اوتیسم در کودکان به صورت رفتارها، مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی غیرعادی بروز می‌کند.
شدت علائم با توجه به مرحله اوتیسم تغییر می‌کند. رفتارهای شخصیتی اوتیسم ممکن است در دوران شیرخوارگی بروز کند؛ اما معمولاً در سال‌های اول کودکی یعنی بین ۲۴ ماهگی تا ۶ سالگی آشکارتر می‌شود.
اوتیسم مشکلی است که در طول زندگی ادامه خواهد داشت؛ اما مداخله در مراحل اولیه و به‌کارگیری درمان‌های مداوم و مناسب باعث می‌شود افراد مبتلا زندگی کاملی داشته باشند. اگر فرزند شما علائم اوتیسم را دارد؛ بدین معنی نیست که حتماً به اوتیسم مبتلا است. بهتر است در این مورد به پزشک مراجعه کنید.
چالش‌های اجتماعی
جامعه‌پذیری یا معاشرت‌پذیری یکی از چالش‌هایی است که در کودک مبتلا به اوتیسم مشاهده می‌شود. نوزادانی که در حال بروز اوتیسم هستند، به صدا کردن نامشان عکس‌العمل نشان نمی‌دهند و علاقه‌ای به تماشا کردن و برقراری ارتباط با سایر انسان‌ها دارند. این کودکان ممکن است سرد به نظر برسند؛ اما در واقع با پدر و مادر خود نیز ارتباط برقرار نمی‌کنند؛ زیرا کودکان مبتلا به اوتیسم نمی‌توانند نشانه‌های ارتباط اجتماعی مانند خنده یا اخم را تفسیر کنند و درک احساسات و تفکرات دیگران برایشان دشوار است.
کودکان مبتلا به اوتیسم وقتی بزرگ‌تر می‌شوند، نمی‌خواهند با کودکان دیگر ارتباط برقرار کنند. این کودکان به هنگام بازی با اسباب‌بازی‌ها عکس‌العمل عادی نشان نمی‌دهند. این کودکان دوست دارند با یک شیء خاص سرگرم شوند. در طول روز کودک مبتلا به شدت قوانین خاصی را رعایت می‌کند.
بروز حرکات تکراری و رفتارهای وسواسی
کودکان مبتلا ممکن است حرکاتی تکراری مانند زدن دست‌ها به یکدیگر، تکان دادن بدن یا چرخیدن به شکل دایره انجام دهد.
همچنین رفتارهای تکراری نیز در این کودکان مشاهده می‌شود. به عنوان مثال ممکن است کودکی اسب‌بازی‌های خود را بارها با نظم و دقت بچیند و دوباره به هم بریزد. علاوه بر این، کودک مبتلا ممکن است ساعت‌ها به یک شیء خیره شود یا به شدت علاقه داشته باشد تا همه‌چیز در مورد یک موضوع کوچک را بداند.
تنظیم حساسیت‌ها و عواطف
یک کودک مبتلا ممکن است نسبت به مناظر دیدنی، صداها، بوها و چیزهایی که لمس می‌کند یا وی را لمس می‌کنند، حساسیت نشان بدهد. ممکن است پس از شنیدن یک صدا، گوش‌هایش را بگیرد و شروع به دویدن کند تا از صدا دور شود.
همچنین این کودکان ممکن است نتوانند احساسات خود را کنترل کنند. این افراد به هنگام مواجهه با شرایط و محیط‌های ناآشنا، گریه می‌کنند یا طغیان احساسات دیگری دارند.
مشکلات ارتباطی
این کودکان ممکن است از نظر ارتباطات گفتاری یا هر شکلی از ارتباط، ضعیف باشند یا کلاً مهارت‌های ارتباطی نداشته باشند. یکی از اولین نشانه‌های مشکلات ارتباطی، نشان ندادن عکس‌العمل به نامشان است. کودک مبتلا تماس چشمی برقرار نمی‌کند. نسبت به والدین یا دیگران مهربانی ندارد. حتی این کودکان ممکن است متوجه رفتار مهربانانه از سوی دیگران نشوند.
همچنین کودکان مبتلا به اوتیسم نمی‌توانند زبان بدن را بفهمند یا به کار گیرند. آن‌ها کلماتی که گفته‌شده را می‌شنوند؛ اما کامل نمی‌فهمند. لحن صحبت این افراد یکنواخت و همانند روبات است. صحبت کردن نیز برایشان دشوار است. ممکن است حرف‌های دیگران را تقلید کنند. برخی کلمه به کلمه چیزی را که شنیده‌اند، تکرار می‌کنند. این افراد در طول زندگی مشکل ارتباطی دارند.
چه باید کرد؟
شدت اوتیسم متفاوت است. یک کودک ممکن است یک یا چند نشانه اوتیسم را داشته باشد. با این حال، با مشاهده یکی از این نشانه‌ها نباید تصور کنید حتماً فرزندتان دچار اوتیسم است؛ اما بهتر است به پزشک مراجعه کنید.
