امروز، نگاهی به یک رکورد جام جهانی دارد. این بار به رکورد کافو، مدافع راست تیم ملی برزیل، می‌پردازیم که تنها مردی است که در سه فینال جام جهانی بازی کرده است.
شاید منطقی‌تر بود که سلیو و کلئوزا نام فرزندانشان را با حرف C شروع می‌کردند. اما در عوض، ده حرف در الفبا پیش رفتند و از حرف M استفاده کردند.
مارا، مارگارت، مارسلو، مائوریسیو، ماورو و مارکوس. مارکوس اوانجلیستا دی مورائس، یکی از شش فرزند خانواده، کسی که بعدها با نام کافو شناخته شد. پسری از حومه سائوپائولو که مانند پروانه‌ای که از پیله بیرون می‌آید، به کافو تبدیل شد. نامی که به افتخار کافورینگا، وینگر راست معروف فوتبال داخلی برزیل در دهه ۱۹۷۰ که به شکلی تراژیک در ۴۲ سالگی درگذشت، انتخاب شده بود.
کافو که به شکلی معروف در نیمه دوم بازی مرحله گروهی برزیل با انگلستان در گوادالاخارا در جام جهانی ۱۹۷۰ به دنیا آمد، سرانجام با بزرگ‌ترین صحنه فوتبال جهانی هم‌نام شد. بیش از دو دهه پس از ایستادنش بر روی سکوی لرزان یوکوهاما و بالا بردن شش کیلوگرم طلای ۱۸ عیار بالای سرش، کافو همچنان تنها مردی است که در سه فینال جام جهانی حضور داشته است.
این رکورد تا حد زیادی مدیون ژورژینیو، مدافع راست برزیل در جام جهانی ۱۹۹۴ در آمریکا است. با وجود درخواست‌های فراوان برای بازی کردن کافوی ۲۴ ساله در آن زمان، او تنها در مرحله یک‌هشتم و یک‌چهارم نهایی به صورت کوتاه از روی نیمکت بازی کرد. وقتی ترکیب تیم‌ها برای فینال مقابل ایتالیا در استادیوم رز بول اعلام شد، دوباره بازیکن بایرن مونیخ در خط دفاع چهار نفره برزیل بازی می‌کرد.
با این حال، در اواسط نیمه اول، ژورژینیو مصدوم شد و کارلوس آلبرتو پاریرا کافو را به بازی فرستاد. او بقیه بازی را ادامه داد، مسابقه‌ای که در نهایت با ضربات پنالتی به نفع برزیل و چهارمین قهرمانی آن‌ها به پایان رسید.
وقتی جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه فرا رسید، کافو به بازیکن ثابت سلکائو تبدیل شده بود و در حال بازتعریف نقش مدافع راست تهاجمی بود. اوایل دوران حرفه‌ای خود، تحت هدایت یکی از مربیان بزرگ هجومی، تله سانتانا، از یک موقعیت جلوتر به دفاع تغییر پست داده بود.
در میان آشوب ناشی از عدم حضور رونالدو در فینال، بازگشت کافو که در نیمه‌نهایی محروم بود و پنج بازی قبلی را از ابتدا شروع کرده بود، تا حدی فراموش شد. با این حال، این مسابقه با شکست برزیل و پیروزی قاطع فرانسه با الهام از زین‌الدین زیدان در پاریس به پایان رسید.
در سطح باشگاهی، بین سال‌های پاریس و یوکوهاما، کافو عضو کلیدی تیم رم بود که در فصل ۲۰۰۱/۰۲ سری آ را فتح کرد. در رم به او لقب «ایل پندولینو» (قطار سریع‌السیر) دادند. بنابراین بسیار مناسب بود که او اولین مردی باشد که در سه فینال جام جهانی بازی کرده و این بار در خانه شینکانسن ژاپن به میدان رفت.
پس از آنکه بازوبند کاپیتانی در آستانه جام جهانی ۲۰۰۲ کره/ژاپن از او گرفته شد، کافو پس از مصدومیت امرسون دوباره کاپیتان شد و برزیل را به سه پیروزی در مرحله گروهی و سپس سه پیروزی دیگر در مراحل حذفی هدایت کرد، جایی که تنها مایکل اوون توانست در مسیر رسیدن به فینال مقابل تیم برزیل گل بزند.
وقتی کافو به‌عنوان کاپیتان در یوکوهاما تیم را به میدان برد، تاریخ‌ساز شد و در ۳۲ سالگی به اولین – و تاکنون تنها – مردی تبدیل شد که در سه فینال جام جهانی بازی کرده است.
پس از دو گل نیمه‌دوم رونالدو که برزیل را به پنجمین عنوان قهرمانی رساند، کافو مسئولیت رهبری جشن را بر عهده گرفت. صحنه‌ای به همان اندازه که پرشور بود، نمایشی بود؛ پله در حالی که جام را در دست داشت و کافو که برای بالا رفتن از سکوی مخصوص، جان خود را به خطر انداخت.
او در آنجا مدال قهرمانی خود را از پشت پیراهنش انداخت تا پیامی دست‌نویس روی جلو آن آشکار شود که نوشته بود «۱۰۰% جاردیم ایرنه»، نام محله‌ای در سائوپائولو که در آن بزرگ شده بود.
این تصویر همچنان در زمان ثابت مانده است و لبخند گسترده پسری از فاولا را نشان می‌دهد که به یکی از بزرگ‌ترین ستارگان کشورش و تاریخ فوتبال تبدیل شد. تنها بازیکنی که در سه فینال بازی کرده و همچنان آخرین کاپیتان برزیلی است که جام جهانی را بالای سر برده است.
