزرگ‌شدن بیندیشند و این پرسش را مطرح کنند که آیا می‌توانند شور و خلاقیت دوران کودکی را در بزرگسالی نیز حفظ کنند یا خیر. فیلم Gabby’s Dollhouse: The Movie قرار نیست برای همه مناسب باشد و چنین ادعایی هم ندارد. این فیلم به‌خوبی مخاطب هدف خود را می‌شناسد و در کنار ماجراجویی‌ای سرگرم‌کننده، درسی ارزشمند برای بزرگسالان نیز ارائه می‌دهد.
