اما جاده‌های خورشیدی مزایای بیشتری دارند. به‌کارگیری سیلیکون در این جاده‌ها، باعث ایجاد فرصت‌ها و دستیابی به اطلاعات می‌شود. مطمئناً نمی‌خواهید این جاده‌ها را با رنگ علامت‌گذاری کنید. چراغ‌های LED این کار را انجام می‌دهند و باعث می‌شوند شب‌ها جاده بهتر دیده شود. این لامپ‌ها حتی می‌توانند از حوادث ترافیکی لحظه به لحظه خبر دهند.
از آنجا که برف باعث از کار افتادن این مجموعه می‌شود، سازه‌هایی در این جاده قرار داده می‌شود که برف را ذوب کرده و جاده را خشک می‌کند. این کار باعث بهبود وضعیت ایمنی، کاهش هزینه‌های برف‌روبی و امکان ساخت نمونه جاده‌هایی در قطب شمال می‌شود که انرژی خورشیدی کمتری را دریافت می‌کنند. حسگرهای فشار داخل جاده می‌توانند حیوانات را از اتومبیل‌ها تشخیص دهند، نور بتابانند و پیام‌های هشدار بدهند. در نهایت پنل‌های هوشمند می‌فهمند که پنل‌های مجاور دچار حادثه شده‌اند و سریعاً افرادی را جهت تعمیر این پنل‌های ۱۱۰ پوندی خبر می‌کنند.
هزینه واقعی ساخت این جاده هنوز برآورد نشده است، اما هدف کلی ساخت جاده‌هایی است که طی عمر ۲۰ الی ۳۰ ساله خود، خودشان را تحت نظر دارند. هنوز موانعی بر سر راه وجود دارد؛ از جمله هزینه، امنیت، ایمنی در برابر سیل، خوابیدن حیوانات بر روی جاده گرم و غیره. لازم به تذکر نیست که رانندگی بر روی جاده‌ای که سخت‌تر از استیل و زمخت‌تر از آسفالت است، سروصدای زیادی خواهد داشت. خانواده براسو آماده‌اند که این مشکلات را با ۲٫۲ میلیون دلاری که از طریق سایت Indiegogo جمع‌آوری شده، رفع کنند. همچنین آن‌ها سفارشاتی برای ساخت پارکینگ و پیاده‌رو در زادگاه خود یعنی شهر سندپوینت دارند و این موضوع باعث اثبات هرچه بیشتر این فناوری خواهد شد. اگر محاسبات این زوج درست از آب در آید، ۳۱۰۰۰ متر مکعب پیاده‌روی آمریکا، ۲۱ میلیارد کیلو وات بر ساعت انرژی سبز تولید خواهد کرد.
پریا اقدامی
