تلویزیون‌های OLED؛ از ایده تا مصرف

منشأ ارگانیک
داستان از سال ۱۹۵۰ شروع می‌شود؛ وقتی که آندره بِرنانوز شروع به استفاده از الکتریسیته در موادی مانند رنگ acridine orange کرد. او یک فرانسوی بود که از دانشگاه نانسی فارغ‌التحصیل شده بود و به ولتاژهای بالا علاقه داشت. او با مشاهدۀ ترکیب موجود در لایه‌های نازک تلفن همراه، متوجه شد که ولتاژهای بسیار بالا، یعنی هزاران ولت، منجر به این می‌شود که مواد از خودشان نور ساطع کنند.
چند سال بعد، محققان دانشگاه نیویورک پی بردند که تأثیر مشابهی در بسیاری از مواد دیگر نیز وجود دارد. آنها در آن زمان متوجه این امر نشدند اما برایشان خیلی پدیدۀ خاصی بود. وقتی که آنها جریان را از مواد تحت آزمایش که اکنون نیمه‌رساناهای ارگانیک نامیده می‌شوند عبور دادند الکترون‌ها در سوراخ‌ها مأوا گزیدند تا  اکسایتون ایجاد کنند. این سوراخ‌ها مناطقی از مواد هستند که فعلاً عاری از اجزای باردارند. 
همان طور که از نامش پیداست، این اجزای کوچولو زنده هستند و انرژی بی‌نهایت خود را به شکل فوتون، اجزای منحصر نور، متساعد می‌کنند. هر چه الکتریسیته بیشتری متساعد شود نور روشن‌تری ایجاد می‌شود. خیلی مرتب و منظم؛ اما این منابع نیرو که هزاران ولت دارند در بیشتر خانه‌ها یافت نمی‌شوند.
 
نوبت صفحه‌نمایش
تا سال ۱۹۸۷ تغییرات کمی ایجاد شد. در آن زمان چینگ تانگ و استیون وَن اسلیک در کُداک ایدۀجالب ساندویچ کردن دو لایه از نیمه‌رساناهای ارگانیک با همدیگر را ارائه دادند. با یکی از آنها که از ماده‌ای ساخته شده بود که الکترون‌ها را می‌مکید و دیگری آنها را به نور تبدیل می‌کرد، راه برنده شدن باز شد. پروفسور اندی مانکمن از دانشگاه دورهام می‌گوید: «این اولین نقطۀ عطف در تاریخ تلویزیون‌های OLED بود. آنها تصمیم داشتند تلویزیون LED ارگانیکی درست کنند که با ولتاژ کمی کار کند. ناگهان، به فکر استفاده از این چیزها در صفحه‌نمایش افتادیم زیرا شما می‌توانید آنها را با یک منبع نیرو یا حتی باتری روشن کنید.»
پس از آن، در سال ۱۹۹۰، یک تحول دیگر در صنعت ایجاد شد. به جای استفاده از نیمه‌رساناهایی که از مولکول‌های ریز تشکیل شده‌اند که مجبور بودند با دقت زیاد داخل یک فضای خالی گنجانده شوند، دانشمندان در دانشگاه کمبریج توانستند همین نتیجه را با استفاده از پلیمر حاصل کنند. ممکن است خیلی پدیدۀ اعجاب‌انگیزی به نظر نرسد اما پلیمرها می‌توانند با استفاده از فناوری موجود در چاپگرهای جوهرافشان کار گذاشته شوند و به راحتی سطوح بزرگ‌تر و ارزان‌تری در OLEDها ایجاد کنند.
با استفاده از لایه‌های نازک ترانزیستور، در اصل شبکۀ سوییچ‌های الکترونیک ریز، شما می‌توانید شبکۀ بزرگی از OLEDها را کنترل کنید و قرمز، سبز و آبی را در هر نقطه که پیسکل را ایجاد می‌کند ترکیب کنید که هر کدام، به طور مجزا، کنترل ایجاد تصویر را بر عهده می‌گیرد.
 
فلز سنگین
دانشمندان دانشگاه پرینستون و دانشگاه کالیفرنیای جنوبی توانستند، با افزودن یک چکه فلز سنگین به این مجموعه، بازده ذرات را تا ۱۰۰ درصد افزایش دهند؛ یعنی تعداد فوتون‌هایی که به عنوان درصدی از الکترون‌های ارسال‌شده منتشر می‌شوند.
برخلاف نمایشگرهای کریستال مایع (LCD)، نمایشگرهای OLED به نوردهی پشت نیازی ندارند زیرا هر پیسکل نور خودش را منتشر می‌کند. نتیجه: سیاهی عمیق‌تر، کنتراست بالاتر و تصویر خیلی خیلی بهتر. به همین دلیل است که علاوه بر ساختار باریک آنها، خود OLEDها آیندۀ تلویزیون‌ها را تضمین می‌کنند.
 
نگاهی به آینده
 با توانایی تولید نمایشگرهای OLED منعطف، ال‌جی توانسته است اولین تلویزیون OLED  منحنی دنیا (مدل ۵۵EA980W ) را عرضه کند و در نهایت به شما امکان می‌دهد تا از وسیع‌ترین زاویۀ دید بدون افت کنتراست یا اعوجاج رنگ لذت ببرید و مشاهدۀ زنده و واقعی‌تری را تجربه کنید.