به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، پیتر اوتول شنبه پس از یک بیماری طولانی در بیمارستان ولینگتن در لندن درگذشت.
او سال ۱۹۶۲ با بازی در نقش اصلی فیلم «لورنس عربستان» به جایگاه یک ستاره رسید، فیلمی که برنده هفت جایزه اسکار شامل بهترین فیلم و کارگردان برای دیوید لین شد.
بسیاری از سینماروها تا پیش از «لورنس عربستان» اوتول را نمی‌شناختند. تصویر پراحساس او از شخصیت پیچیده تی. ای. لورنس، ماجراجوی بریتانیایی اولین نامردی اسکار بهترین بازیگر مرد را برای‌اش به همراه آورد، اما در عین حال اولین ناکامی او را در مسیر دریافت جوایز اسکار رقم زد.
اوتول در مجموع هشت بار نامزد اسکار شد و هیچ‌وقت نتوانست برترین جایزه بازیگری هالیوود را دریافت کند که در میان بازیگران مرد یک رکورد است.
اوتول بجز «لورنس عربستان» برای فیلم‌های «بکت» (1964)، «شیر در زمستان» (1968)، «خداحافظ آقای چیپس» (1969)، «طبقه حاکم» (1972)، «بدلکار» (1980)، «سال دلخواه من» (1982) و «ونوس» (2006) هم نامزد اسکار بود.
او در «بکت» نقش پادشاه هنری دوم را در مقابل ریچارد برتن به نقش توماس بکت بازی کرد و در «شیر در زمستان» مقابل کاترین هپبرن بار دیگر نقش هنری را ایفاء کرد.
پیتر اوتول متولد دوم اوت ۱۹۳۲ در ایرلند بود. او در نوجوانی مدتی در یورکشایر ایونینگ پست کار خبرنگاری کرد.
اوتول پس از خدمت در نیروی دریایی سلطنتی در آزمون آکادمی سلطنتی هنر دراماتیک در لندن پذیرفته شد و بورسیه گرفت. به این ترتیب او کار بازیگری را آغاز کرد. از جمله اولین نقش‌آفرینی‌های موفق اوتول در عرصه نمایش می‌توان به بازی در نقش اصلی «هملت» و شایلاک در «تاجر ونیزی» اشاره کرد.
او یکی از چند بازیگر تئاتر جوان بریتانیایی بود که خیلی زود توانستند در هالیوود ستاره شوند.
پیتر اوتول با بازی در فیلم «لورنس عربستان» به شهرت رسید
اوتول سال ۲۰۰۳ در ۷۰ سالگی یک اسکار افتخاری دریافت کرد، جایزه‌ای که اغلب به عنوان نوعی دلداری به بازیگران و کارگردانان تحسین‌شده که هیچگاه موفق به دریافت جایزه برتر هالیوود نشده‌اند، اعطاء می‌شود.
او این اسکار افتخاری را ۲۰ سال پس از هفتمین نامزدی اسکار خود برای فیلم «سال دلخواه من» دریافت کرد. آن زمان این احتمال که اوتول بار دیگر نامزد اسکار شود، خیلی ضعیف بود. او همچنان کار می‌کرد، اما در نقش‌های کوچک‌تر که بعید به نظر می‌رسید در فصل جوایز مورد توجه قرار بگیرد.
اوتول با مهربانی جایزه افتخاری را پذیرفت و به شوخی گفت: «همیشه ساقدوش عروس بودم، نه خود عروس.»
البته اوتول آن سال چیزی نمانده بود جایزه خود را نپذیرد. او نامه‌ای به آکادمی علوم و هنرهای سینمایی نوشت و خواست اعطاء این جایزه تا ۸۰ سالگی او به تعویق بیفتد.
او با این امید که یک نقش سزاوار اسکار سر راهش باشد، در نامه خود نوشت: «من هنوز داخل بازی هستم و شاید بتوانم خودم این لعنتی را به دست بیاورم.»
اوتول سال ۲۰۰۳ یک جایزه اسکار افتخاری دریافت کرد
اوتول هنوز داخل بازی بود. او سال ۲۰۰۶ برای بازی در نقش یک بازیگر پیر در «ونوس» برای هشتمین بار نامزد اسکار شد.
روزی که اسامی نامزدها اعلام شد، اوتول در بیانیه‌ای نوشت: «اگر بار اول موفق نشدی، سعی کن، سعی کن، سعی کن، سعی کن، سعی کن، سعی کن، دوباره سعی کن.»
از بخت بد اوتول، او بار دیگر شکست خورد و جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد به فورست ویتکر برای «آخرین پادشاه اسکاتلند» رسید.
با این حال، او همچنان به خاطر جایزه چند سال پیش خود قدردان هالیوود بود.
او در شب مراسم آکادمی گفت: «الان من اسکار خودم را دارم و فقط مرگ می‌تواند ما را از هم جدا کند.»
اوتول سال ۲۰۱۲ یک ماه پیش از تولد هشتاد سالگی‌اش اعلام کرد از دنیای بازیگری کناره‌گیری می‌کند. او در بیانیه‌ای نوشت فعالیت او در حوزه نمایش، سینما و تلویزیون به لحاظ احساسی و مالی برایش رضایت‌بخش بوده است.
او ادامه داد: «من از این طریق با آدم‌ها و همراهان خوب آشنا و با آن‌ها در همان چیزی شریک شدم که همه بازیگرها به شکلی اجتناب‌ناپذیر با آن روبرو هستند: موفقیت‌ها و شکست‌ها. هرچند اعتقاد دارم هر کس خودش باید تصمیم بگیرد چه زمان از کار کناره‌گیری کند. بنابراین من بدون گریه و با تشکر فراوان با این حرفه خداحافظی می‌کنم.»
اوتول گفت دیگر دل این کار را ندارد و وقت آن رسیده شکست را بپذیرد. او همچنین گفت اکنون روی سومین جلد کتاب خاطرات خود متمرکز می‌شود.
با این حال، او امسال در فیلم «کاترین از اسکندریه» ساخته مایکل ردوود مقابل دوربین رفت. این فیلم در قبرس و بریتانیا فیلمبرداری شده و اوایل سال ۲۰۱۴ اکران می‌شود.
