فوت‌وفن نگاهی به کمپین جادویی جام جهانی ۱۹۹۰ می‌اندازد که توسط مهاجم سابق ایتالیا، توتو شیلاچی، که در سن ۵۹ سالگی درگذشت، در خاک ایتالیا به راه افتاد.
Toto Schillaci
سالواتوره شیلاچی معروف به «توتو»، اهل پالرمو بود. داستان او داستان رستگاری شخصی و اجتماعی است، داستان پسری که با فوتبال و به‌ویژه یک اتفاق زندگی‌اش را برای همیشه، هم در عرصه ورزشی و هم فراتر از آن، تغییر داد.
یکی از ستاره‌های جام جهانی فیفا ۱۹۹۰™ در سن ۵۹ سالگی ما را ترک کرد. عملکردها و گل‌های او “شب‌های جادویی” ایتالیا ۹۰ را به تصویر کشید و نام او را برای همیشه در قلب هواداران ورزشی ایتالیا و تمام جهان حک کرد.
Toto Schillaci
قهرمان “شب‌های جادویی”
«شب‌های جادویی، در جستجوی گل، زیر آسمان تابستانی ایتالیا». حتی امروز، در هر رقابت بین‌المللی، سرود ایتالیا ۹۰ همچنان در خانه‌های ایتالیایی‌ها طنین‌انداز است. درست همان‌طور که فریادهای شادی به خاطر گل‌های شیلاچی همچنان شنیده می‌شود؛ گل‌هایی که او یک عمر به دنبال آن‌ها بود و نمایانگر کسانی است که از پایین‌ترین جایگاه شروع کردند و به اوج رسیدند.
این داستانی رمانتیک است، از آن دست داستان‌هایی که فوتبال به شما اجازه می‌دهد زندگی کنید و نفس بکشید. و آن جام جهانی برای شیلاچی همه‌چیز بود، با وجود نتیجه نهایی برای آتزوری. شکست ایتالیا در نیمه‌نهایی مقابل آرژانتین، شانس بازی در فینال ورزشگاه المپیک رم را از شیلاچی و هم‌تیمی‌هایش گرفت، اما احساساتی که در آن تابستان میان مردم ایتالیا ایجاد شد، هرگز فراموش نشده است.
شیلاچی در مصاحبه‌ای با رای گفت: «رویای هر فوتبالیستی این است که بتواند پیراهن آبی تیم ملی را بپوشد. هیچ‌کس انتظار نداشت که در جام جهانی چنین نمایشی از من ببیند.»
رویایی که پس از اولین فصل بزرگ او در یوونتوس به واقعیت تبدیل شد. او از سری C2 به سری B با مسینا رسید، سپس جهشی بزرگ به سری A با پیراهن راه‌راه سیاه و سفید یوونتوس داشت. موفقیت، حاصل کار سخت و بسیاری از فداکاری‌ها، شیلاچی را به جام جهانی رساند، هرچند در ابتدا به‌عنوان بازیکنی غیرمهم.
Toto Schillaci
اما تنها سه دقیقه کافی بود؛ سه دقیقه تا جایگاه خود را برای همیشه در دل ایتالیایی‌ها تثبیت کند. در اولین بازی مرحله گروهی جام جهانی، شیلاچی در دقیقه ۷۵ به زمین آمد و گل او در دقیقه ۷۸ برابر اتریش، پیروزی را برای ایتالیا به ارمغان آورد.
به هر حال، استفانو تاکونی – هم‌تیمی او در یوونتوس – به او گفته بود: «حالا برو و گل بزن».
و او گل زد، اما این پایان کار نبود؛ او آتزوری را به همراه روبرتو باجو تا نیمه‌نهایی کشاند. گل او مقابل آرژانتین برای رساندن ایتالیا به فینال کافی نبود، چرا که تیم دیگو مارادونا در ضربات پنالتی با نتیجه ۴-۳ پیروز شد، اما یک گل دیگر در بازی رده‌بندی – پیروزی ۲-۱ مقابل انگلستان – نام توتو شیلاچی را جاودانه کرد.
آقای گل
او قبلاً به رای گفته بود: «کارنامه من کوتاه اما پرشور بود. برنده شدن آن جایزه به معنی ثبت نام شما در تاریخ است. تنها دو ایتالیایی این کار را انجام داده‌اند، پائولو روسی و من. این‌ها دستاوردهایی هستند که در زندگی اغلب پیش نمی‌آیند.»
جایزه کفش طلایی آدیداس برای اولین بار در سال ۱۹۸۲ به برترین گلزن تورنمنت اهدا شد و در سال ۲۰۱۰ به کفش طلایی تغییر نام داد. به نفرات دوم و سوم به ترتیب جایزه کفش نقره‌ای و کفش برنزی اهدا می‌شود. این مهاجم سابق همچنین جایزه توپ طلای بهترین بازیکن تورنمنت را نیز دریافت کرد. تمام کارنامه برای چنین لحظاتی بود: شیلاچی در ایتالیا ۹۰ همه‌چیز داد و خاطرات آن شب‌های جادویی را برای همیشه با خود برد، و درباره آن لحظات جاودانه به فیفا گفت:
او گفت: «لحظاتی بوده که مردم وقتی مرا ملاقات کرده‌اند، از شدت خوشحالی به گریه افتاده‌اند. شگفت‌انگیز است وقتی لبخند بزرگی روی چهره مردم می‌بینم و آن‌ها خیلی خوشحال هستند. آن خاطرات زیبا از ایتالیا ۹۰ برای همیشه با من خواهد ماند.»
و ما همیشه پشتکار تو و آن شب‌های جادویی را به یاد خواهیم داشت. خداحافظ توتو.
