دستگاه‌های پوشیدنی و پیچیده حیات‌وحش قابلیت‌هایی فراتر از اندازه‌گیری سرعت دویدن شیرکوهی یا میزان خزیدن یک مار را دارند. این دستگاه‌ها برای بسیاری از گونه‌های حیوانات تفاوت میان انقراض و ماندگاری را مشخص می‌کنند.
با این که از سال ۱۸۰۳ تاکنون حیوانات ردیابی می‌شوند، اما پیشرفت فناوری در حال حاضر به انسان‌ها اجازه می‌دهد تا حیوانات را به روش‌های پیچیده‌تری ردیابی کنند.
علیرغم فناوری‌های ردیابی دیگری که به فرستنده‌هایی رادیویی بزرگ نیاز دارند که برای استخراج اطلاعات آن‌ها، باید خود فرستنده‌ها را جابه‌جا کنند، دستگاه‌های جدید می‌توانند از طریق دکل‌های مخابرات یا ماهواره‌ها کار کنند و اطلاعات را بلافاصله به کامپیوتر دانشمند موردنظر ارسال نمایند. برخی از این دستگاه‌ها حتی می‌توانند به هواپیماهای بدون خلبان کوچک یا گوشی‌ها متصل شوند و زمانی که حیوانی اشتباهاً وارد محوطه خطرناک می‌شود، به مسئولان محیط‌زیست هشدار دهند. همچنین حائز اهمیت است که استفاده از دستگاه‌های کوچک‌تر راحت‌تر است.
یکی از زیست‌شناسان حیات‌وحش به نام Dennis Jorgensen می‌گوید: «همزمان با افزایش جمعیت انسان‌ها، حیات‌وحش به مرور از بین می‌رود. زیست‌شناسان می‌خواهند بدانند هر حیوانی به چه نوع زیستگاهی نیاز دارد و چند زیستگاه برای هر حیوان لازم است. سپس از این طریق متوجه می‌شوند که این حیوانات تا چه اندازه می‌توانند فعالیت‌های انسانی را تحمل کنند».
در حال حاضر، یک دستگاه بی‌سیم در حال تولید است تا موقعیت مکانی، درجه حرارت و فعالیت‌های کلی حیوانات اهلی را نظارت کند. این دستگاه به دامداران اجازه می‌دهد تا گله‌های خود را از دست دزدان محافظت کنند و از دام‌های خود بهتر مراقبت نمایند.
همچنین یک ردیاب تناسب‌اندام جدید به افرادی که حیوان خانگی دارند، اجازه می‌دهد تا فعالیت‌های بدنی سگ خود را ردیابی کنند.
در ادامه به چند روش ردیابی حیوانات اشاره می‌کنیم.
این تصاویر اشعه ایکس یک مار زنگی است که تگ‌های رادیویی و میکروچیپ‌هایی را در بدن خود دارد. دانشمندان برای تحقیق و بررسی این مارها باید آن‌ها را به دام بیندازند، داروی مسکن به آن‌ها تزریق کنند و سپس یک تگ رادیویی کوچک‌تر از یک بچه موش را داخل بدن آن‌ها جای دهند. این حسگر ابتدا داخل موم زنبور قرار داده می‌شود تا مطمئن شوند که بدن مار آن را پس نمی‌زند.
از آنجا که این لاک‌پشت‌ها تنها برای تخم‌ریزی به ساحل می‌آیند، دانشمندان هنوز اطلاعات زیادی در مورد الگوی مهاجرت و یا نحوه شناسایی محل‌هایی که مناسب تغذیه فرزندانشان است، ندارند. دانشمندان قبل از نصب حسگرها روی لاک‌پشت‌های دریایی، باید از طریق اندازه‌گیری، تمیزکاری و سمباده کشیدن پوسته آن‌ها لاک‌پشت را آماده کنند. سپس یک فرستنده را از طریق ماده‌ای چسب مانند که در دندانپزشکی استفاده می‌شود، به پوسته لاک‌پشت متصل می‌کنند. سپس روی آن چسب می‌زنند. هر بار که این لاک‌پشت‌ها به سطح هوا برخورد می‌کنند، تگ موجود روی پشتشان، سیگنالی برای یکی از ماهواره‌ها می‌فرستد. بدین ترتیب اطلاعات به کامپیوتر دانشمندان ارسال می‌شود.
یک مرغ باران کوهی یک باند ID و یک مکان‌یاب جغرافیایی به پایش متصل است که مهاجرت وی از ایالت مونتانا را ردیابی می‌کند. این پرندگان در Western Great Plains و Rocky Mountain زندگی می‌کنند؛ اما پیشروی مزرعه‌ها در محیط زندگی آن‌ها، جمعیت آن‌ها را به خطر انداخته است.
دانشمندان برای بستن قلاده دور گردن گورخرها، ابتدا باید با بالگرد گله‌ای را شناسایی کنند و سپس یک مسکن به یکی از آن‌ها تیراندازی کنند. پس از دستیابی به گورخر، محققان چشمان وی را می‌بندند تا استرس کمتری داشته باشد. سپس یک قلاده باریک را دور گردنش بسته و آن را با پیچ‌های فلزی محکم می‌کنند. این قلاده‌ها مجهز به ردیاب‌های GPS هستند تا دانشمندان بتوانند الگوی مهاجرت این حیوانات را بررسی کنند.
برای ردیابی این حیوان، ابتدا باید به او داروی آرام‌بخش تزریق کرد. سپس یک قلاده مجهز به GPS به دور گردنش بسته می‌شود.
گاو و گوسفند
به تازگی یک فرد کانادایی یک دستگاه بی‌سیم اختراع کرده است که درون بخشی از شکم گاو قرار می‌گیرد. این دستگاه طوری طراحی شده که داخل شکم گاو رو به بالا و صاف می‌ایستد. بدین طریق مطمئن می‌شوید که از شکم گاو خارج نمی‌شود.
پریا اقدامی
