ساخت تبر وایکینگ

شاید یکی از رایجترین سلاح‌های دستی بین وایکینگ‌ها تبر بوده. ساخت شمشیر بسیار گران قیمتتر بود و تنها جنگجویان ثروتمند توانایی خریدشان را داشتند. پیدا شدن تبرهای زیاد در محوطه‌های باستان‌شناسی می‌تواند این فرضیه را پیشنهاد کند که کاربرد آن تنها به عنوان یک سلاح نبوده و به عنوان یک ابزار روزمره کاربردی نیز استفاده می‌شده. این فرضیه با وجود تبر در تعداد زیادی از قبرهای زنان اسکاندیناوی قویتر به نظر می‌رسد. انواعی از تبرها با سرهایی بزرگتر و دسته‌هایی بلندتر ساخته شدند که خاصه برای مبارزه بودند. مدل‌های بزرگتر با نام Dane Axe به بلندی یک انسان بودند و به گونه‌ای ساخته شده بودند که دو‌دستی استفاده شوند. برخی تبرها با طراحی‌هایی از نقره تزئین شده بودند. در عصرهای بعدی وایکینگ‌ها، سر تبرهایی با لبه‌هایی هلالی شکل به اندازه‌هایی تا ۴۵ سانتیمتر با نام breiðöx broad axe “تبر پهن” وجود داشت. تبر دوسره یا دوطرفه که در نقاشی‌های مدرن وایکینگ‌ها به کار رفته به احتمال زیاد زاده قوه تخیل است.
وایکینگ‌ها اغلب تبر‌های محکمی را حمل می‌کردند که قابلیت تاب دادن و پرتاب با توان نصف کردن جمجمه را داشتند. تبر Mammen نمونه‌ای مشهور از چنین تبری ست که به خوبی برای پرتاب و مبارزه‌های تن به تن پرشور مناسب است.
سر تبر اکثرا از آهن ورزیده یا آهن چکش‌کاری شده با لبه بُرنده‌ای از فولاد بود. این، این سلاح را ارزانتر از یک شمشیر می‌کرد و ابزار معمول ساخته شده توسط آهنگران در تاریخ بود.
مانند بیشتر سلاح‌های اسکاندیناوی به تبرها اغلب اسمی داده می‌شد.