اکثر این کهیرهای عظیم برای افزایش پرتوگیری منابع عسل و قرار گرفتن آنها در معرض نور مستقیم خورشید و همچنین برای جلوگیری از غارتگران، بر روی شیب و مایل به جنوب غربی صخره واقع شده‌اند. برای شکار عسل سنتی در پاییز به سه روز زمان نیاز است که طی مراسم خاصی به منظور جلب رضایت خدایان صخره صورت می‌گیرد. در پایان مراسم هم مقداری عسل بین یک سری از افراد که در پایین صخره برای کمک رساندن جمع می‌شوند به رایگان توزیع می‌شود.
برای جمع‌آوری این نوع عسل سنتی، شکارچیان تجهیزاتی بیش از یک نردبان طنابی دست ساز و یک چوب بلند به نام تانگو ندارند. گذشته از خطرات موجود در زمان بالا رفتن از این صخره‌ها برای دستیابی به عسل، وجود زنبورهایی به نام آپیس لابوریوسا در اطراف است، لابوریوسا بزرگترین زنبور عسل دنیاست و تنها راه دور کردن آنها استفاده از دود است که آن هم تاحدودی مؤثر است.
اندرو نیووی، عکاس جهانگرد برای گرفتن این اثر هنری باستانی اما مرگبار مدت دو هفته را در آن منطقه گذراند. نیووی در یادداشت‌های خود نوشته است: در حال حاضر پس از هزاران سال دیگر مهارت‌های لازم برای انجام این کار خطرناک و مرگبار در بین نسل‌ها جا افتاده و معمول شده است. اما اکنون بعد از گذشت این مدت طولانی هم ذخایر عسل سنتی و هم تعداد شکارچیان هر دو رو به کاهش است.
ماجده محمدی
