نقد انیمیشن The Twits: اقتباس نتفلیکس از رولد دال

اقتباس فیل جانستون از داستان معروف رولد دال، The Twits، به‌راحتی قابل تطبیق با دنیای واقعی است. کرِدنزا (مارگو مارتین‌دیل) و جیم (جانی وگاس) دو شیاد مغرورند که همواره علیه مقررات دولتی فریاد می‌زنند، وعده‌های پوچ نجات اقتصادی می‌دهند و شواهد تخریب محیط‌زیست را در ازای چند دلار نادیده می‌گیرند. در بخشی از این داستان انیمیشنی به‌شدت خنده‌دار، این دو برای انتخابات نامزد می‌شوند و شعارشان این است که «شهر تری‌پِروت را دوباره شاد کنیم!» شهردار فاسد، وِین جان جان-جان (جیسون مانتزاکاس)، زمانی که شهر در اثر نشت سوسیس داغ رادیواکتیو و نئون‌سبز نابود می‌شود، تنها به «افکار و دعاهایش» اکتفا می‌کند.شاید این داستان در نگاه اول چندان شبیه فیلمی مخصوص کودکان به نظر نرسد، اما در واقع تمام فیلم داستانی در دل داستانی دیگر است؛ روایتی که به درخواست حشره‌ای کوچک داخل ریش جیم تعریف می‌شود. این حشره به مادرش، پیپا (امیلیا کلارک)، می‌گوید که «داستان‌های پیچیده‌تر با مضامین جدی و شوخی‌های سطح پایین‌تر» می‌خواهد و دقیقاً همان چیزی است که جانستون ارائه می‌دهد.

با اینکه فیلم به لحاظ مضمون اشاره‌هایی به مشکلات واقعی در ایالات متحده دارد، انیمیشن The Twits در اصل داستانی است درباره قدرت همدلی در برابر شرّ آشکار، همراه با هزاران شوخی گازی و چندش‌آور. در مناظره انتخاباتی، توییت‌ها ادعا می‌کنند که دزدی‌هایشان به نفع مردم بوده و سپس باعث انفجار شهردار با یک کیک سمی می‌شوند، تلفیقی از مضامین جدی و طنز بسیار سطح پایین!

قهرمان این داستان آشفته و پرهیاهو، بیشا بالتی (مایتری راماکریشنان) است؛ دختری دوازده‌ساله یتیم که باور ساده‌دلانه‌اش به بازگشت والدین واقعی‌اش با ایمان تحسین‌برانگیزش به اینکه قدرتمندان را می‌توان به پاسخگویی واداشت، برابری می‌کند. دوست صمیمی او در یتیم‌خانه، بوزبی مالچ (رایان اندرسون لوپز)، در آستانه فرزندخواندگی است، اما بیشا پیش از رفتن او قول می‌دهد که همراهش به «تویت‌لندیا» برود؛ پارک تفریحی عجیب و زباله‌دانی شکلی که توییت‌ها در تلویزیون تبلیغش را می‌کنند.

تویت‌لندیا تنها چیزی است که کرِدنزا و جیم واقعاً دوستش دارند، البته در کنار شوخی‌های نفرت‌انگیزشان. در یکی از ترانه‌های اورجینال ساخته دیوید برن از Talking Heads و هیلی ویلیامز، توییت‌ها به‌عنوان عاشقان افراطی نمایش داده می‌شوند که خود را پیشگامانی آزاد می‌دانند و زندگی در حاشیه را چالشی در برابر جامعه‌ی عادی تلقی می‌کنند. از دور، پارک جذاب به نظر می‌رسد، اما وسایل بازی آن شامل «تیلت-ا-پاتی» با توالت‌های سیار به‌عنوان کابین و «گودال پرش» با تشک‌های چرک‌آلود و پر از حشره است.

پیش از آنکه بچه‌ها بتوانند از وسایل بازی لذت ببرند، شهرداری ملک را به دلیل «خطرناک بودن، فرسودگی سازه، و بوی تعفن سوسیس گندیده» تعطیل می‌کند. در پاسخ، کرِدنزا و جیم توییت کامیون سوسیس داغ را می‌دزدند و محتوای رادیواکتیوش را در خیابان‌ها پخش می‌کنند؛ اقدامی که باعث می‌شود فرزندخواندگی بوزبی لغو شود. هنگامی که او و بیشا در پی یافتن مقصران برمی‌آیند، خانه‌ی توییت‌ها را کشف می‌کنند، خانه‌ای که یادآور نسخه انیمیشنی خانه‌ی فیلم The Texas Chainsaw Massacre است و قفسی پر از حیوانات جادویی به نام ماگل-وامپس در آن می‌یابند.

به‌دلیل مهربانی و درک عاطفی‌شان، بچه‌ها توانایی ارتباط با ماگل-وامپس‌ها را پیدا می‌کنند. مادر خانواده، مری (ناتالی پورتمن)، به آن‌ها می‌گوید که زندانی شده‌اند و مدام وارونه آویزان نگه داشته می‌شوند تا اشک‌هایشان استخراج و برای تأمین انرژی پارک استفاده شود. هرچند بیشا موفق می‌شود توییت‌ها را به‌خاطر سرقت آب سوسیس بازداشت کند، اما این بازداشت پر سر و صدا باعث محبوبیت بیشتر آن‌ها می‌شود، چراکه ادعا می‌کنند بازگشایی پارکشان تری‌پِروت را دوباره به «پایتخت سرگرمی جهان» تبدیل می‌کند. تغییرات سریع اقلیمی دریاچه‌ی شهر را خشک کرده و هم صنعت گردشگری و هم شادی مردم را نابود کرده است.

از اینجا نبردی شبیه جنگ شوخی‌ها بین توییت‌ها و یتیم‌خانه‌ای که اکنون پناهگاه ماگل-وامپس‌هاست آغاز می‌شود. آقای نپکین (جانستون) که با لحن بیش از حد مهربان و اغراق‌شده‌ی غرب میانه آمریکا اداره یتیم‌خانه را بر عهده دارد، تمام تلاشش را برای مقابله با حملات توییت‌ها به کار می‌گیرد، در حالی که آن دو با استفاده از طرفداران تازه‌شان علیه کودکان می‌جنگند.

The Twits شاید کمی طولانی‌تر از حد لازم باشد، به‌ویژه در نیمه دوم که فیلم در چرخه‌ی متقابل شوخی‌ها گیر می‌افتد. گاهی تحمل دیدگاه چندش‌آور و بی‌وقفه‌ی ضدقهرمانان خسته‌کننده می‌شود، اما در عوض صداپیشگی بازیگران بسیار تأثیرگذار و پرانرژی است.

انیمیشن فیلم تفاوت زیادی با آخرین اثر جانستون، یعنی Ralph Breaks the Internet، دارد و بیشتر به سبک لمسی استودیو آردمن شباهت دارد؛ با طراحی شخصیت‌های اغراق‌شده و پرهیجان. بیشتر شوخی‌ها مضحک و واقعاً خنده‌دارند، و می‌توان گفت این فیلم بهترین اثر ترسناک-کودکانه از زمان Monster House است، مخصوصاً از نظر اعتمادش به درک تماشاگران جوان.

در پایان، به نظر می‌رسد جانستون و فیلمنامه‌نویس، مگ فاورو، می‌خواهند پایان‌بندی‌ای امید محور خلق کنند که در آن همدلی بر همه چیز غلبه می‌کند، اما The Twits در نهایت هوشمندانه‌تر از آن است. مری به بیشا هشدار می‌دهد: «نفرت آسان است.» اگر کسانی که در برابرشان ایستاده‌ای تغییر نکنند، چالش واقعی آرمان‌گرایی این است که اجازه ندهی آن‌ها تو را تغییر دهند. و البته، گاهی یک شوخی گازی خوب می‌تواند اوج کمدی باشد.

نقد انیمیشن The Twits: اقتباس نتفلیکس از رولد دال

RedMagic 11 Pro؛ اولین گوشی با خنک‌کننده مایع فعال

افزایش نگران‌کننده سرطان آپاندیس در نسل جوان

شما هم نظر دهید Cancel Reply