نقد و بررسی فیلم The Conjuring: Last Rites؛ تعادلی میان ترس‌های واقعی و لحظات احساسی

مجموعه The Conjuring از زمان آغاز خود در سال ۲۰۱۳، همواره یکی از بهترین آثار ژانر وحشت بوده است. حضور اد وارن (با بازی پاتریک ویلسون) و لورین وارن (با بازی ورا فارمیگا) به این داستان‌های ماورایی بُعدی انسانی و ملموس بخشیده است. ما در طول این سال‌ها شاهد رابطه آن‌ها در میان سختی‌ها و پرونده‌های ترسناکشان بوده‌ایم. در فیلم جدید The Conjuring: Last Rites، دختر آن‌ها، جودی (میا تاملینسون)، به پرونده‌ای می‌پیوندد که پیش از تولد او آغاز شده بود.

مایکل چاوز، پس از کارگردانی فیلم The Conjuring: The Devil Made Me Do It، بار دیگر برای ساخت Last Rites بازگشته است. توانایی او در خلق لحظات واقعیِ ترس و ایجاد تنش در سراسر فیلم چشمگیر است. از همان دقایق ابتدایی، زمانی که اد و لورین در سال ۱۹۶۴ روی پرونده‌ای کار می‌کنند، بیننده کاملاً درگیر می‌شود. این پرونده مربوط به آینه‌ای است که در نگاه اول بی‌خطر به نظر می‌رسد، اما تماس مستقیم لورین با آن باعث زایمان زودرس او می‌شود. صحنه‌ای که در آن جودی برای لحظه‌ای مرده به دنیا می‌آید، از لحاظ احساسی بسیار تکان‌دهنده است.

فیلم سپس به سال ۱۹۸۶ می‌رود؛ زمانی که اد و لورین دیگر پرونده‌ای قبول نمی‌کنند و جودی اکنون بزرگسال شده و در رابطه‌ای جدی با تونی (بن هاردی) است. با این حال، پرونده آینه که حالا خانواده اسمورل در پنسیلوانیا را آزار می‌دهد، هنوز به پایان نرسیده و شاید شخصی‌ترین پرونده‌ای باشد که خانواده وارن تاکنون با آن روبه‌رو شده‌اند.

چه به داستان‌های واقعی وارن‌ها باور داشته باشید چه نه، فیلم‌های The Conjuring از همان قسمت اول تماشاگر را با خود همراه کرده‌اند. فیلم Last Rites احساس می‌شود که بدرقه‌ای شایسته برای این زوج و خانواده‌شان است. هرچند فیلم با اشاره‌هایی به قسمت‌های قبلی (از جمله حضورهای کوتاه) پیوند می‌خورد، تمرکز خود را بر داستان اصلی حفظ می‌کند. فیلم‌نامه نوشته ایان گلدبرگ، ریچارد ناینگ و دیوید لزلی جانسون-مک‌گلدریک به شکلی طبیعی زندگی و تصمیم‌های اد و لورین را، از جمله مشکلات قلبی اد، در دل روایت می‌گنجاند.

فیلم The Conjuring: Last Rites پر از تنش و پرش‌های ترسناک مؤثر است

قدرت اصلی فیلم در جنبه شخصی آن است. ما واقعاً می‌خواهیم بدانیم چه بر سر خانواده وارن و به‌ویژه دخترشان خواهد آمد. آگاهی کمتر از جزئیات خانواده پیش از تماشای فیلم تجربه‌ی ترس را افزایش می‌دهد. هر بار که جودی مانند مادرش بینش یا رؤیایی می‌بیند، حس اضطراب به اوج می‌رسد. با اینکه اتفاقات زیادی در فیلم رخ می‌دهد، ریتم مناسب اجازه نمی‌دهد روایت آشفته به نظر برسد؛ هرچند پس از گذشت یک ساعت کمی کند می‌شود اما به‌سرعت به اوج بازمی‌گردد.

حتی پس از چندین فیلم، Last Rites هنوز می‌داند چطور تماشاگر را بترساند. برخی از لحظات ترسناک قابل پیش‌بینی‌اند، اما برخی دیگر نه، و همین پیش‌بینی‌ناپذیری باعث می‌شود فیلم نفس‌گیر باشد. چاوز با صبر و دقت، ترس را مرحله‌به‌مرحله می‌سازد تا در پایان به اوج برسد؛ اوج ترسی که هم به لحظات کوچک‌تر فضا می‌دهد و هم زمینه را برای شوک‌های بزرگ‌تر فراهم می‌کند.

1 of 3

بازی‌های قدرتمند و احساسی بازیگران

از آنجا که داستان بیش از هر چیز درباره خانواده وارن است، فیلم Last Rites نه‌تنها پایانی مناسب، بلکه حلقه‌ای کامل برای این مجموعه محسوب می‌شود. فیلم می‌پرسد چه چیزی باعث می‌شود وارن‌ها کمک به دیگران را کنار بگذارند؟ پاسخ، جودی است، اما لایه‌های عمیق‌تری دارد، چراکه او سال‌ها از وحشت‌هایی که والدینش با آن مواجه بودند، دور نگه داشته شده بود. اکنون که او نیز مانند مادرش رؤیاهایی می‌بیند، به مرکز خطر کشیده می‌شود و تازه عمق واقعی کار والدینش را درک می‌کند.

شخصیت جودی به‌خوبی در دنیای The Conjuring جای می‌گیرد. پیوند او با والدینش باعث می‌شود مخاطب بیش از پیش با او همراه شود، و بازی تأثیرگذار میا تاملینسون این حس را تقویت می‌کند. او طیفی از احساسات را به نمایش می‌گذارد که ذهنیت جودی را برای ما روشن می‌سازد، حتی زمانی که سعی می‌کند والدینش را از نگرانی بیش از حد دور نگه دارد.

پاتریک ویلسون و ورا فارمیگا همچنان در اوج توانایی خود ظاهر می‌شوند و با اجرای پر قدرتشان به سفر احساسی وارن‌ها عمق می‌بخشند. شیمی میان این دو بازیگر همچنان مثال‌زدنی است و نحوه انتقال احساساتشان ــ از نگرانی تا ترس و عشق ــ بازی‌شان را ماندگار می‌کند. بن هاردی در نقش تونی نیز حضوری تازه‌نفس دارد که همدلی مخاطبان جدیدتر مجموعه را برمی‌انگیزد و با صداقت و طنز خود تعادل خوبی میان لحظات پرتنش ایجاد می‌کند.

در ژانر وحشت به‌ندرت پیش می‌آید فیلمی پایانی بتواند هم‌زمان توسعه شخصیت، داستانی هولناک و جمع‌بندی رضایت‌بخشی ارائه دهد. فیلم The Conjuring: Last Rites هر سه را به‌خوبی انجام می‌دهد. به‌عنوان وداعی با خانواده وارن، مایکل چاوز با مهارتی تحسین‌برانگیز میان وحشت و احساس توازن برقرار می‌کند و پایانی درخور برای این مجموعه رقم می‌زند.