فیلم‌های کریستوفر نولان اغلب همانند پازل‌هایی احساس می‌شوند که باید آن‌ها را حل کرد. او در این فیلم‌های خودش نشان می‌دهد که چطور قطعات مختلف پازل کنار هم قرار می‌گیرند و همین نیز باعث می‌شود تا ما به‌عنوان بیننده همراه با او شاهد فرایند تکمیل شدن پازل باشیم.
