انقراض ششم، که به نام انقراض آنتروپوسن نیز شناخته می‌شود، به از دست دادن بی‌سابقه گونه‌ها در حال حاضر اشاره دارد. برخلاف انقراض‌های جمعی پیشین در تاریخ زمین که به‌دلیل پدیده‌های طبیعی مانند فوران‌های عظیم آتشفشانی رخ می‌داد، بحران انقراض فعلی عمدتاً به فعالیت‌های انسانی نسبت داده می‌شود.
واکنش عمومی به خبر انقراض گونه‌ها
در یک مطالعه جدید، تیمی از محققان ایرلندی تلاش کردند تا بررسی کنند که مردم چگونه به شنیدن خبر انقراض گونه‌ها واکنش نشان می‌دهند.
تحلیل‌ها نشان داد که کاربران شبکه‌های اجتماعی ابتدا همدردی زیادی نشان می‌دهند، اما این احساسات به‌سرعت فروکش می‌کند. این تعامل کوتاه‌مدت سوالاتی را درباره عمق ارتباط مردم با مسائل حفاظت از محیط زیست ایجاد می‌کند.
بررسی انقراض گونه‌ها
این مطالعه توسط محققانی از دانشگاه گالوی، کالج دانشگاهی دوبلین و دانشگاه ماینوث انجام شد. هدف آن بررسی واکنش مردم به انقراض گونه‌های مختلف بود.
محققان روی هشت گونه تمرکز کردند، از جمله «جورج تنها» – آخرین لاک‌پشت شناخته‌شده جزیره پینتا که به نمادی از تلاش‌های حفاظتی تبدیل شد.
آن‌ها همچنین گونه‌های کمتر شناخته‌شده‌ای مانند حلزون دانه‌ای کاپیتان کوک و قورباغه درختی رَب که به‌طور مشابه از سیاره محو شده‌اند را مطالعه کردند.
برای جمع‌آوری داده‌ها، تیم تحقیق از روشی به نام «فرهنگ‌شناسی دیجیتال» استفاده کردند. این روش شامل تحلیل داده‌های دیجیتال برای ردیابی روندهای فرهنگی و علاقه عمومی است.
با بررسی فعالیت‌های آنلاین، محققان بیش از دو میلیون بازدید از صفحات ویکی‌پدیا و بیش از 100,000 توییت و بازتوییت را بین سال‌های 2007 تا 2023 تحلیل کردند.
این داده‌ها به آن‌ها کمک کرد تا نحوه واکنش مردم به اخبار انقراض گونه‌ها در فضای مجازی را بررسی کنند و الگوهای علاقه، سوگواری و تعامل را در پلتفرم‌های مختلف آشکار سازند.
افزایش کوتاه‌مدت علاقه، سپس سکوت
نتایج نشان داد که علاقه عمومی به اخبار انقراض در شبکه‌های اجتماعی بلافاصله پس از اعلام انقراض یک گونه، به‌طور چشمگیری افزایش می‌یابد.
«به‌طور کلی، به نظر می‌رسد مردم به این اخبار اهمیت می‌دهند و از شنیدن خبر انقراض ناراحت می‌شوند. ما کلماتی مانند “آرام بگیر” (RIP) و “از دست رفته” را می‌بینیم و همچنین مشاهده می‌کنیم که محل توییت‌ها از نزدیکی محل گونه به سراسر جهان گسترش می‌یابد.» این مطلب را دکتر سوزان کاناوان، نویسنده اصلی این مطالعه بیان کرد.
محققان دریافتند که در حالی که پلتفرم‌های شبکه‌های اجتماعی پس از اعلام انقراض، افزایش کوتاه‌مدتی در فعالیت دارند، ویکی‌پدیا الگویی متفاوت را نشان می‌دهد. بازدید از صفحات ویکی‌پدیا در طول زمان ثابت باقی ماند و علاقه پایدار به یادگیری درباره گونه‌های منقرض‌شده را نشان داد.
این موضوع نشان می‌دهد که مردم برای بررسی‌های عمیق‌تر و طولانی‌مدت درباره موضوع به ویکی‌پدیا مراجعه می‌کنند، در حالی که واکنش‌های شبکه‌های اجتماعی اغلب آنی و کوتاه‌مدت است.
این تضاد نشان می‌دهد که پلتفرم‌های مختلف اهداف متفاوتی را دنبال می‌کنند: شبکه‌های اجتماعی واکنش‌های احساسی اولیه و بحث‌های گذرا را ثبت می‌کنند، در حالی که ویکی‌پدیا از تعامل طولانی‌مدت و رفتارهای جستجوی اطلاعاتی پشتیبانی می‌کند.
تأثیر آگاهی عمومی
این مطالعه به قدرت بالقوه تعامل عمومی در مسائل حفاظتی اشاره دارد.
دکتر کوین هیلی از دانشگاه گالوی تأکید کرد: «تعامل مردم با مسائل حفاظتی، مانند انقراض، اهمیت دارد، زیرا می‌تواند منابع مالی جذب کند، از سیاست‌های حفاظتی حمایت کند و حتی بر بحث‌های جنجالی مانند تلاش برای بازگرداندن گونه‌ها به کمک زیست‌فناوری تأثیر بگذارد.»
مرگ «جورج تنها» در سال 2012 توجه جهانی را به خود جلب کرد. مرگ او نماد آسیب‌پذیری گونه‌ها بود و نیاز فوری به تلاش‌های حفاظتی برای حفاظت از حیوانات در معرض خطر را برجسته کرد.
به‌طور مشابه، انقراض گونه‌هایی مانند موش دم‌موزاییکی برامبل کی – اولین پستانداری که تصور می‌شود به‌دلیل تغییرات اقلیمی منقرض شده – و کرگدن سیاه غرب آفریقا، بحث‌های جهانی را برانگیخت.
این رویدادها نه تنها آگاهی از تهدیدهای پیش روی حیات وحش را افزایش دادند، بلکه بحث‌هایی درباره تأثیر گسترده‌تر فعالیت‌های انسانی بر تنوع زیستی به راه انداختند.
هر انقراض یادآوری تلخی از اهمیت حفاظت و از دست دادن جبران‌ناپذیری بود که با ناپدید شدن گونه‌ها برای همیشه همراه است.
سوگواری برای انقراض در عصر دیجیتال
تحقیقات نشان می‌دهد که اگرچه مردم برای لحظاتی گونه‌های منقرض‌شده را سوگواری می‌کنند، اما عمق این تعامل اغلب دوام نمی‌آورد.
افزایش گفتگوهای جهانی درباره انقراض در پلتفرم‌هایی مانند ایکس (توییتر سابق) نشان می‌دهد که مردم اهمیت می‌دهند، اما کوتاه بودن این نگرانی، چالش‌های تلاش‌های حفاظتی برای حفظ شتاب را برجسته می‌کند.
در نهایت، این مطالعه بینش‌های ارزشمندی درباره نحوه ارتباط مردم با مسائل حفاظتی ارائه می‌دهد و یک سوال اساسی را مطرح می‌کند: چگونه می‌توان لحظات کوتاه سوگواری را به اقداماتی ماندگار برای جلوگیری از انقراض‌های بیشتر تبدیل کرد؟
