بقایای فسیلی یک پرنده غول‌پیکر «وحشت»، که اخیراً در مناظر شنی بیابان تاتاکوآ در آمریکای جنوبی کشف شده است، داستان یک شکارچی نیرومند از خانواده فوروسراسیان‌ها را روایت می‌کند.
مطالعه جدیدی به این شکارچیان غول‌پیکر گوشت‌خوار می‌پردازد و دیدگاه‌های شگفت‌انگیزی درباره حیات‌وحش متنوعی که در زمان‌های بسیار قدیم در جهان می‌زیست ارائه می‌دهد.
فوروسراسیان‌ها چه هستند؟
پرندگان فوروسراسیان که بیشتر با عنوان «پرندگان وحشت» شناخته می‌شوند، برخی از چشمگیرترین شکارچیانی بودند که تا کنون بر روی زمین زندگی کرده‌اند. این پرندگان پروازناپذیر از حدود ۶۰ میلیون تا ۲ میلیون سال پیش در آمریکای جنوبی زندگی می‌کردند.
قد این پرندگان به حدود ۳ متر (۱۰ فوت) می‌رسید و دارای منقارهای بزرگ و قلاب‌مانند و پاهایی بسیار قوی بودند که برای دویدن ساخته شده بود. به بیان ساده، آنها شکارچیان اصلی زمان خود بودند.
پرندگان وحشت با شکار حیوانات کوچک تا متوسط بر محیط خود سلطه داشتند. آنها می‌توانستند با سرعت بالا به دنبال طعمه بدوند و با منقارهای قوی خود ضربات کشنده وارد کنند.
برخی دانشمندان معتقدند که شاید این پرندگان به‌صورت گروهی نیز شکار می‌کردند، اگرچه این موضوع همچنان مورد بحث است. سلطه آنها میلیون‌ها سال ادامه یافت و شکافی را که پس از انقراض دایناسورها به وجود آمده بود پر کرد.
استخوان ساق یک فوروسراسیان باستانی
در مرکز این روایت جالب، یک استخوان ساق قرار دارد. این اثر باستانی از عصر میوسن، دوره‌ای که حدود ۱۲ میلیون سال پیش به آن بازمی‌گردد، داستان‌هایی درباره پرندگان شکاری باستانی که در این قاره می‌زیستند در دل خود جای داده است.
دکتر شیوون کوک، استادیار کالبدشناسی عملکردی و تکامل در دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز، خاطرنشان کرد که اندازه این استخوان نشان می‌دهد که این پرنده وحشت ممکن است بزرگ‌ترین عضو شناخته‌شده این گونه تا به امروز باشد و حدود ۵ تا ۲۰ درصد بزرگ‌تر از فوروسراسیان‌های شناخته‌شده باشد.
ویژگی‌های فیزیکی این استخوان زیرپلات داستانی جذاب ارائه می‌دهد. در آن حفره‌های عمیق خاص فوروسراسیان‌ها و همچنین علائم احتمالی دندان یک کایمن ماقبل تاریخ به نام پوروسوروس دیده می‌شود.
شواهد فیزیکی به نظر می‌رسد به یک درگیری مرگبار با یک دشمن خزنده اشاره دارد. دکتر کوک گفت: «ما حدس می‌زنیم که این پرنده وحشت به دلیل جراحات وارده، با توجه به اندازه کروکودیل‌های ۱۲ میلیون سال پیش، جان خود را از دست داده باشد.»
پراکندگی پرندگان وحشت فوروسراسیان
این فسیل کشف‌شده که در شمال کلمبیا پیدا شده است، درک ما از جغرافیای پرندگان وحشت را گسترش می‌دهد، چرا که این پرندگان عمدتاً با آرژانتین و اروگوئه مرتبط بودند.
تحقیقات به اکوسیستمی متنوع و پررونق اشاره دارد که به‌طور قابل‌توجهی با مناظری که امروزه می‌بینیم متفاوت بود. این محیط باستانی، که اکنون یک بیابان است، خانه پستانداران اولیه، پستانداران سُم‌دار، تنبل‌های غول‌پیکر زمینی، گلیپتودون‌ها (نوعی آرمادیلوی غول‌پیکر به اندازه خودرو) و پرندگان وحشت بود.
پرنده سِریما، یک پرنده امروزی با پاهای بلند بومی آمریکای جنوبی، به‌عنوان یک خویشاوند دور فوروسراسیان‌ها شناخته می‌شود. دکتر کوک گفت: «این اکوسیستمی متفاوت از چیزی است که امروز یا در سایر نقاط جهان می‌بینیم، دوره‌ای قبل از اتصال آمریکای جنوبی و شمالی.»
مطالعه پرندگان وحشت فوروسراسیان
این کشف فرصتی برای احتمال وجود فسیل‌های دیگری از پرندگان وحشت فراهم می‌کند که ممکن است در آرشیوهای موزه‌ها شناسایی نشده باشند.
دکتر کوک افزود: «ممکن است فسیل‌هایی در مجموعه‌های موجود وجود داشته باشد که هنوز به‌عنوان پرندگان وحشت شناسایی نشده‌اند، زیرا استخوان‌های آنها کمتر از استخوان ساق پای پایینی ما مشخص هستند.»
این فسیل همچنین ما را وادار می‌کند تا محیطی را که اکنون به دست فراموشی سپرده شده و توسط موجودات منقرض‌شده‌ای که زمانی بر حیات‌وحش مسلط بودند، تصور کنیم.
انتهای تبیوتارسوس چپ یک پرنده وحشت، یک استخوان ساق پای پرنده که معادل استخوان ساق یا تیبیا در انسان است، به عصر میوسن بازمی‌گردد، حدود ۱۲ میلیون سال پیش. اعتبار: دگرنج و همکاران.
دکتر کوک گفت: «احتمالاً مکان شگفت‌انگیزی برای قدم زدن و دیدن این همه حیوان منقرض‌شده بود.»
این یافته شگفت‌انگیز، اولین نمونه از نوع خود در این مکان، نشانی از تنوع زیستی غنی است که زمانی سیاره ما را زینت می‌داد. این موضوع ما را تشویق می‌کند تا گذشته را از منظر شگفتی و کنجکاوی نگاه کنیم و از تنوع و زیبایی اشکال حیاتی که میلیون‌ها سال پیش زمین را می‌زیستند، قدردانی کنیم.
میراث پرندگان وحشت
کشف این پرنده وحشت غول‌پیکر نه‌تنها بر اکوسیستم‌های باستانی نور می‌افکند، بلکه داستان تکاملی شکارچیان اوج را نیز روشن می‌سازد.
ویژگی‌های فیزیکی این پرنده – استخوان‌های ساق پای نیرومند و منقار تیز آن – بر سازگاری‌های خاصی تأکید می‌کند که به آن امکان داد تا در محیط خود شکوفا شود. این سازگاری‌ها ممکن است به پرنده وحشت سرعت و چابکی لازم را برای شکار مؤثر داده باشد و نقش شکارچی را در زنجیره غذایی ایفا کند، مشابه نقش گربه‌های بزرگ یا پرندگان شکاری امروزی.
با مطالعه تکامل پرنده وحشت، محققان امیدوارند که بینش‌هایی درباره چگونگی سازگاری شکارچیان اوج با تغییرات محیطی به دست آورند و دانش ارزشمندی را به زیست‌شناسی تکاملی بیفزایند.
کشف‌های فسیلی در افق
این فسیل، که احتمالاً یکی از بزرگ‌ترین نمونه‌های شناخته‌شده از نوع خود است، همچنین یادآوری می‌کند که اکتشافات بیشتری در بیابان تاتاکوآ و فراتر از آن در انتظار هستند.
در حالی که کلمبیا معمولاً به‌عنوان مرکز اصلی کشف فسیل در مقایسه با مناطقی مانند آرژانتین یا آمریکای شمالی شناخته نمی‌شود، یافته‌های اخیر مانند این نشان‌دهنده پتانسیل پنهان آن است.
پالئونتولوژیست‌ها امیدوارند که با ادامه کاوش در سایت‌های آمریکای جنوبی، نمونه‌های بیشتری به دست آید و درک ما از اکوسیستم‌های عصر میوسن گسترش یابد.
این پژوهش، همراه با تکنیک‌های بهبود‌یافته شناسایی فسیل، می‌تواند راه را برای کشف بقایای بیشتر پرندگان وحشت هموار کند و به دانشمندان در بازسازی رفتارها، زیستگاه‌ها و تعاملات این شکارچیان باستانی کمک کند.
این مطالعه در مجله Paleontology منتشر شده است.
