در سال‌های اخیر، عطش ساخت و ساز در باماکو، پایتخت مالی، به حدی شدت گرفته است که تقاضا برای تولید آجر بالا رفته؛ آن هم آجرهای به دست آمده از شن و ماسه‌های باکیفیتی که از بستر رودخانه نیجر و توسط انسان‌ها به شیوه سنتی حفاری و استخراج می‌شود.
حفاران در مقابل دستمزد بسیار اندکی که می‌گیرند با خطرات زیادی مواجه هستند؛ از جریانات تند و خصمانه رودخانه گرفته تا توفان‌های قدرتمندی که قایق‌های دست‌ساز شکستنی و سست‌بنیاد آنها را تهدید می‌کند.
همان طور که در تصویر مشاهده می‌کنید، کارگران حفار طبق عادت همیشگی خود قایقی را که برای حمل شن بستر رودخانه استفاده می‌کنند هل می‌دهند تا آن را به بندر باماکو برسانند. آنها شن‌هایی که از بستر رودخانه نیجر جمع کرده‌اند را در بندر باماکو در کامیون بارگیری می‌کنند.
کارگران حفار می‌تواند مسافت ۱۰۰ کیلومتری را سفر کنند و اغلب در برابر شرایط سخت جوی قرار می‌گیرند که دوام قایق‌های ظریف و شکستنی آنها را به خطر می‌اندازد. حفاران شن این قایق‌ها را با تراپولین‌های پلاستیکی می‌پوشانند تا از خود در برابر حملات توفانی و جریانات ناملایم رودخانه نیجر مراقبت کنند.
یک کارگر حفار باید دل به کف دریا بزند و در رودخانه غواصی کند تا کیفیت شن و ماسه بستر رودخانه را بررسی نماید. پس از تأیید کیفیت شن‌های بستر رودخانه، سطل‌ها از شن پر می‌شوند و شن‌ها به درون قایق ریخته می‌شوند.
در مرحله بعد، شن‌هایی که با سطل به کف قایق ریخته شده‌اند توسط کارگران برای حمل با کامیون به بندر می‌رسند. آن طور که گفته می‌شود این قایق‌ها می‌توانند ۱۰ تن شن را حمل کنند.
دستمزد کارگران حفار بین ۱۶ تا ۲۳ دلار در ازای ۳ روز کار است. زنان نیز دوشادوش مردان خود عرق می‌ریزند. آنها شن‌های رودخانه را از کف قایق‌ها به بندر منتقل می‌کنند. دستمزد زنان به ازای هر قایقی که خالی از بار شود ۱٫۷۵ دلار است.
