کایوت‌های شهری در شهرها در حال رشد هستند، اما نه به دلایلی که ممکن است انتظار داشته باشید. مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که عوامل مرتبط با انسان، نه دسترسی به زیستگاه‌های طبیعی، تأثیر بیشتری بر بقای آن‌ها دارند.
نقش شگفت‌آور حضور انسان
امیلی زپدا، نویسنده اصلی این مطالعه و پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه ایالتی اوهایو، می‌گوید: «آنچه که ما یافتیم بسیار جالب بود، چرا که ویژگی‌های اجتماعی به‌نظر می‌رسید نقش بسیار مهم‌تری در پیش‌بینی مدت بقای کایوت‌ها نسبت به ویژگی‌های محیطی ایفا می‌کنند.»
او اضافه کرد: «ما همچنین دریافتیم که تراکم جمعیت انسانی تأثیر مثبتی بر مدت بقای کایوت‌ها دارد. هر دوی این موارد غیرمنتظره هستند، زیرا معمولاً فعالیت‌های انسانی را با تأثیرات زیان‌آور بر حیات وحش مرتبط می‌دانیم.»
پروژه تحقیقاتی کایوت‌های شهری
این مطالعه که اخیراً در مجله اکوسیستم‌های شهری منتشر شده، بخشی از پروژه تحقیقاتی بلندمدت رفتارشناسی و بوم‌شناسی کایوت‌ها در منطقه کلان‌شهری شیکاگو است. این تحقیق که تحت هدایت استن گهرت، بوم‌شناس حیات وحش انجام شده، رفتار و زیست‌شناسی حدود ۴,۰۰۰ کایوت در شیکاگو را بررسی کرده و بینش‌های نادری درباره چگونگی سازگاری آن‌ها با زندگی شهری ارائه داده است.
پیگیری بقای کایوت‌ها
در این مطالعه، محققان داده‌های مربوط به حرکت ۲۱۴ کایوت را که بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۱ ردیابی شده بودند، تجزیه و تحلیل کردند. آن‌ها از مدت زمانی که هر کایوت مورد بررسی قرار گرفته بود به‌عنوان معیاری برای بقا استفاده کردند و عواملی مانند درآمد محله، تراکم انسانی، تراکم جاده‌ها و نزدیکی به پارک‌ها را ارزیابی کردند.
نتایج نشان داد که تراکم جمعیت انسانی تأثیر مثبتی بر بقای کایوت‌ها دارد. کایوت‌هایی که در مناطق کم‌تراکم زندگی می‌کردند، طول عمر کوتاه‌تری داشتند، در حالی که آن‌هایی که در مناطق پرتراکم بودند، بیشتر عمر می‌کردند. جالب اینجاست که تعامل بین درآمد و تراکم نیز نقش داشت.
در مناطق کم‌تراکم، درآمد تأثیر چندانی بر بقا نداشت، احتمالاً به‌دلیل کمبود حضور انسان. اما در محله‌های با تراکم متوسط تا بالا، کایوت‌ها در مناطق کم‌درآمد ۱.۵ برابر بیشتر احتمال داشت که تا سن دو سالگی زنده بمانند نسبت به آن‌هایی که در مناطق پردرآمد زندگی می‌کردند.
منابع و رقابت در محیط‌های شهری
محققان معتقدند تراکم بالای جمعیت انسانی منابع ضروری مانند غذا و پناهگاه را برای کایوت‌های شهری فراهم می‌کند و به آن‌ها کمک می‌کند شرایط سختی مانند زمستان‌های شیکاگو را تحمل کنند.
زپدا توضیح داد: «ما فرض کرده‌ایم که تراکم جمعیت ممکن است تأثیر مثبتی داشته باشد، زیرا در واقع منابعی مانند سازه‌های مرتبط با انسان یا غذا را فراهم می‌کند که به کایوت‌ها کمک می‌کند شرایط سخت زمستان را که یک عامل مرگ‌ومیر بزرگ برای کایوت‌های شیکاگو است، تحمل کنند.»
با این حال، این مزایا ممکن است در مناطق پردرآمد هزینه‌هایی داشته باشد، جایی که پوشش گیاهی بیشتر و مدیریت بهتر زباله می‌تواند کایوت‌های بیشتری را جذب کند و منجر به افزایش رقابت و انتقال بیماری شود.
زپدا گفت: «ممکن است در آن مناطق تعداد بیشتری از کایوت‌ها وجود داشته باشند، اما مدت بقای آن‌ها در آنجا کوتاه‌تر باشد. شما ممکن است در منطقه‌ای که رقابت بیشتری وجود دارد، جوان‌تر بمیرید.»
سازگاری کایوت‌ها
جالب اینجاست که مطالعه هیچ ارتباط قابل‌توجهی بین زیستگاه‌های طبیعی و بقای کایوت‌ها پیدا نکرد. پارک‌ها و مناطق حفاظت‌شده طبیعی که اغلب به‌عنوان محیط‌های ایده‌آل برای کایوت‌ها در نظر گرفته می‌شوند، به‌نظر نمی‌رسد مزیتی برای بقا داشته باشند.
زپدا گفت: «از نظر مشاهده‌ای، ما تراکم بسیار بالایی از کایوت‌ها را در مناطق حفاظت‌شده طبیعی و پارک‌های شهری می‌بینیم. اگر در شهر کایوت ببینید، اغلب در این مناطق خواهد بود.»
محققان حدس می‌زنند که این یافته ممکن است نتیجه عواملی مانند محدودیت‌های نحوه طبقه‌بندی انواع زیستگاه‌ها در نقشه‌های شهری یا شکار و تله‌گذاری بیشتر در مناطق طبیعی باشد.
یا ممکن است بر سازگاری کایوت‌ها تأکید کند که به‌نظر می‌رسد در محیط‌های شهری علیرغم ترجیح آن‌ها برای زیستگاه‌های طبیعی، توانایی بقا داشته باشند.
زپدا افزود: «این موضوع می‌تواند نشان‌دهنده سازگاری آن‌ها باشد که ممکن است زیستگاه طبیعی را ترجیح دهند، اما حداقل از نظر بقا، می‌توانند در مناطق شهری‌تر به همان خوبی عمل کنند.»
عوامل اجتماعی و اکوسیستم‌های شهری
این مطالعه به شواهد رو به رشد اضافه می‌کند که نشان می‌دهد عوامل اجتماعی تأثیرگذار بر جمعیت انسانی، بر اکوسیستم‌های شهری نیز تأثیر می‌گذارند. حضور یا عدم حضور انسان‌ها، همراه با شرایط زندگی آن‌ها، ممکن است تأثیری بزرگ‌تر از عوامل طبیعی بر بقای حیات وحش داشته باشد.
تحقیقات بلندمدت گهرت بر اهمیت درک این پویایی‌ها در گسترش مناطق شهری تأکید دارد.
با تکامل اکوسیستم‌های شهری، مطالعاتی مانند این، بینش‌های حیاتی درباره چگونگی تعامل حیات وحش با جمعیت انسانی ارائه می‌دهند.
تحقیقات بیشتر می‌تواند عوامل اجتماعی خاص – مانند شیوه‌های مدیریت زباله یا نگرش‌های عمومی نسبت به کایوت‌ها – و تأثیر آن‌ها بر حیات وحش شهری را بررسی کند.
با درک بهتر این روابط، شهرها می‌توانند استراتژی‌هایی را برای همزیستی انسان‌ها و حیوانات توسعه دهند و محیط‌های شهری ایجاد کنند که در آن هر دو بتوانند رشد کنند.
