فیلم قطار سریع‌السیر (Bullet Train) اثری اکشن و خنده‌دار با کاراکترهای جالب، صحنه‌های مبارزه خارق‌العاده و گاهی اوقات اندکی احساسات به شمار می‌رود که نتیجه کنار هم قرار دادن چندین بازیگر برجسته هالیوودی و همچنین نشستن کارگردان فیلم جان ویک (John Wick) روی صندلی کارگردانی این اثر است.
فیلم «قطار سریع‌السیر» زمان قابل توجهی را صرف پرداختن به ماهیت شانس و سرنوشت می‌کند اما آن پیام ویژه و عمیق را درون خودش ندارد، با این وجود، مجموعه‌ای بسیار شیک و خونین از صحنه‌هایی را به نمایش در می‌آورد که مطمئنا توجه بیننده‌ها را جلب می‌کند و آن‌ها را راضی نگه می‌دارد.
در این فیلم، برد پیت (Brad Pitt) نقش قاتلی را بازی می‌کند که سوار بر یکی از سریع‌ترین قطارهای ژاپن می‌شود تا کیفی را سرقت کند. با اینکه این ماموریت بسیار آسان به نظر می‌رسد اما او به زودی متوجه می‌شود که تنها فرد استخدام شده برای این کار نیست و افراد دیگری نیز سعی در دست یافتن به این کیف دارند.
کارگردانی فیلم «قطار سریع‌السیر» را دیوید لیچ (David Leitch) در دست داشته و فیلم‌نامه آن نیز بر اساس رمانی نوشته کوتارو ایساکا (Kōtarō Isaka) محصول سال ۲۰۱۰ میلادی ساخته شده است. این کارگردان که سابقه طولانی در زمینه ساخت آثار اکشنی همچون «جان ویک»، ددپول ۲ (Deadpool 2) و بلوند اتمی (Atomic Blonde) را در کارنامه خود دارد، توانسته با ارائه اکشنی جذاب در این فیلم تازه، توجه بیننده‌ها را جلب کند.
با وجود اینکه اکشن فیلم «قطار سریع‌السیر» بسیار جذاب و شیک است اما باید گفت که دیالوگ‌های کاراکترها این گونه نیست و در حقیقت، نویسنده و کارگردان از این دیالوگ‌ها به جای آنکه برای پیش بردن داستان استفاده کنند، بیشتر برای جذاب به نظر رسیدن کاراکترها استفاده کرده‌اند و همین نیز باعث شده تا دیالوگ‌ها چندان جالب نباشند.
با وجود اینکه ترجیح دادن دیالوگ‌های ساده به جای معنادار، انتخابی خوب برای جذاب‌تر کردن فیلم بوده است اما این موضوع در تضاد با صحبت‌های بیش از حد کاراکترها با یکدیگر قرار دارد. در حقیقت، در این فیلم کاراکترها زمان زیادی را صرف صحبت در مورد انتخاب‌ها و زندگی‌هایشان می‌کنند که نتوانسته آن طور که باید در داستان تاثیرگذار باشند.
خوشبختانه، معماهای مرکزی فیلم و همچنین پیچش‌های داستانی آن، فرصت‌های از دست رفته کاراکترها برای بازگو کردن دیالوگ‌های معنادار و عمیق را پوشانده است. علاوه بر این، فیلم «قطار سریع‌السیر» مجموعه بی‌پایانی از خشونت تکان‌دهنده و خونریزی فراموش‌نشدنی را برای لذت بردن بیننده فراهم می‌کند و تنها نکته منفی آن نیز تعداد زیاد بازیگران برجسته فیلم است که سبب شده تا هر کدام تنها فرصت کوتاهی برای حضور و عرض اندام داشته باشند.
در کنار برد پیت، برایان تایری هنری (Brian Tyree Henry) و آرون تیلور جانسون (Aaron Taylor-Johnson) توانستند نسبت به دیگر بازیگران زمان بیشتری را به خود اختصاص بدهند و علاوه بر اینکه صحنه‌های مبارزه بسیار خوبی را به نمایش گذاشته‌اند، موفق شدند تا احساسات را نیز به درون داستان فیلم تزریق کنند.
جوئی کینگ (Joey King) نیز توانسته نقش‌آفرینی بسیار خوبی از خودش در نقش پرینس به جای بگذارد و به لطف این نقش‌آفرینی درخشان او، شخصیت پرینس توانسته خط بسیار ظریفی در داستان ایجاد کند. این شخصیت به جای آنکه یک وسیله توخالی برای افزایش تنش و درام در داستان باشد، خودش را به عنوان شخصیتی کاملا تحقق‌یافته و معتبر ثابت کرده است.
بد بانی (Bad Bunny)، اندرو کوجی (Andrew Koji)، مایکل شانون (Michael Shannon) و هیرویوکی سانادا (Hiroyuki Sanada) از جمله دیگر بازیگران فیلم «قطار سریع‌السیر» به شمار می‌روند که توانستند با نقش‌آفرینی جذاب اما کوتاه خود داستان فیلم را جذاب‌تر کنند و خنده را به روی لبان بیننده‌ها بیاورند.
با وجود اینکه بازیگرانی از نژادهای مختلف در فیلم «قطار سریع‌السیر» حضور دارند اما تغییر برخی کاراکترهای رمان در این فیلم باعث انتقادهایی نسبت به آن نیز شده است. در حقیقت، برخی از افراد بر این باور هستند که با وجود اینکه این یک رمان ژاپنی است و اتفاقات آن در ژاپن رخ می‌دهند، کاراکترهای اصلی آسیایی کمتری در آن به چشم می‌خورد.
فیلم «قطار سریع‌السیر» از فیلمبرداری‌های بسیار زیبا، صحنه‌های اکشن خارق‌العاده، صداگذاری عالی و اوج داستانی فوق‌العاده زیبا و درخشان پر شده و این در حالی است که اکثر اتفاقات فیلم درون قطار جریان دارند. پس بهتر است که این فیلم را در صفحه نمایش بزرگ مشاهده کنید تا بتوانید بیشتر لذت را از زیبایی‌های آن ببرید.
در پایان، فیلم «قطار سریع‌السیر» یکی از سرگرم‌کننده‌ترین و پر زرق‌وبرق‌ترین فیلم‌های سال ۲۰۲۲ میلادی به شمار می‌رود که همگی آن‌ها به لطف نقش‌آفرینی سرزنده و جذاب بازیگران، صحنه‌های مبارزه فوق‌العاده، فیلمبرداری شیک و نویسندگی تاثیرگذار است. با وجود دیالوگ‌ها زیاد، پیام عمیقی در داستان فیلم پیدا نمی‌شود اما کارگردان دیوید لیچ توانسته بهترین عملکرد خودش را انجام بدهد و تجربه‌ای مهیج و سرگرم‌کننده را خلق کرده که مطمئنا بیننده‌ها از تماشای آن راضی خواهند بود.
