در جهان تنها پنج گونه پستاندار شناخته شده‌اند که ویژگی شگفت‌انگیزی دارند: آن‌ها تخم می‌گذارند و نوزادان خود (که به آن‌ها پاگل گفته می‌شود) را با شیر تغذیه می‌کنند. در دنیای علمی، این گروه را مونوترم‌ها می‌نامند. سایر پستانداران به دو گروه دیگر تقسیم می‌شوند: جفت‌دارها و کیسه‌داران که از طریق زایمان زنده تکثیر می‌کنند.
گونه‌های پستانداری که این توانایی فوق‌العاده تخم‌گذاری را دارند، عبارتند از:
- نوک‌اردکی (Duck-billed Platypus)
- مورچه‌خور شرقی دم‌دراز (Eastern Long-Beaked Echidna)
- مورچه‌خور غربی دم‌دراز (Western Long-Beaked Echidna)
- مورچه‌خور دم‌کوتاه (Short-Beaked Echidna)
- مورچه‌خور دم‌دراز دیوید (Sir David’s Long-Beaked Echidna)
مونوترم‌ها تنها در استرالیا و گینه‌نو یافت می‌شوند. این موجودات بسیار گریزان هستند، بنابراین اطلاعات کمی در مورد عادات روزمره و رفتارهای جفت‌گیری آن‌ها در دسترس است. مورچه‌خورها که از خز خود به‌عنوان استتار استفاده می‌کنند، بیشتر روز را در میان درختان افتاده یا سوراخ‌های خالی پنهان می‌شوند.
فعالیت اصلی آن‌ها در شب است، زمانی که با استفاده از حس بویایی پیشرفته خود، به دنبال مورچه‌ها، موریانه‌ها و دیگر بی‌مهرگان کوچک می‌گردند. زیستگاه طبیعی نوک‌اردکی‌ها رودخانه‌ها و مسیرهای آبی است و این موجودات نیز شب‌زی هستند. آن‌ها ممکن است بیش از ۱۰ ساعت در شب به شکار غذاهایی مانند میگو و خرچنگ بپردازند.
مونوترم چیست؟
مونوترم‌ها پستاندارانی هستند که از طریق تخم‌گذاری تولید مثل می‌کنند. نام آن‌ها از واژه‌ای یونانی گرفته شده که به معنی “سوراخ واحد” است و به این واقعیت اشاره دارد که آن‌ها فقط یک سوراخ برای تولیدمثل و دفع مواد زائد دارند.
۱. نوک‌اردکی
نام علمی: Ornithorhynchus anatinus
Goddard_Photography / Getty Images
نوک‌اردکی‌ها با منقار اردکی‌شکل خود موجودات بسیار جالبی هستند که در تاسمانی و استرالیا یافت می‌شوند. طراحی بدنی این موجودات به آن‌ها اجازه می‌دهد تا در آب و زیر آب به‌طور ماهرانه حرکت کنند، جایی که بیشتر عمر خود را سپری می‌کنند. جالب است بدانید که نوک‌اردکی‌ها از خارهای پای خود زهر تولید می‌کنند. اگرچه این زهر برای حیوانات کوچک خطرناک است، اما انسان را نمی‌کشد.
نوک‌اردکی‌ها از حیوانات کوچک آبی تغذیه می‌کنند و غذای خود را با استفاده از منقار بسیار حساسشان پیدا می‌کنند. آن‌ها اغلب کف رودخانه را جستجو کرده و در رسوبات به دنبال غذا می‌گردند.
این حیوانات در دو سالگی آماده جفت‌گیری می‌شوند و معمولاً بیش از یک شریک در طول زندگی خود دارند. ماده‌ها هنگام تخم‌گذاری به تنهایی در آشیانه‌ای مخفی می‌روند و معمولاً یک تا سه تخم می‌گذارند.
نوزاد نوک‌اردکی که پاگل نام دارد، بدون مو و به اندازه کف دست انسان است. نوزاد برای چند ماه با مادر خود در یک کیسه محافظ می‌ماند و سپس به لانه منتقل می‌شود. در ۴ یا ۵ ماهگی، نوزاد آماده شنا کردن می‌شود.
۲. مورچه‌خور شرقی دم‌دراز
Posnov / Getty Images
این گونه از مورچه‌خورها نسبت به دیگر مونوترم‌ها بسیار بزرگ‌تر هستند. آن‌ها قهوه‌ای یا سیاه بوده و دمی ندارند. دهان بسیار کوچک آن‌ها در نوک پوزه قرار دارد.
مورچه‌خور شرقی دم‌دراز با استفاده از پوزه بزرگ خود بوها را دنبال کرده و در خاک و گل به دنبال غذا می‌گردد. این گونه معمولاً شب‌زی است و در شب برای شکار حشرات، لاروها و کرم‌ها فعالیت می‌کند.
به دلیل طبیعت گریزانشان، اطلاعات کمی درباره چرخه تولیدمثلی آن‌ها وجود دارد، اما احتمالاً جفت‌گیری در حدود ماه‌های آوریل یا مه انجام می‌شود. طبق اعلام IUCN، این گونه در وضعیت آسیب‌پذیر قرار دارد.
۳. مورچه‌خور غربی دم‌دراز
نام علمی: Zaglossus bruijinii
Posnov / Getty Images
این گونه عجیب از گینه‌نو بزرگ‌ترین مونوترم‌ها است و وزنی حدود ۱۸ کیلوگرم دارد. غذای اصلی آن‌ها کرم‌های خاکی است و از سه چنگال قوی خود برای حفاری و دفاع استفاده می‌کنند.
با این حال، این حیوانات معمولاً تسلیم هستند و در مواجهه با خطر بیشتر خود را به شکل توپ جمع می‌کنند تا این‌که حمله کنند.
فصل جفت‌گیری در تابستان و فقط یک ماه است و ماده معمولاً تنها یک نوزاد به دنیا می‌آورد. متأسفانه شکار غیرقانونی و تخریب زیستگاه‌های بومی باعث کاهش جمعیت آن‌ها شده و اکنون این گونه در فهرست گونه‌های به شدت در معرض خطر قرار دارد.
۴. مورچه‌خور دم‌کوتاه
Jarrod Callati / Getty Images
گاهی اوقات به این گونه مورچه‌خوار خاردار نیز گفته می‌شود. پوشش قهوه‌ای خزدار این حیوان با تیغ‌های خاردار پوشیده شده است که ظاهری شبیه جوجه‌تیغی به آن می‌دهد.
از آنجایی که دندان ندارند، زبان چسبناکشان برای گرفتن مورچه‌ها و موریانه‌ها استفاده می‌شود. آن‌ها حس بویایی بسیار قوی دارند که در فصل جفت‌گیری برای یافتن جفت به کار می‌رود.
فرایند رشد تخم در بدن ماده بین ۲۰ تا ۳۰ روز طول می‌کشد. نوزاد در کیسه‌ای که در میان خز مادر پنهان است، زندگی می‌کند و چند هفته با شیر تغذیه می‌کند تا زمانی که برای زندگی مستقل آماده شود.
۵. مورچه‌خور دم‌دراز دیوید
Michael Barrett / EyeEm / Getty Images
این گونه به افتخار تاریخ‌دان و طبیعت‌شناس، سر دیوید اتنبرو، نام‌گذاری شده است و در گینه‌نو یافت می‌شود. کوچک‌ترین گونه مورچه‌خور است و متأسفانه مدت‌هاست که در فهرست گونه‌های به شدت در معرض خطر قرار دارد.
مانند دیگر مورچه‌خورها، این گونه نیز خارهای کوچکی در پاهای عقب خود دارد که در هنگام خطر از آن استفاده می‌کند. آن‌ها معمولاً موجوداتی منزوی و شب‌زی هستند که بیشتر عمر خود را به تنهایی می‌گذرانند، اما سالی یک بار برای جفت‌گیری دور هم جمع می‌شوند.
در دوره رشد تخم، ماده یک آشیانه یا لانه گرم و عایق ایجاد می‌کند. پس از آن که نوزاد تیغ‌ها و خز خود را رشد داد و به‌اندازه کافی تغذیه کرد، برای زندگی مستقل آماده می‌شود. این گونه‌ها طول عمر بالایی دارند و چند نمونه از آن‌ها در اسارت تا ۴۵ یا ۵۰ سال زندگی کرده‌اند.
اهمیت این موضوع برای محیط‌زیست
شناخت چرخه زندگی و رفتارهای مونوترم‌ها برای حفاظت از تنوع زیستی و زیستگاه‌های آن‌ها ضروری است. هرچه بیشتر درباره این گونه‌های شگفت‌انگیز بدانیم، انگیزه بیشتری برای محافظت از آن‌ها خواهیم داشت. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید به وب‌سایت Australian Platypus Conservancy مراجعه کنید.
