درخشش جیسون موموآ در سریال Chief of War نشان می‌دهد که شاید Apple TV+ بالاخره پاسخ خود به سریال تاریخی تحسین‌شده و برنده امی، Shōgun را یافته باشد. این سریال که در اواخر قرن هجدهم و در جزایر هاوایی جریان دارد، تصویری غوطه‌ورکننده و اصیل از نبردهایی به نمایش می‌گذارد که سرنوشت پنجاهمین ایالت آمریکا را رقم زدند.
مهم‌ترین دستاورد سریال Chief of War در میزان وفاداری و غرق شدنش در تاریخ غنی هاوایی نهفته است. مشابه سریال Shōgun و حتی سریال American Primeval از نتفلیکس، در این مجموعه نیز خشونت شدید و سنتی به شکلی تکان‌دهنده و ملموس بازتاب‌دهنده فرهنگ قبیله‌ای هاوایی است. در جای‌جای سریال تاریخ جاری است که نشان از تعهد و علاقه عمیق موموآ به این پروژه دارد که یکی از سازندگان مجموعه نیز هست.
در قالب ۹ قسمت، سریال Chief of War موفق شده تعادلی قابل‌توجه میان لحظات آرام‌تر و صحنه‌های نبرد به‌یادماندنی برقرار کند. اگرچه روایت داستان به‌وضوح به اندازه فصل اول سریال Shōgun تیزبین یا پخته نیست، اما همچنان بسیار سرگرم‌کننده و در عین حال آموزنده باقی می‌ماند.
بهترین بازی جیسون موموآ در نقش ستاره و خالق سریال Chief of War
بازیگری جیسون موموآ در سریال Chief of War به اوج خود رسیده است؛ سریالی که تقریباً به طور کامل به زبان بومی هاوایی ساخته شده است. در نقش «کایانا»، جنگجوی شریف یکی از چهار پادشاهی هاوایی، موموآ به عمق احساسی و شور و شوقی دست یافته که حتی در نقش‌های معروفش مثل آکوامن یا دانته نیز دیده نمی‌شد.
بازیگران مکمل نیز سطح کلی سریال را ارتقا داده‌اند؛ به‌ویژه تمورا موریسون در نقش پادشاه خشن، «کاهکیلی». تقریباً تمام بازیگران توانسته‌اند خود را با استاندارد بازیگری بالایی که موموآ تعیین کرده تطبیق دهند که باعث خلق شیمی منسجم و تنش‌های دراماتیک در روابط میان شخصیت‌ها شده است.
تا زمانی که موموآ هم در مقابل دوربین و هم در پشت صحنه نقش پررنگی داشته باشد، سریال Chief of War مجموعه‌ای پرجزئیات و جذاب خواهد ماند که پتانسیل تبدیل شدن به سریالی تحسین شده و چند فصلی را دارد.
عناصر سینمایی چشمگیر
تصویربرداری خیره‌کننده و موسیقی متن هیجان‌انگیز با امضای «هانس زیمر» به همراه هم، سریال Chief of War را به تصویری زنده و ناب از تاریخ بدل کرده‌اند. اهمیت تاریخی این داستان‌های واقعی در تمام قاب‌های سریال احساس می‌شود و این قوی‌ترین دلیل است برای این‌که چرا Chief of War می‌تواند رقیبی جدی برای Shōgun از شبکه FX باشد.
با توجه به این‌که فصل دوم Shōgun نیز پس از معرفی اولیه‌اش به‌عنوان یک مینی‌سریال در دست توسعه قرار دارد، واضح است که Apple TV+ نیز استراتژی مشابهی را برای رشد و گسترش سریال Chief of War در پیش گرفته است.
سریال Chief of War تصویری تراژیک از استعمار و امپریالیسم ارائه می‌دهد
سریال Chief of War نه‌تنها سریالی زیبا و تأثیرگذار است، بلکه به خون و اندوهی اشاره می‌کند که در خاک و شن‌های جزایری نهفته‌اند که امروز مقصد محبوب گردشگری‌اند. با توجه به تبار پولینزی جیسون موموآ، شاید هیچ ستاره‌ای در هالیوود مناسب‌تر از او برای هدایت چنین پروژه‌ای وجود نداشت. این سریال نه فقط یک محصول تلویزیونی چشمگیر، بلکه اثری فرهنگی و تاریخی ارزشمند به شمار می‌آید.
اما همه چیز بی‌نقص نیست
در حالی که سریال Chief of War از جهات زیادی موفق است، چند نقص برجسته نیز دارد. بزرگ‌ترین آن‌ها شاید ریتم ناپایدار و ضرب‌آهنگ ناهماهنگ بین صحنه‌های آرام و سکانس‌های اکشن پرانرژی باشد. برخی از صحنه‌های جنگی واقعاً از هیجان‌انگیزترین صحنه‌های تلویزیون در سال ۲۰۲۵ هستند، اما گاهی آن‌قدر بر اجراهای حماسی تمرکز دارند که لحظات آرام‌تر را کم‌رنگ و گاه کسل‌کننده می‌کنند.
این لحظات کند معمولاً برای برجسته‌کردن سنت‌ها و جنبه‌های فرهنگی استفاده می‌شوند که از ابتدا تا انتها در تار و پود سریال تنیده شده‌اند. گاهی سریال بیشتر به نمایشگاهی تاریخی شباهت دارد که می‌تواند برای برخی بینندگان جذاب و برای برخی دیگر خسته‌کننده باشد.
مقایسه اجتناب‌ناپذیر با سریال Shōgun
بزرگ‌ترین چالش سریال Chief of War در پذیرش عمومی، مقایسه آن با سریال Shōgun خواهد بود. سریال Shōgun به طور بالقوه ترکیب بهتری از واقعیت و تخیل دارد و از نظر ارزش سرگرمی نیز بالاتر است. در حالی که سریال Chief of War با ارائه‌ای بسیار اصیل و واقع‌گرایانه ممکن است به‌عنوان یک سریال تلویزیونی کمی سخت‌فهم‌تر و سنگین‌تر باشد.
با این حال، Chief of War بدون تردید در رسیدن به اهدافش موفق بوده است. قضاوت درباره چنین مجموعه‌ای صرفاً بر اساس میزان سرگرم‌کنندگی، عادلانه نیست چرا که ارزش واقعی آن از طریق پرداختن صادقانه به فرهنگ، سنت و تاریخ پیچیده‌ای به دست می‌آید که هاوایی امروزی را شکل داده‌اند. در نهایت، سریال Chief of War تجربه‌ای پربار، تلخ و درخشان است و یکی از برجسته‌ترین آثار دوران حرفه‌ای جیسون موموآ محسوب می‌شود.
