پیش‌بینی‌ها یک چشم‌انداز هولناک را نشان می‌دهند: احتمال فروپاشی یک سیستم حیاتی جریان‌های اقیانوس اطلس در دهه و نیم آینده.
این پدیده توانایی دارد الگوهای آب و هوایی و اقلیمی سیاره ما را به طرز چشمگیری تغییر دهد و پیامدهای گسترده‌ای برای اکوسیستم‌ها و جوامع انسانی به همراه داشته باشد.
این گزارش تصویری ناخوشایند از آینده‌ای ترسیم می‌کند که در آن بافت زندگی بر روی زمین می‌تواند به طرز چشمگیری تغییر کند، از توزیع دماها گرفته تا افراط‌های آب و هوایی و اکوسیستم‌های اقیانوسی.
عواقب احتمالی این پدیده تنها به تغییرات محیطی محدود نمی‌شود، بلکه می‌تواند بر کشاورزی، زیرساخت‌ها و اقتصاد جهانی تأثیرات عمیق و غیرقابل پیش‌بینی داشته باشد.
نوار نقاله حیاتی اطلس
این سیستم حیاتی که به عنوان گردش برگشتی مداری اطلس (AMOC) شناخته می‌شود، مانند یک نوار نقاله عظیم اقیانوسی عمل می‌کند.
این سیستم آب‌های گرم سطحی را از نیمکره جنوبی و مناطق گرمسیری به نواحی سرد شمال اقیانوس اطلس منتقل می‌کند. آب سردتر و شورتر سپس به کف اقیانوس فرو می‌رود و به سمت جنوب جریان می‌یابد.
این حرکت چرخه‌ای نه تنها از گرم شدن بیش از حد نیمکره جنوبی و یخ‌زدگی نیمکره شمالی جلوگیری می‌کند، بلکه مواد مغذی حیات‌بخش را در سراسر اکوسیستم‌های دریایی پخش می‌کند.
تحقیقات در مورد این جریان‌های حیاتی بسیار جدی و مداوم بوده است. در سال‌های اخیر، مطالعات متعددی نظریه نگران‌کننده‌ای را مطرح کرده‌اند که AMOC ممکن است به سمت یک شکست فاجعه‌بار پیش برود، که به دلیل افزایش دماهای اقیانوسی و اختلال در سطوح شوری – نتیجه تغییرات اقلیمی ناشی از فعالیت‌های انسانی – ضعیف شده است.
زمان‌بندی فروپاشی
پیش‌بینی‌های این تحقیقات اخیر به این دلیل برجسته است که یک بازه زمانی تخمینی برای فروپاشی احتمالی AMOC ارائه می‌دهند. بر اساس داده‌ها، این فروپاشی ممکن است تا سال ۲۰۳۷ و در نهایت تا سال ۲۰۶۴ رخ دهد.
این یافته‌ها همچنین نشان می‌دهند که بیش از ۵۰٪ احتمال دارد که جریان‌ها قبل از میانه این قرن فروبپاشند.
این پیش‌بینی دقیق و فوری بی‌سابقه است و زنگ خطر را در میان بسیاری از دانشمندان و فراتر از آن به صدا درآورده است.
این پیش‌بینی دقیق نگرانی‌ها را افزایش داده و بحث‌های شدید در مورد تأثیرات جهانی احتمالی را برانگیخته است، و بر لزوم اقدام فوری و استراتژی‌های جامع اقلیمی برای کاهش بحران آینده تأکید می‌کند.
رنه وان وستن، نویسنده همکار این مطالعه و پژوهشگر جوی و دریایی در دانشگاه اوترخت می‌گوید: «این واقعاً نگران‌کننده است. همه اثرات منفی تغییرات اقلیمی ناشی از فعالیت‌های انسانی، مانند گرمای بیشتر، خشکسالی بیشتر و سیل بیشتر، ادامه خواهد داشت. اگر فروپاشی AMOC نیز به این موارد اضافه شود، اقلیم حتی بیشتر از این آشفته خواهد شد.»
جهانی بدون AMOC
تصور کنید جهانی که در آن AMOC از کار افتاده است. این جهان تقریباً به‌طور کامل با جهانی که اکنون می‌شناسیم تفاوت خواهد داشت.
در پی فروپاشی، یخ قطب شمال به‌تدریج به سمت جنوب حرکت می‌کند و در طی یک قرن سواحل جنوبی انگلستان را در بر می‌گیرد.
میانگین دماها در اروپا و بخش‌هایی از آمریکای شمالی، از جمله مناطقی از ایالات متحده، به شدت کاهش خواهد یافت.
به شکلی طنزآمیز، فصل‌های خشک و بارانی جنگل‌های آمازون کاملاً معکوس خواهند شد. چنین آینده‌ای، همان‌طور که همگی توافق داریم، چیزی است که باید از آن جلوگیری کنیم.
تعیین نقطه عطف
تیم دانشگاه اوترخت از مدل‌های پیشرفته استفاده کرده و برای اولین بار، منطقه‌ای در اقیانوس جنوب اطلس را به عنوان محل اصلی برای نظارت بر هرگونه تغییر در گردش جریان‌ها برجسته کرده است.
آن‌ها دما و شوری اقیانوس را در این منطقه تحلیل کرده و هدف آن‌ها تعیین زمان رسیدن AMOC به نقطه عطف آن بوده است.
با این حال، ذوب یخ گرینلند – که نیروی محرکه شوری جریان را مختل می‌کند – به‌طور کافی مورد بررسی قرار نگرفته است، که ممکن است به دست‌کم گرفتن سرعت و زمان شروع فروپاشی منجر شود.
درک رو به تکامل از AMOC
تا چند سال پیش، احتمال فروپاشی AMOC به عنوان یک «خطر کم‌احتمال اما با تأثیر بالا» در نظر گرفته می‌شد. اما اکنون به عنوان یک رویداد بسیار محتمل در این قرن دیده می‌شود.
پیشرفت سریع در تحقیقات AMOC و تکامل سریع مدل‌هایی که فروپاشی آن را پیش‌بینی می‌کنند، فوریت این تهدید در حال رشد را برجسته می‌کند.
در نهایت، گردش برگشتی مداری اطلس، که به‌عنوان شاهرگ حیاتی زمین و تنظیم‌کننده اقلیم شناخته می‌شود، در یک تقاطع خطرناک قرار دارد. با بیش از ۵۰٪ احتمال فروپاشی قبل از سال ۲۰۵۰، نیاز به اقدام سریع و قاطع برای کاهش اثرات تغییرات اقلیمی از همیشه بیشتر احساس می‌شود.
