پیوت در نوک جنوبی تگزاس پراکنده شده است، در میان خشکی غبارآلود و زمین‌های ترک‌خورده به شکلی شگفت‌آور ظاهر می‌شود. این کاکتوس‌های سبزآبی که فقط در اینجا و شمال مکزیک یافت می‌شوند، گیاهانی عادی نیستند.
برای اعضای کلیسای بومیان آمریکا، پیوت تنها یک گیاه نیست، بلکه حضوری مقدس است. مکان‌هایی که گیاهان پیوت رشد می‌کنند، با احترام فراوان “باغ‌های پیوت” نامیده می‌شوند.
در DNA این گیاه ساده، جنبه‌ای حیاتی از فرهنگ بومیان آمریکا نهفته است.
کاکتوس‌های پیوت همراهی وفادار برای جوامع بومی بوده‌اند و به‌عنوان درمانگر برای مشکلات جسمی و روانی ناشی از استعمار، جابه‌جایی اجباری، و فرسایش فرهنگ، مذهب و زبان عمل کرده‌اند.
گیاهی مقدس با ماده‌ای تحت کنترل
ممکن است بپرسید چرا گیاه پیوت این‌چنین مورد توجه است؟ این گیاه حاوی طیفی از آلکالوئیدهای روان‌گردان، به‌ویژه مسکالین، است که به‌خاطر خواص توهم‌زا شناخته می‌شود.
با وجود اینکه پیوت طبق قوانین فدرال ماده‌ای کنترل‌شده است، اصلاحیه‌ای در سال ۱۹۹۴ به قانون آزادی مذهبی بومیان آمریکا اجازه می‌دهد تا بومیان آمریکا از پیوت برای مقاصد مذهبی سنتی استفاده کنند.
با این حال، طی دو دهه گذشته، دسترسی به این “دارو” به یک نگرانی فزاینده برای پیروان مذهب پیوتیسم تبدیل شده است.
این گروه که شامل حدود ۴۰۰ هزار نفر در ایالات متحده است، نسبت به کمبود دسترسی به پیوت ابراز نگرانی کرده‌اند.
آن‌ها کمبود این کاکتوس رشد کند را به شکار غیرقانونی، برداشت بیش از حد، فعالیت‌های کشاورزی، توسعه مسکن، مزارع بادی، دیوار مرزی و افزایش علاقه به روان‌گردان‌ها نسبت می‌دهند.
دیدگاه‌های مختلف درباره حفاظت از پیوت
در حالی که اکثر افراد درباره نیاز فوری به حفاظت از پیوت توافق دارند، جامعه کلیسای بومیان آمریکا دیدگاه‌های متنوعی درباره نحوه تحقق این هدف دارد.
برخی از اعضا نسبت به نیات سرمایه‌گذاران بی‌اعتماد هستند و ترجیح می‌دهند بودجه دولتی برای محافظت از این گیاه اختصاص یابد. پیوت برای آن‌ها صرفاً یک گیاه نیست؛ بلکه تجلی روح خالق است.
یکی از داستان‌های تأثیرگذار که اهمیت معنوی پیوت را نشان می‌دهد، ماجرای زنی آپاچی است که در جریان جابه‌جایی اجباری توسط دولت آمریکا، توسط گیاه پیوت راهنمایی شد تا زنده بماند.
این گیاه تنها منبعی برای تغذیه نبود؛ بلکه راهنمای معنوی و ستاره شمالی برای جامعه بومی بود که سال‌ها تاریخ پر از رنج و مصیبت را پشت سر گذاشته است.
بازگشت باغ‌های پیوت
در سال ۲۰۱۷، شورای ملی کلیساهای بومیان آمریکا زمینی در هبرونویل، تگزاس خریداری کرد تا “ابتکار حفاظت از پیوت بومی” را تأسیس کند.
این سازمان غیرانتفاعی بر یک منطقه حفاظت‌شده پیوت نظارت می‌کند که در آن گیاهان برداشت نمی‌شوند بلکه به طور طبیعی در زیستگاه خود تکثیر می‌شوند.
استیون بنالی، یکی از اعضای هیئت مدیره IPCI، بازگشت احساسی خود به باغ‌های پیوت پس از سال‌ها دوری را این‌گونه توصیف کرد: «این واقعی است!»
چالش‌های حفاظت از پیوت
بحث درباره حفاظت از پیوت ساده نیست. در حالی که برخی معتقدند پرورش این گیاه خارج از زیستگاه طبیعی‌اش برای بقای گونه ضروری است، بسیاری از اعضای کلیسای بومیان آمریکا می‌گویند چنین اقدامی تقدس آن را کاهش می‌دهد.
هرشل کلارک، دبیر شاخه تیستو از ملت دینه، توضیح می‌دهد که مراسم مذهبی توسط خالق هدایت شده است.
به همین دلیل، پرورش پیوت خارج از زیستگاه طبیعی یا سنتز آن به‌صورت قرص مورد حمایت نیست.
بودجه و آینده حفاظت از پیوت
بودجه یکی از چالش‌های اصلی تلاش‌ها برای حفاظت از پیوت بوده است. در حالی که کلیسای بومیان آمریکای شمالی به دنبال حمایت مالی از دولت ایالات متحده است، IPCI رویکرد متفاوتی اتخاذ کرده است.
این سازمان غیرانتفاعی فعالیت‌های خود را با بودجه بنیاد ریور استایکس که توسط کودی سوئیفت، یک روان‌درمانگر و حامی پژوهش‌های درمان روان‌گردان، اداره می‌شود، آغاز کرد.
عرضه محدود و تقاضای رو به افزایش
واضح است که گشودن بازار وسیع‌تری برای پیوت می‌تواند بحرانی در عرضه ایجاد کند که به نفع افراد دارای منابع مالی است.
اعضای کلیسای بومیان ممکن است برای دسترسی به گیاه مقدس خود دچار مشکل شوند و در عین حال شاهد استفاده دیگران از آن به روش‌هایی باشند که از نظر آن‌ها بی‌حرمتی محسوب می‌شود.
زولما “جولی” مورالس، یکی از تنها سه نفر مجوزدار برای برداشت قانونی این گیاه، می‌گوید زمانی پدرش می‌توانست دوازده سینی بزرگ پیوت پر کند، اما اکنون او به‌سختی یک سینی پر می‌کند، نه به‌خاطر برداشت اخلاقی، بلکه به‌دلیل شکار غیرقانونی.
درسی برای همگان
در حالی که جوامع بومی همچنان به تکریم، حفاظت و حفظ گیاه مقدس پیوت ادامه می‌دهند، بقیه دنیا باید درک و احترام بیشتری نسبت به پیوند معنوی منحصربه‌فرد میان این جوامع و این گیاه ساده اما قدرتمند داشته باشند.
این ماجرا درسی است برای همه ما درباره همزیستی هماهنگ انسان و طبیعت و تقدس عمیقی که می‌تواند از چنین پیوندی سرچشمه بگیرد.
