کمال‌الدین یک کارآفرین اندونزیایی است که عاشق ظاهر رنگ‌ورو رفته فیلم‌های قدیمی ۳۵ میلی‌متری است؛ آن قدر که بیشتر شب‌هایش را در میهمانی‌ها و مراسم عروسی جاکارتا، پایتخت اندونزی، صبح می‌کند و فیلم‌های قدیمی سیاه و سفید را برای میهمانان روی پرده نمایش می‌دهد.
فیلم‌سازان و سینماها تقریباً استفاده از فیلم‌هایی با فرمت ۳۵ میلی‌متری را در دهه اخیر دیگر کنار گذاشته‌اند و به فرمت دیجیتال گرایش پیدا کرده‌اند که ارزان‌تر است و کیفیت بهتری دارد.
اما کمال‌الدین با دایر کردن سینمای سیار نوستالژی و سرگرمی را برای ساکنان فقیرتر این شهر به ارمغان می‌آورد. به گفته او، این کار هم هنری‌تر است و هم جلوه بهتری نسبت به سینمای دیجیتال دارد. اگر سه فیلم را پشت سر هم نگاه کنید، اصلاً خسته نمی‌شوید و تازه استراحت هم کرده‌اید. او پروژکتور ۳۵ میلی‌متری، سیستم صوتی، فیلم‌ها، یک نمایشگر و چادر بزرگش را در پشت کامیون همراه خود به این طرف و آن طرف می‌برد.
در مکان نمایش فیلم، که معمولاً میدان باز یا بیرون از خانه مشتریانی است که میهمانی یا جشن دارند، مردم برای تماشای کمال‌الدین که در حال نصب تجهیزات است جمع می‌شوند. بیشتر وقت‌ها تا اوایل صبح مردم در حال تماشای فیلم هستند و فروشندگان خیابانی در نزدیکی محل نمایش غذا، لباس و اسباب‌بازی به تماشاچیان فیلم می‌فروشند.
تماشاچیان شانس این را پیدا می‌کنند که با فیلم‌های عصر طلایی هالیوود و فیلم‌های بالیوود هندوستان دوباره آشنا شوند که مدت زمان زیادی از پخش آنها می‌گذرد. مردم اندونزی عاشق فیلم‌های بالیوود و سینمای هند هستند؛ مخصوصاً در جزایر بالی و جاوا که موسیقی و رقص بیشتر تحت تأثیر سنت هند و هنرهای نمایشی آنهاست. به گفته یکی از تماشاچیان، تماشای فیلم‌ها رایگان و بدون هزینه است و آنها می‌توانند فیلم‌هایی قدیمی را تماشا کنند که به ندرت در این مناطق در دسترس است.
کمال‌الدین در مورد درآمد خود می‌گوید: «این روزها، اگر شانس داشته باشم و بتوانم پروژکتورم را دو بار در ماه راه بیاندازم شبی ۱۰۰ دلار عایدم می‌شود. در حالی که در سال ۱۹۹۷ در یک شب ۴ بار در ۴ مکان مختلف پرده نمایش را برافراشتم و ۳۰۰ دلار در همان ایام قدیم به جیب زدم.»
