نقد و بررسی فیلم Play Dirty: مارک والبرگ نمی‌تواند این اکشن کمدی بی‌روح را نجات دهد

فیلم Play Dirty حسی شبیه به اکشن کمدی‌های قدیمی دارد؛ پر از تیراندازی و موقعیت‌های طنز، اما بدون آن عنصر حیاتی که بتواند آن را واقعاً سرگرم‌کننده کند: دلیلی برای اهمیت دادن به شخصیت‌ها و اتفاقات. داستان فیلم بیش از حد پیچیده است و شخصیت‌های زیادی درگیر سرقتی بزرگ می‌شوند؛ نقشه‌ای که هرچند ذاتاً مضحک است، اما هیچ جذابیتی ندارد. شعار فیلم، «دزدیدن از دزدها» است، اما اگر فیلمنامه این‌قدر شلوغ و کش‌دار نبود، می‌توانست تجربه‌ای بسیار جذاب‌تر باشد.

فیلم به کارگردانی شین بلک (کارگردان The Nice Guys، Iron Man 3 و The Predator) و نویسندگی مشترک او با چارلز موندری و آنتونی باگاروزی ساخته شده و از رمان‌های دونالد ای. وستلیک اقتباس شده است. این اثر از سرویس Prime Video تلاش دارد ظاهری براق و خوش‌ساخت ارائه دهد و شخصیتی سرد و خونسرد مانند پارکر (با بازی مارک والبرگ) را به نمایش بگذارد. اما تعداد زیاد شخصیت‌ها، شوخی‌های کم‌تعداد و صحنه‌های اکشن متوسط باعث شده Play Dirty نه تنها لذت‌بخش نباشد، بلکه تماشای آن به کاری خسته‌کننده تبدیل شود.

پارکر یک دزد حرفه‌ای است که سرقت ابتدایی‌اش با خیانت گروهش شکست می‌خورد. پس از آن، وقتی از زِن (با بازی روزا سالازار) درباره سرقت جدیدی می‌شنود، مربوط به دزدیدن یک اثر تاریخی چندصدساله به ارزش یک میلیارد دلار، تصمیم می‌گیرد تیم تازه‌ای جمع کند تا پیش از آنکه این شیء به دست دلاپاز (با بازی آلخاندرو ادا)، رئیس‌جمهور فاسد یک کشور بی‌نام اما آشکارا آمریکای جنوبی، برسد، نقشه را عملی کند. پارکر در عین حال دشمن سازمان جنایی The Outfit است، گروهی که زمانی عضو آن بوده و اکنون توسط لوزینی (با بازی تونی شلهوب) اداره می‌شود.

1 of 4

فیلم Play Dirty با وجود بازیگران مطرح، ناامیدکننده است

با حضور بازیگرانی چون لیکیث استنفیلد و کیگان-مایکل کی، فیلم از همان ابتدا مخاطب را وسط یک سرقت پرهیاهو می‌اندازد. این موضوع در ذات خود ایرادی ندارد، اما مشکل آنجاست که افراد زیادی در طول فیلم کشته می‌شوند و حتی مرگ یکی از اعضای گروه که قرار است بار احساسی فیلم را حفظ کند، هیچ تأثیری بر مخاطب نمی‌گذارد. قرار است ما از مرگ همکار پارکر متأثر شویم، اما خود پارکر تقریباً هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد و تنها بازی کوتاه و احساسی گرچن مول هم نمی‌تواند این کمبود را جبران کند.

در برخی لحظات فیلم، طنز اندکی دیده می‌شود، به‌ویژه از سوی استنفیلد که چند دیالوگ بامزه دارد اما این لحظات نادر کافی نیستند تا روحی در کالبد بی‌جان فیلم بدمد. حتی تعامل میان بازیگران نیز ضعیف است و مارک والبرگ در میان جمعیت زیاد شخصیت‌ها گم می‌شود؛ جمعیتی که هیچ‌کدام عمق لازم را ندارند.

روابط بین شخصیت‌ها تقریباً وجود ندارد و هرچه هست به‌قدری پرداخت‌نشده است که تأثیری نمی‌گذارد. حتی فاش شدن دلیل دزد شدن پارکر که در یک ساعت و بیست دقیقه پس از آغاز فیلم رخ می‌دهد، هیچ هیجان یا تنشی به داستان اضافه نمی‌کند. در میان شخصیت‌ها، زِن بهترین حضور را دارد، با داستانی نسبتاً شکل‌گرفته که اندکی از خطر و انگیزه در آن دیده می‌شود. اما فیلمنامه‌نویسان هرگز توضیح نمی‌دهند کشور او دقیقاً کجاست و چرا از «رئیس‌جمهور بد» می‌دزدد، جزئیاتی که نبودشان نشان‌دهنده سهل‌انگاری در نگارش است.

فیلم Play Dirty روح ندارد

در مجموع، فیلم Play Dirty فیلمی طولانی و خسته‌کننده است. با وجود گروه بازیگران قوی، داستان و شخصیت‌ها به‌اندازه کافی قدرتمند نیستند تا فیلم را پیش ببرند. ضعیف‌ترین بخش شاید خود والبرگ باشد که چهره‌اش در تمام طول فیلم تقریباً بی‌تغییر است و پارکر را با جدیتی بی‌مورد بازی می‌کند. او چنان درگیر سرقت و نقشه‌هاست که جایی برای احساسات، گذشته یا رابطه‌اش با شخصیت شلهوب باقی نمی‌ماند.

فیلم حتی تلاشی برای ارائه مفهومی معنادار یا صحنه‌ای تأثیرگذار فراتر از اکشن سطحی نمی‌کند. با وجود طرح داستانی اغراق‌آمیز، می‌توانست با تمرکز بیشتر بر شخصیت‌ها یا شوخی‌های هوشمندانه، به فیلمی جذاب تبدیل شود. اما آنچه در نهایت باقی مانده، یک تریلر سرقت بی‌روح است که بیش از حد تلاش می‌کند سرگرم‌کننده باشد، و در نهایت با وجود تمام پتانسیلش، به هدف خود نمی‌رسد.