راز شمشیر وایکینگ‌‌‏ها با فن‌‌‏آوری فوق پیشرفته‌‌‏ آن

شمشیر اولفبرت از فلزی بسیار خالص ساخته شده که باستان‌‌‏شناسان را متحیر کرده است. این‌‌‏طور تصور می‌‌‏شده که فلز به‌‌‏کار رفته در ساخت این شمشیر هنوز تا بیش از ۸۰۰ سال بعد از انقلاب‌‌‏صنعتی اختراع نشده بود.

حدود۱۷۰ شمشیر اولفبرت مربوط به سال‌‌‏های بین ۸۰۰ تا ۱۰۰۰ میلادی کشف شده است. یکی از برنامه‌‌‏های نشنال‌‌‏جغرافی برای اولین‌‌‏بار در سال ۲۰۱۲ به ترکیب ساختار شمشیر اولفبرت در برنامه‌‌‏ی «رازهای شمشیر‌‌‏ وایکینگ‌‌‏ها» پرداخت.

در روند ساخت شمشیر، سنگ معدن باید تا ۱۶۴۰ درجه‌‌‏ی سلسیوس حرارت دیده تا تبدیل به مایع شود. این کار به آهنگر فرصت حذف تفاله‌‌‏های آهن‌‌‏گدازی را می‌‌‏دهد. در این مرحله کربن به آن اضافه می‌‌‏شود تا آهنِ شکننده به آهنی مقاوم‌‌‏تر بدل شود. فن‌‌‏آوری قرون وسطا در آن‌‌‏زمان تا این حد آهن را تحت حرارت شدید قرار نمی‌‌‏داد و در عوض با کوبش‌‌‏هایی به فلز باعث ریختن تفاله‌‌‏ها می‌‌‏شد که تاثیر بسیار کمتری نسبت به روش وایکینگ‌‌‏ها داشت.

شمشیر اولفبرت تقریبا تفاله‌‌‏ای ندارد و میزان کربنی معادل سه‌‌‏برابر بیشتر از سایر فلزات زمان خود داشته و از فلزی به نام «فولاد بوته‌‌‏ای» ساخته‌‌‏شده است.

تفاوت شمشیر اولفبرت با شمشیر زمان قرون وسطا در خلوص و عدم وجود تفاله‌‌‏ی آهن‌‌‏گدازی در شمشیر اولفبرت است.(Screenshot/NOVA/National Geographic)

این‌‌‏طور تصور می‌‌‏شد که کوره‌‌‏هایی که اولین‌‌‏بار در زمان انقلاب‌‌‏صنعتی اختراع شدند، اولین ابزاری بودند که آهن در آن‌‌‏ها تا این حد حرارت می‌‌‏دید.

آهنگر مدرن «ریچارد فرر» از سختی‌‌‏های بسیار در ساخت این شمشیر صحبت می‌‌‏کند. آهنگران کمی هستند که توان ساخت دوباره‌‌‏ی همچین شمشیری را داشته باشند، ولی ریچارد فرر این توانایی را داراست.

ریچارد فرر می‌‌‏گوید: «ساخت صحیح اولفبرت پیچده‌‌‏ترین کاری است که بلدم ».

او سازنده‌‌‏ی اولفبرت را تحسین کرده و می‌‌‏گوید که باید از قدرت‌‌‏های جادویی برخوردار باشد. وی بیان کرد: « کسی که قادر به ساخت شمشیر از خاک و ناخالصی باشد، باید کارآمد در‌‌‏نظر گرفته شود.» اما ساختن شمشیری که بتواند خم شود و نشکند، تیز بماند و وزن کمی نیز داشته باشد، امری خارق‌‌‏العاده است.

آقای فرر روزهای متوالی و دردآوری را برای ساخت شمشیری مشابه اولفبرت صرف کرد. وی از فن‌‌‏آوری قرون وسطی به نحوی استفاده کرد که بی‌‌‏نظیر بود. کوچکترین اشتباه می‌‌‏توانست شمشیر را تبدیل به تکه‌‌‏ای آهن‌‌‏پاره کند. ولی عاقبت موفق شد.

شاید ساختار و شیوه‌‌‏ی ساخت آن از خاورمیانه آمده باشد. جاده‌‌‏‌‌‏ای تجاری با نام وُلگا میان زیست‌‌‏گاه وایکینگ‌‌‏ها و خاور میانه وجود داشت که همزمان با نخستین شمشیرهای اولفبرت بازگشایی شد و هنگام ساخت آخرین شمشیرها مسدود شد.