مانند ما انسان‌‌ها، اورانگوتان‌ها هم راجع به گذشته صحبت می‌کنند!

اینکه فکر کنیم موجودات دیگر هم رفتارهایی انسانی دارند برای ما عجیب است. اما چیزی که نباید فراموش کنیم آن است که ما انسان‌ها به این رفتارها نام خاص “رفتارهای انسانی” را داده ایم!

خیلی از حیوانات با دیدن شکارچی صدایی از خود تولید می‌کنند تا وجود خطر را به یکدیگر اطلاع دهند اما به نظر می‌رسد اورانگوتان‌ها ترجیح می‌دهند صبر کنند تا شکارچی از محل دور شود و سپس یکدیگر را از وجود او با خبر کنند.

محققانی که در جنگل کتامبرا سوماترا کار می‌کنند، ملافه‌هایی با طرح بدن ببر یا بدون طرح بر روی خود انداختند و در حالی که یک اورانگوتان مادر و بچه‌اش بر روی درختی نشسته بودند، پا به درون جنگل گذاشتند. محققان چند دقیقه در دامنه دید اورانگوتان ماندند و منتظر بودند او صدایی تولید کند و وجود خطر را اطلاع دهد اما اورانگوتان صدایی ایجاد نکرد! محققان سپس به راه خود ادامه داده و از محل دور شدند.

محققان گفتند: اورانگوتان ماده از کاری که مشغول انجامش بود دست کشید، کودکش را در آغوش کشید، کمی مدفوع کرد (نشانه‌ای از استرس و پریشانی) و به آرامی شروع به بالاتر رفتن از درختی که روی آن نشسته بود کرد. او کاملا ساکت بود.

اما در حدود ۲۰ دقیقه بعد اورانگوتان شروع به تولید صدای آلارم خطر کرد و برای بیش از یک ساعت به این کار ادامه داد. محققان گفتند این طولانی‌ترین زمانی بود که مجبور بودند برای شنیدن صدای آلارم  خطر یک اورانگوتان صبر کنند. زمان متوسط در حدود ۷ دقیقه است. یعنی اورانگوتان‌ها به طور متوسط ۷ دقیقه بعد از رفع خطر شروع به تولید صدا (آلارم خطر) می‌کنند.

محققان پیشنهاد دادند این تاخیر در مطلع کردن بقیه از خطر به این خاطر نبوده که اورانگوتان ماده ترسیده بود، بلکهاین متدی برای حفاظت از کودک و در عین حال آموزش به او بوده است.

محققان اظهار داشتند: مادر شکارچی را دید و تشخیص داد شکارچی برای کودکش خطرناک‌تر از خودش است در نتیجه برای حفاظت از او ترجیح داد صبر کند تا خطر کاملا رفع شود و سپس بقیه را از وجود شکارچی با خبر کند. با صبر کردن، مادر کودک را بعد از رفع خطر از وجود آن آگاه کرد و به او در این باره آموزش داد.

بر طبق نظر محققان پروسه‌ پیشرفته شناخت محرک و هوش عمومی لازم است تا اورانگوتان بتواند این لحظه‌های حساس وقوع خطر را مدیریت کند و بر روی عضلات حنجره خود کنترل داشته باشد. این‌ها ویژگی‌هایی هستند که در نهایت موجب کامل زبان می‌شوند چون اورانگوتان را مجبور می‌کنند راجع به اتفاقی که در گذشته افتاده است (وجود خطری که الان رفع شده) صحبت کند.