لینفلدن-اختردینگن/ورت – سومین نسخه از اولین کامیون جهان که در سال ۱۸۹۶ ساخته شد، اکنون بخشی از مجموعه کامیون‌های کلاسیک مرسدس-بنز است. این کامیون، کامیون کاردان دایملر محصول ۱۸۹۹ است که توسط دایملر-موتورن-گزلشافت در کانشتات ساخته شده است.
این کامیون که در آن زمان هنوز با بنزین داروخانه‌ای کار می‌کرد، سه سال پیش‌تر در کانشتات راه‌اندازی شده بود. خودِ خودرو در آن زمان تنها ۱۳ سال قدمت داشت. در آن دوران، دیدن خودرو و کامیون در جاده‌ها بسیار نادر بود. حمل‌ونقل افراد و کالا، به‌ویژه در شهرها، همچنان با کالسکه‌های اسب‌کش انجام می‌شد. حمل‌ونقل بار در مسافت‌های طولانی نیز بر عهده راه‌آهن یا کشتی بود.
طبق ورودی ثبت‌شده در «دفتر کمیسیون» در ۱۱ مارس ۱۸۹۹، کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ به «تأسیسات آب‌رسانی شهرداری اشتوتگارت» تحویل داده شد، جایی که بین سال‌های ۱۸۹۹ و ۱۹۲۳ به وفاداری خدمت کرد. عکسی که در زیرگذر نزدیک ایستگاه راه‌آهن کانشتات گرفته شده، ما را به آن دوران می‌برد: در جلو، روی کابین روباز، راننده نشسته است و یک کارگر در پشت سکو ایستاده است. در کنار او یک گیره [ابزار] بزرگ و در کنارش، وسیله‌ای برای بریدن لوله‌ها و رزوه کردن آن‌ها وجود دارد – که در آن زمان ابزارهای ضروری برای لوله‌کشی آب که عمدتاً از فلز ساخته می‌شدند، به شمار می‌رفت.
پس از ۲۴ سال، تأسیسات آب‌رسانی اشتوتگارت این کامیون را با یک مدل جدیدتر جایگزین کرد و در سال ۱۹۲۳ آن را به دایملر-موتورن-گزلشافت بازگرداند، جایی که قبلاً بخشی از مجموعه موزه شده بود. با تشدید حملات هوایی در اونترترکهایم در سال ۱۹۴۴، بخشی از مجموعه موزه به درسدن منتقل شد. در طول اشغال بعدی آلمان و سال‌های قبل از وحدت مجدد، همه تلاش‌ها برای بازگرداندن خودرو به اشتوتگارت با شکست مواجه شد. تنها پس از فروریختن دیوار برلین در سال ۱۹۸۹ بود که دایملر-بنز آگ که در آن زمان شناخته می‌شد، پس از دو سال مذاکره توانست در سال ۱۹۹۱ با ایالت آزاد زاکسن برای بازگرداندن ۱۶ وسیله نقلیه تاریخی، از جمله کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹، به موزه پس از ۶۳ سال به توافق برسد. به‌عنوان بخشی از جدایی دایملر تراک آگ، این خودرو به فهرست مرسدس-بنز تراکس کلاسیک منتقل شد، جایی که از آن زمان تاکنون به طور ایمن در آنجا نگهداری و از آن مراقبت شده است.
از نظر ظاهری، کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ شبیه یک کالسکه اسب‌کش بدون تیر است، اساساً یک بالابر بزرگ روی چرخ‌های چوبی با یک موتور احتراقی. تنها سه سال پس از تحویل اولین کامیون، فناوری آن به طور قابل‌توجهی توسعه‌یافته است و هنوز هم در ویژگی‌های اساسی خود در عصر حاضر مرتبط است. برخلاف اولین و دومین کامیون‌های موتوری، موتور محرک کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ دیگر در قسمت عقب یا روی شاسی خودرو زیر کابین نصب نمی‌شد، زیرا این کار هنگام بارگیری از عقب غیرعملی بود. در عوض، آن را در جلوی خودرو روی محور جلو قرار دادند. اکنون کامیون به‌جای زنجیر با فرمان هدایت می‌شد. انتقال نیرو با استفاده از دنده‌ها در چرخ، محور کاهنده توپی سیاره‌ای مدرن را پیش‌بینی می‌کرد. ویژگی‌هایی که برای سال ۱۸۹۹ پیشرفته بودند شامل خنک‌کننده کارآمد موتور با استفاده از رادیاتور لوله‌ای و ترمزهایی بود که روی هر دوچرخ عقب و همچنین روی جعبه‌دنده کاهنده عمل می‌کردند. داشتن ترمز فقط روی محور عقب برای سال‌های آینده رایج باقی می‌ماند.
در بروشور فروش آن زمان، کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ با «موتور ۲ یا ۴ سیلندر» و همچنین اکنون با «سیستم جرقه‌زنی برقی» ارائه می‌شد. سیستم جرقه‌زنی «لوله داغ» متداول که با استفاده از تراشه‌های چوب روشن می‌شد، اغلب اثر جانبی سیاه کردن صورت راننده و در نتیجه محدودکردن دید را داشت. قدرت این نوع خودروهای تجاری و باربری بین ۴ تا ۱۲ اسب بخار بود. ظرفیت بار این خودروها ۱۵۵۰، ۲۵۰۰، ۳۷۵۰ و ۵۰۰۰ کیلوگرم ذکر شده است. در توضیحات آمده است: «چرخ‌ها مجهز به لاستیک‌های آهنی هستند». در جاده‌های سنگ‌فرش‌شده آن زمان، صدا بسیار زیاد بود.
مشخصات فنی کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹:
- نوع موتور: چهارسیلندر
- حجم موتور: ۲.۲ لیتر
- قدرت: ۱۰ اسب بخار
- حداکثر سرعت: ۱۶ کیلومتر در ساعت
- ظرفیت بار: ۵ تن
- وزن: ۳.۵ تن
اهمیت کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹:
کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ گامی مهم در توسعه کامیون‌های مدرن بود. این اولین کامیونی بود که از موتورجلو، فرمان و سیستم انتقال قدرت مدرن استفاده می‌کرد. این کامیون همچنین اولین کامیونی بود که به طور گسترده در کاربردهای تجاری مورداستفاده قرار گرفت.
کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ امروز:
کامیون کاردان دایملر ۱۸۹۹ امروزه در موزه مرسدس-بنز در اشتوتگارت، آلمان به نمایش گذاشته شده است. این کامیون یکی از باارزش‌ترین خودروهای کلاسیک در جهان است.
