دیوار بزرگ هرکول–تاج شمالی، ساختاری عظیم به طول ۱۰ میلیارد سال نوری است که نظریه‌های کیهان‌شناسی را به چالش کشیده. آیا باید درک‌مان از جهان را بازنویسی کنیم؟
اخترشناسان تأیید کردند که یک سیاه‌چاله تنها در صورت فلکی قوس در کهکشان ما در حال حرکت است. این کشف نادر با داده‌های تلسکوپ هابل و مأموریت گایا انجام شده است.
دانشمندان اخیراً به یک گروه سه‌تایی از کهکشان‌های کوچک و کوتوله دست یافته‌اند که در فاصله‌ای حدود 6.5 میلیون سال نوری از زمین قرار دارند.
این تابستان، تماشاگران با “الیو” (با صداپیشگی یوناس کیبریاب) آشنا خواهند شد، پسری ۱۱ ساله که بزرگ‌ترین آرزویش ربوده شدن توسط موجودات فضایی است.
کهکشان‌ها به‌صورت تصادفی در فضا پراکنده نیستند. آن‌ها در امتداد رشته‌هایی از فیلامنت‌های کیهانی قرار گرفته‌اند که گاه میلیون‌ها سال نوری امتداد دارند و نحوه شکل‌گیری ستارگان و سایر ساختارها را در سراسر جهان تعیین می‌کنند.
جهان شامل انواع مختلفی از ساختارهای عظیم است که درک ما را از نحوه گروه‌بندی ستارگان و کهکشان‌ها شکل می‌دهند. ستاره‌شناسان مدت‌هاست که این الگوهای گسترده را مطالعه می‌کنند، زیرا اطلاعات ارزشمندی درباره محل تجمع ماده و نواحی‌ای که ماده در آن‌ها پراکندگی کمتری دارد، ارائه می‌دهند.
از کوچک‌ترین نوسانات پس از بیگ‌بنگ، گرانش به شکل‌گیری کهکشان‌ها، ستاره‌ها و سیارات کمک کرده و شبکه وسیع کیهانی که امروزه می‌بینیم را ساخته است.
امروز با پیشرفت سریع تکنولوژی، پاسخ به این پرسش‌های عمیق از همیشه نزدیک‌تر شده است. اخیراً اخترشناسان مدلی جدید طراحی کرده‌اند که آن را “فرمول حیات” می‌نامند. این کارشناسان امیدوارند که این ابزار بتواند احتمال وجود حیات هوشمند در جهان ما را محاسبه کرده و حتی امکان ظهور حیات فرازمینی در جهان‌های آینده را پیش‌بینی کند.
اگرچه فضا اغلب به عنوان مکانی ساکت و وهم‌آور از سکون تصور می‌شود، در حاشیه کهکشان راه شیری ما، یک داستان هیجان‌انگیز در حال وقوع است. تلسکوپ فضایی هابل ناسا به‌عنوان شاهدی بر این نمایش میان‌ستاره‌ای عمل می‌کند.
یکی از مواردی که ستاره‌شناسان در چند دهه گذشته به طور فزاینده از آن آگاه شده‌اند، این است که چه تعداد از اجرام بخشی از منظومه شمسی خاص ما هستند.