کشتی‌هایی که به انتهای زمین سفر می‌کنند، تنها رد موقت بر جای نمی‌گذارند؛ آن‌ها زخم‌های ماندگاری بر پیکر موجودات دریایی شکننده و اکوسیستم‌های حساس حک می‌کنند.
از کشتی‌های گردشگری گرفته تا کشتی‌های تحقیقاتی، ترافیک دریایی حتی در دورافتاده‌ترین نقاط جنوبگان رو به افزایش است و با هر بار انداختن لنگر، کف دریا در معرض خطر قرار می‌گیرد.
کابل‌های زیرآبی، خطوط لوله و زیستگاه‌های حساس جانوران دریایی همگی می‌توانند از این اقدام به ظاهر ساده آسیب ببینند. با این حال، لنگر انداختن در آب‌های قطبی تقریباً کاملاً بدون قانون و مقررات انجام می‌شود.
آثار لنگرها در جنوبگان
تصاویر نگران‌کننده از کف دریا
دانشمندان به‌تازگی تصاویری زیرآبی ثبت کرده‌اند که تأثیر لنگر انداختن کشتی‌ها در محیط‌های دریایی دورافتاده جنوبگان را به‌وضوح نشان می‌دهد. این یافته‌ها نگاهی نادر به یک مسئله زیست‌محیطی کمتر گزارش‌شده و دور از دید عموم ارائه می‌دهد.
«این نخستین باری است که تأثیرات لنگرهای کشتی و آسیب‌های زنجیره لنگر در آب‌های جنوبگان مستند می‌شود.» این را «متیو مولرنن»، دانشمند دریایی و بنیان‌گذار سازمان غیرانتفاعی KOLOSSAL در کالیفرنیا می‌گوید.
مولرنن می‌افزاید: «فعالیت‌ها در جنوبگان تحت قوانین سختگیرانه حفاظتی انجام می‌شوند، اما لنگر انداختن تقریباً کاملاً بدون نظارت است.»
زنگ خطر از سوی محققان
دکتر سالی واتسون، زمین‌فیزیک‌دان دریایی از مؤسسه ملی تحقیقات آب و جو نیوزلند و نویسنده همکار این مطالعه، بر فوریت این موضوع تأکید دارد.
او می‌گوید: «مستندسازی این موضوع بسیار دیر انجام شده، با توجه به اهمیت این اکوسیستم‌ها و حفاظت‌هایی که برای آن‌ها در نظر گرفته شده است. تأثیرات لنگر انداختن در سطح جهانی کمتر مطالعه و دست‌کم گرفته شده است. لازم است در تمام صنایع این اثرات شناسایی و کاهش داده شوند و برنامه‌ریزی برای لنگر انداختن محدود شود.»
دوربین‌ها چه چیزی را آشکار کردند؟
بررسی در تابستان جنوبگان
در تابستان ۲۰۲۲-۲۰۲۳، پژوهشگران تصاویری زیرآبی در ۳۶ نقطه در نزدیکی شبه‌جزیره جنوبگان و جزیره جورجیای جنوبی ثبت کردند.
دوربین‌ها در اعماق مختلف – نزدیک سطح، در میانه آب و تنها یک متر بالاتر از بستر دریا – نصب شدند. آنچه که آن‌ها ضبط کردند، بسیار نگران‌کننده بود.
آثار تخریب در محل‌های لنگر انداختن
در مناطقی که کشتی‌ها لنگر انداخته بودند، کف اقیانوس به‌وضوح به‌هم‌ریخته بود. شیارها و خطوط عمیق بستر دریا را قطع می‌کردند و لایه‌های گل و لای بخش‌هایی از زیستگاه را پوشانده بودند.
در این محل‌ها، حیات دریایی بسیار کم و گاه کاملاً غایب بود. کلونی‌های اسفنج له شده بودند و زیست‌توده کف‌زی تقریباً نابود شده بود. با این حال، تنها چند متر دورتر، زندگی به شکل پررونقی جریان داشت – نشان‌دهنده این‌که تخریب‌ها بسیار موضعی و تازه بوده‌اند.
مولرنن می‌گوید: «آسیب‌های مشاهده‌شده به سه اسفنج آتشفشانی غول‌پیکر که گمان می‌رود قدیمی‌ترین موجودات زنده روی زمین باشند و ممکن است تا ۱۵۰۰۰ سال عمر کنند، بسیار نزدیک بود.»
آسیب به گونه‌های دیگر
تیم تحقیقاتی همچنین گونه‌های دیگری را مشاهده کرد که در معرض خطر قرار داشتند؛ از جمله ستاره‌های دریایی جنوبگان، اختاپوس‌های غول‌پیکر جنوبگان، عنکبوت‌های دریایی و انواع مختلف ماهی که همگی در اعماقی زندگی می‌کنند که در معرض لنگر انداختن هستند.
واکنش زنجیره‌ای در اکوسیستم‌ها
اثرات فراتر از یک گونه
پژوهشگران معتقدند آسیب‌های لنگرهای کشتی تنها محدود به موجودات خاص نیست و تأثیرات وسیع‌تری بر کل اکوسیستم دارد.
مولرنن توضیح می‌دهد: «حیوانات شگفت‌انگیزی که آسیب می‌بینند – مثل اسفنج‌ها – نقش کلیدی در تصفیه آب، ذخیره‌سازی کربن و فراهم کردن پناهگاه، غذا و زیستگاه‌های پیچیده دارند که به نفع کل اکوسیستم دریایی است، از جمله پنگوئن‌ها و فک‌هایی که گردشگران برای دیدن آن‌ها به این منطقه می‌آیند.»
این اثرات می‌تواند زنجیره غذایی را تغییر دهد و روی گونه‌های شاخص جنوبگان که توجه و منابع حفاظتی را به خود جلب می‌کنند، اثر بگذارد.
بازگشت کند حیات در آب‌های سرد
رشد کند و آسیب‌پذیری بالا
زندگی در جنوبگان سخت، کند و بسیار سازگار شده است. همین موضوع آن را به‌شدت آسیب‌پذیر می‌کند. بسیاری از موجوداتی که در محل‌های لنگر انداخته شده زندگی می‌کنند، رشد بسیار کندی دارند و نمی‌توانند جابه‌جا شوند. بازسازی این مناطق ممکن است دهه‌ها یا حتی بیشتر طول بکشد.
دکتر واتسون می‌گوید: «می‌دانیم که اثرات لنگر انداختن در صخره‌های گرمسیری می‌تواند تا یک دهه ماندگار باشد. در رسوبات گِلی، آثار شیارها حتی بعد از ده سال هم باقی می‌ماند.»
او می‌افزاید: «بازسازی بوم‌شناختی کاملاً به محل بستگی دارد. موجودات در آب‌های سرد بسیار کندتر از موجودات آب‌های گرم رشد می‌کنند؛ بنابراین انتظار می‌رود هرچه عرض جغرافیایی بالاتر باشد، مدت زمان بهبود نیز طولانی‌تر شود.»
نیاز فوری به تحقیق و پایش
فقدان داده‌های جهانی
پژوهشگران می‌گویند مطالعات بیشتری لازم است تا اثرات کوتاه‌مدت و بلندمدت لنگر انداختن، زمان‌بندی بهبود و اختلالات گسترده‌تر اکولوژیکی بررسی شوند.
اما مانع بزرگ این است که هیچ پایگاه داده جهانی وجود ندارد که ثبت کند کشتی‌ها در کجا و چند بار در مناطق قطبی لنگر می‌اندازند.
مولرنن نتیجه‌گیری می‌کند: «لنگر انداختن احتمالاً نادیده‌گرفته‌شده‌ترین موضوع حفاظتی اقیانوس‌ها از منظر تخریب بستر دریا در جهان است؛ در سطح آسیب‌هایی که ماهیگیری کف‌روب ایجاد می‌کند. این یک مسئله فوری زیست‌محیطی است، اما چون دیده نمی‌شود، به آن توجه نمی‌شود.»
این مطالعه کامل در مجله Frontiers in Conservation Science منتشر شده است.
