نقد و بررسی انیمه Chainsaw Man – The Movie: Reze Arc

از همان سکانس افتتاحیه‌ی سیاه‌وسفیدی که به طور مستقیم حال‌وهوای مانگای تاتسوکی فوجیموتو را بازسازی می‌کند، انیمه سینمایی Chainsaw Man – The Movie: Reze Arc وعده‌ی یک نوع متفاوت از فیلم شونن می‌دهد؛ فیلمی که با تصویرسازی و روایت بازی می‌کند و تجربی عمل می‌کند. هرچند فیلم در اکثر بخش‌ها به این هدف می‌رسد، اما بزرگ‌ترین ایراد آن این است که گاهی صحنه‌های اکشن بیش از حد محافظه‌کارانه به نظر می‌رسند.

از مانگا به سینما

درست مانند فیلم اخیر Infinity Castle، این فیلم هم یک ادامه‌ی کاملاً کانونی از سریال محسوب می‌شود و هم اثری است که مخاطب معمولی می‌تواند بدون پیش‌زمینه روی پرده‌ سینما مشاهده کند. روایت داستانی که در قالب فصل‌ها و چپترها تعریف شده، وقتی برای یک فیلم واحد کنار هم قرار می‌گیرد، طبیعتاً بخشی از روح خود را از دست می‌دهد. مشکل بزرگ‌تر اینجاست که Reze Arc بیشتر به یک اقتباس کاملاً سرراست از مانگا شبیه است تا یک تفسیر سینمایی از آن. از نیمه‌ی دوم و با شروع اکشن‌های بزرگ، فیلم بیشتر شبیه کار استودیو MAPPA در فصل دوم Jujutsu Kaisen است تا فضای سینمایی و تجربی فصل اول Chainsaw Man و حتی شاهکارشان Vinland Saga Season 2.

با این حال، این فیلم همچنان بهترین نمونه‌ از «فیلم‌های آرک انیمه‌ای» تا امروز است؛ بهترین فیلم شونن سال‌های اخیر و بدحال‌ترین کمدی عاشقانه سال ۲۰۲۵، البته به بهترین معنا. این موضوع هم از قدرت منبع اقتباس می‌آید و هم از توسعه‌ای که داستان Reze Arc برای شخصیت دنچی رقم می‌زند.

دنچی، عشق و یک بحران وجودی

از اولین قسمت Chainsaw Man، به‌وضوح می‌بینیم دنچی برای بقا چقدر جنگیده و از سن کم در فقر مطلق رشد کرده است. او تقریباً هیچ تعامل اجتماعی واقعی نداشته و سبک زندگی ابتدایی و غریزی‌اش بیشتر شبیه همان دیوهایی است که برای گذران زندگی می‌کشد. دنچی حتی نمی‌تواند میان «جذب‌شدن جنسی» و «عشق واقعی» تفاوت قائل شود؛ چون هرگز عشق را تجربه نکرده است؛ بنابراین وقتی دختری هم‌سن‌وسال خودش را می‌بیند که نه‌تنها او را حیوان خانگی نمی‌بیند، بلکه واقعاً نسبت به او مشتاق است، دچار بحرانی می‌شود که او را وادار می‌کند تصور کند شاید یک زندگی آرام و معمولی دبیرستانی هم امکان‌پذیر باشد.

این هسته‌ی اصلی Reze Arc است و دلیل اینکه این فیلم میان فیلم‌های آرک انیمه‌ای متفاوت می‌ایستد. فیلم عملاً یک داستان مستقل است، حتی اگر هیچ تلاشی برای توضیح مقدمه‌ی سریال یا روایت کلی به مخاطب تازه‌وارد نکند. از طرفی، نبود پیشرفت بزرگ در خط داستانی مربوط به شکار Gun Devil باعث می‌شود فیلم بیشتر مستقل به نظر برسد. تمرکز کامل روی رابطه‌ی دنچی و رزه است؛ تا جایی که دنچی یک ساعت کامل از فیلم صد دقیقه‌ای را قبل از تبدیل شدن به هیولای اره موتوری سپری می‌کند.

اینجاست که فیلم بیشترین شباهت را به فصل اول پیدا می‌کند: ریتم کند، دقت در رفتارهای ریز شخصیت‌ها، سکوت‌های حساب‌شده و پرداختن به روزمرگی. نگاه‌های کوچک، لمس‌های لحظه‌ای بین رزه و دنچی، تغییر تدریجی رفتار دنچی و زنده شدن رنگ‌های تصویر درست از لحظه‌ای که رزه وارد داستان می‌شود… همگی به باورپذیری اولین عشق دنچی کمک می‌کنند.

موسیقی؛ نقطه‌ی اوج فیلم

انیمه Chainsaw Man – The Movie: Reze Arc یکی از بهترین موسیقی‌های سال را دارد. کنسوکه اوشیو دوباره بازگشته و موسیقی اوست که زیبایی تلخ و تراژیک میان دنچی و رزه را مهر و موم می‌کند؛ به‌ویژه قطعه‌ی پیانویی رزه که در صحنه‌ی مهم استخر پخش می‌شود.

و سپس وحشت آغاز می‌شود

موسیقی اوشیو به‌شکلی حیرت‌انگیز تغییر لحن را منتقل می‌کند. ملودی‌های آرام و احساسی ناگهان به یک ریتم سنگین و سینث‌گونه تبدیل می‌شوند، درست شبیه فضای Devilman Crybaby، آن هم وقتی قرار ملاقات دنچی و رزه با حمله‌ی یک قاتل چاقوکش قطع می‌شود. در یک لحظه، فیلم از عاشقانه کمدی به وحشت تبدیل می‌شود. تصویرها یادآور فیلم‌های دیوید فینچر می‌شود و دوربین حالتی دستی و بی‌ثبات پیدا می‌کند.

اکشن: هم دیوانه‌وار، هم کم‌رمق

در ادامه، فیلم اکشن والموتوری مورد انتظار را تحویل می‌دهد؛ رنگ‌های تند و پرانرژی، صحنه‌های عظیم و تصویر شگفت‌انگیز مردی از جنس اره موتوری که سوار یک کوسه می‌شود و به جنگ می‌رود، شاید دیوانه‌کننده‌ترین کاری که یک انیمه شونن از زمان مبارزه‌ی Gear Five لوفی با کایدو انجام داده است.

اما همین‌جا ایرادات فیلم خودش را نشان می‌دهد: تمرکز بیش از حد روی تصاویر اغراق‌شده و استفاده‌ی زیاد از رنگ‌های شُرشُر از روی کاورهای مانگا باعث می‌شود گاهی مبارزه‌ها سخت دنبال شوند. نبردها هیجان‌انگیزند، اما فاصله‌ی زیادی با استایل فصل اول دارند و حس می‌شود فیلم تصمیم گرفته برای جذب تماشاگر عام سینمایی، محتاطانه‌تر عمل کند.

سخن پایانی

گرچه Chainsaw Man – The Movie: Reze Arc بخشی از آن تجربه‌ی بصری و روایی جسورانه‌ی فصل اول را از دست داده، اما از محدودیت‌های قالب «فیلمِ آرک» بهترین استفاده را کرده است. نتیجه، یک داستان عاشقانه‌ی تراژیک و چشمگیر است که یکی از بهترین موسیقی‌های سال را همراه خود دارد. هرچند اکشن‌ها گاهی شلوغ و مبهم می‌شوند، فیلم همچنان چند مبارزه‌ی دیوانه‌وار و به‌یادماندنی ارائه می‌دهد.