نینتندو خانه شخصیت‌های افسانه‌ای بسیاری است، اما نخستین نماد این شرکت یعنی دانکی کونگ، مدت‌هاست که آن‌طور که باید، مورد احترام قرار نگرفته است. شاید این موضوع تعجب‌برانگیز باشد، چراکه این گوریل ابتدا به‌عنوان موجودی کودن و زمخت طراحی شده بود، اما از زمان اولین حضورش بیش از ۴۰ سال گذشته و او مسیر درخشانی را طی کرده است.
او از یک دشمن اصلی که باید در بازی‌های آرکیدی شکست می‌خورد، به یک قهرمان قابل بازی در بازی‌های پلتفرمر تبدیل شده است. اگرچه در مقایسه با ماریو، حضور او در عناوین اصلی کمتر بوده، اما هر بار که بازمی‌گردد با بازآفرینی‌ای هوشمندانه همراه است. اکنون و با انتشار بازی Donkey Kong Bananza برای کنسول Nintendo Switch 2، بهترین زمان است تا نگاهی به بازی‌های مهم این شخصیت بیندازیم؛ آثاری که در طی سال‌ها چهره دانکی کونگ را دگرگون کرده‌اند.
دانکی کونگ (۱۹۸۱): تولد یک نماد تصادفی
در ابتدا، هدف از ساخت بازی Donkey Kong در سال ۱۹۸۱ صرفاً استفاده مجدد از هزاران دستگاه Arcade بلااستفاده بازی شکست‌خورده Radar Scope بود. نینتندو حتی تلاش کرده بود شخصیت «پاپای ملوان» را برای این بازی لایسنس کند. اما در نهایت، نتیجه کاری کاملاً متفاوت شد: یک بازی پلتفرمر درباره بالا رفتن از نردبان‌ها و پریدن از روی بشکه‌ها برای نجات «پالین» از دست این گوریل بزرگ.
بازی موفقیت عظیمی کسب کرد و به پرفروش‌ترین بازی آرکید آمریکا در آن سال تبدیل شد. این عنوان نخستین موفقیت بزرگ نینتندو در بازار غربی بود، سال‌ها پیش از آن‌که کنسول NES وارد میدان شود. همچنین این بازی اولین پروژه جدی طراح جوان آن زمان، شیگرو میاموتو، بود و البته معرفی شخصیتی که بعدها با نام ماریو شناخته شد – گرچه آن زمان فقط «جامپ‌من» صدا زده می‌شد.
دانکی کونگ ۹۴ (۱۹۹۴): بازگشتی خلاقانه با طعم پازل
پس از عرضه نسخه سوم Donkey Kong که بازی را به سبک شوتر تغییر داد و شخصیت ماریو را با «استنلی» جایگزین کرد، این فرنچایز برای مدتی خاموش شد. اما در سال ۱۹۹۴، نسخه‌ای تازه و متفاوت از دانکی کونگ برای کنسول گیم‌بوی عرضه شد که بیشتر به یک بازی پلتفرمر معمایی شباهت داشت.
در این بازی که به اختصار Donkey Kong ’94 نامیده می‌شود، بیش از ۱۰۰ مرحله طراحی شده بود که ماریو باید پالین را از دست دانکی کونگ نجات دهد. این عنوان الهام‌بخش بازی‌های بعدی مانند Mario vs Donkey Kong شد و همچنین اولین باری بود که دانکی کونگ با کراوات قرمز دارای حروف اختصاری خود ظاهر شد. پالین نیز در این نسخه با طراحی جدید، به زنی مو بلند با لباس قرمز تبدیل شد.
دانکی کونگ کانتری (۱۹۹۴): تحولی چشمگیر از سوی استودیویی بریتانیایی
در همان سال، تحولی جدی‌تر در قالب بازی Donkey Kong Country توسط استودیوی بریتانیایی Rare رقم خورد. این بار، دانکی کونگ به قهرمان اصلی بازی تبدیل شد که به همراه برادرزاده‌اش «دیدی کونگ»، به دنبال بازیابی موزهای دزدیده‌شده توسط «کینگ کی.رول» و دشمنان «کرم‌لینگ» می‌رفتند.
این بازی در مقایسه با بازی‌های ماریوی آن زمان بسیار چالش‌برانگیزتر بود و بیش از آن‌که متکی به آیتم‌های تقویتی باشد، بر مهارت‌های بازیکن تکیه داشت. همچنین، استفاده از مدل‌های سه‌بعدی از پیش‌پردازش‌شده برای کاراکترها، تجربه‌ای بصری خیره‌کننده برای کنسول ۱۶ بیتی SNES فراهم کرد. موسیقی دل‌نشین «دیوید وایز» نیز به اندازه آثار «کوجی کوندو» برای ماریو و زلدا به‌یادماندنی است.
دانکی کونگ ۶۴ (۱۹۹۹): شکست در موفقیت‌های ظاهری
کنسول Nintendo 64 با عرضه بازی Super Mario 64 به خانه اصلی پلتفرمرهای سه‌بعدی تبدیل شده بود. پس بدیهی بود که دانکی کونگ نیز باید وارد این جهان شود. در ظاهر، Donkey Kong 64 همه چیز داشت: شخصیت‌های متنوع از جمله دانکی، دیدی، تاینی، لنکی و چانکی با توانایی‌های مختلف، و توسعه‌دهنده‌ای ماهر همچون Rare.
اما در عمل، این بازی بیشتر به یک گردآوری خسته‌کننده از آیتم‌ها تبدیل شد. تعداد بی‌سابقه‌ی ۳۸۳۱ آیتم قابل جمع‌آوری حتی آن را وارد کتاب رکوردهای گینس کرد. جای تعجب نیست که بازی‌های بعدی دانکی کونگ به فرمت پلتفرمرهای دوبعدی بازگشتند. البته باید اعتراف کرد که حداقل، DK Rap از این بازی به یادگار ماند.
دانکی کونگ جنگل‌نواز (۲۰۰۴): بازی با بونگوهای نینتندو
بازی Donkey Kong Jungle Beat برای کنسول گیم‌کیوب یکی از خاص‌ترین تجربه‌ها در تاریخ این فرنچایز است. در این بازی، بازیکن با استفاده از کنترلرهای بونگویی که ابتدا برای بازی Donkey Konga طراحی شده بودند، دانکی کونگ را کنترل می‌کرد.
این بازی اولین عنوانی بود که پس از فروش Rare به مایکروسافت، توسط خود نینتندو توسعه یافت. بسیاری از عناصر کلاسیک Donkey Kong Country در این نسخه حذف شده بودند، اما نوآوری در شیوه کنترل بازی آن را به تجربه‌ای خاص تبدیل کرد. جالب این‌که این بازی، اولین پروژه جدی تیمی بود که بعداً شاهکارهایی چون Super Mario Galaxy را خلق کرد.
دانکی کونگ بانانزا (۲۰۲۵): بازتعریفی شگفت‌انگیز با قلبی بزرگ
پس از بیش از یک ربع قرن، دانکی کونگ بار دیگر به عرصه سه‌بعدی بازگشته است. بازی Donkey Kong Bananza توسط تیمی ساخته شده که شاهکار Super Mario Odyssey را در کارنامه دارند، و آمده‌اند تا خاطره تلخ DK64 را پاک کنند.
در این نسخه، تمرکز کمتر بر دقت پلتفرمینگ و بیشتر بر قدرت فیزیکی دانکی است. بازیکن می‌تواند با خراب کردن زمین، مسیرهای پنهانی را کشف کند. آیتم‌های قابل جمع‌آوری بازی به شکل Banandium Gems هستند؛ بلورهای خوراکی که نقش Power Moonهای اودیسه را دارند.
اما چیزی که این عنوان را از یک «جمع‌آوری بی‌هدف» متمایز می‌کند، لذت کشف و خلق آشوب در دنیایی چندلایه است. دانکی کونگ حتی می‌تواند به حیوانات دیگر تبدیل شود؛ مثل یک گورخر سریع یا یک شترمرغ پرنده (بله، در دنیای واقعی شترمرغ‌ها پرواز نمی‌کنند، اما در این دنیا بحثی نداریم!).
علاوه بر طراحی جدید شخصیت که پیش‌تر در فیلم Super Mario Bros و بازی Mario Kart World دیده بودیم، Bananza بهترین فرصت برای تماشای چهره بامزه و بیانگر دانکی است. بازی به تاریخ دانکی کونگ ادای احترام می‌کند: حضور اعضای خانواده DKC، مراحل پنهانی دوبعدی، قابلیت Clap از Jungle Beat و حتی اجرای دوباره DK Rap هنگام استراحت در بازی.
بازآفرینی شخصیت پالین
یکی از بزرگ‌ترین تغییرات در Bananza مربوط به شخصیت پالین است. او دیگر یک دختر درمانده نیست، بلکه یک نوجوان با صدایی قدرتمند است که توانایی‌های دانکی را فعال می‌کند. رابطه این دو به وضوح یادآور پیوند «رالف خرابکار» و «ونلوپی» است؛ همراه با داستانی احساسی و موزیکال که بی‌شباهت به یک انیمیشن دیزنی نیست. این بازی نه‌تنها بزرگ‌ترین حضور دانکی کونگ تا به امروز است، بلکه بزرگ‌ترین قلب را هم در سینه‌اش دارد.
